1. Mercedes die geen auto is
(30/12/2014)
Ik heb een foto gekregen. Ik weet dat ze vanmiddag gaat shoppen met haar vriendinnen. Een beter moment kon mijn anonieme opdrachtgever echt niet uitkiezen.
Sarcasme, sarcasme.
Midden op de straat? Bij al het volk? Ja, dat kan nog eens leuk worden. Ze zal die middag daar zijn, en ik zal me niet inhouden. Dat mag ik ook niet, of dat zal me mijn hoofd kosten. Het mijne en het hare. Dat van haar kan me geen bal schelen, maar dat van mij? Ja, hallo, ik leef wel graag hoor. En trouwens, ze brengt aardig wat op. Ik bedoel maar, vijfentwintigduizend euro? Ik heb al meer gekregen, maar dat waren grote maffiabazen en toen betaalde mijn opdrachtgever ook mijn reis, dus ach, dat is normaal.
Ja, natuurlijk ben ik achterdochtig waarom ze me het tiendubbele van het normale bedrag geven voor een normaal persoon. Maar hé, mij zie je niet klagen! Ik schiet, ik krijg, ik gelukkig. En tenslotte geldt hier nog steeds de regel van in de jungle. De sterksten overleven.
Nu moet je niet denken dat ik een arrogante zak ben. Als ik je niet mag, dan is dat gedrag normaal en zo, maar als ik je wél mag, dan zou je wel eens een erg plezierige kant van me kunnen leren kennen.
Maar de mensen die de echte mij kennen, die zijn allemaal dood.
Long story.
En nee, wat kom je nu af met je medelijden? Dat hoef ik niet. Lees gewoon verder.
Ik heb mijn eigen wenslijst opgesteld, zodat ik weet wat ik allemaal met mijn geld moet doen.
Op de eerste plek staat een nieuw wapen, maar daarna volgt zeker een nieuwe auto. Die BMW's zien er wel aantrekkelijk uit. Of misschien een Volvo... Of misschien een Mercedes. Of gewoon een sportwagen. Liefst een oude cabriolet, die laag tegen de grond rijdt.
Maar dat is dus het begin van mijn wenslijst. Ondertussen rijd ik verder met mijn superstoere zwarte Mini Cooper.
Ik verdien inderdaad niet slecht als huurmoordenaar. Volgens mij zijn er niet veel in Groot Brittannië. Dus natuurlijk huren ze allemaal mij in, omdat ik de bekendste ben.
De politie zoekt me hoor, alleen niet goed genoeg. Ik heb tientallen valse namen, genoeg bankrekeningen in Zwitserland en hier, en ach, zo nu en dan wat reputatie opbouwen... Dat is goed voor mijn imago.
Het meisje zal vanmiddag in Londen zijn, wat niet ver van hier is. In een uurtje ben ik op de plek waar zij en haar vriendinnen hebben afgesproken. Ik ga op een bankje zitten en wacht. Het zal nu niet lang meer duren.
En ja hoor, daar zijn ze al. Giechelend en zwaaiend komen er drie meisjes aan. Een ervan is het meisje dat ik moet doorzeven met kogels.
Ze heeft datzelfde lange haar van op de foto, maar nu zie ik het in kleur. Het is goudblond, en heeft warrige krullen die in bellen over haar schouders vallen. Ze is niet dik, maar ook niet superdun. Ze is een normaal meisje. En best wel mooi. Eén van haar vriendinnen begroet haar luid: 'Mercedes!' Mercedes? Ik moet denken aan mijn eerdere gedachten over een Mercedes kopen. Ik koop een Mercedes van het schieten van Mercedes. Goh, nu ben ik er zeker van welke auto ik wil.
'Ella!', glimlacht ze terug. Ze is blijkbaar een erg vrolijk meisje. Haar opgewektheid doet me glimlachen. Het derde meisje is een klein persoon, zeker tien centimeter kleiner dan de andere twee. Ze glimlacht naar haar twee vriendinnen, maar ze krijgt niet zo'n overvloedige begroeting als Ella en Mercedes. Ow, wacht, toch wel.
'Lillian! Wat ben ik blij je te zien!', grijnst het meisje dat Ella heet.
'Lilly, het is Lilly', verbetert ze de rosse vriendin. En dan tegen Mercedes: 'Mercy!' Die twee geven elkaar een innige knuffel. Mercy als bijnaam? Wat cool. Straks schreeuwt ze nog om mercy wanneer ik haar vermoord.
