2. Mercedes die een auto zou moeten zijn
(30/12/2014)
Nieuwjaarsavond is altijd een zielige bedoening bij mij. Of zo zien anderen het toch. Mensen zien me altijd alleen over straat lopen, op zoek naar een bankje. Hele families lopen soms voorbij en stuk voor stuk kijken ze me dan medelevend aan. Vaak let ik er niet op, maar bij de hele kleinsten glimlach ik wel even. Dan voelen ze zich beter en zwaaien opgewekt terug. Deze stoere jongen heeft ook nog een hart hoor.
Maar deze avond zal ik niet alleen zijn. Ik heb Mercedes/Mercury opgebeld en ze stemde in om samen met mij naar het vuurwerk te kijken. Dus op het afgesproken uur staan we beide aan de café van vanmiddag. Ze heeft haar nieuwe kleedje aan, dat roze met wit kant. Ik vang wat parfum op, die naar lavendel ruikt.
Goh, ze is tenminste klaar voor haar dood. Opgemaakt en alles. Die begrafenisondernemer zal niet veel meer te doen hebben.
'Hey', begint ze onzeker. Ik glimlach en neem haar hand beet, waar ze van schrikt.
'Hallo.' Ik weet dat ze het handjesgedoe vreemd vindt, maar ze durft hem niet los te trekken. En misschien vindt ze het zo erg nog niet. 'Wat zie je er mooi uit.'
Ook al is het donker, ik kan zien dat ze bloost. 'Uh... Dank je.' Een klein glimlachje siert haar gezicht. Ze is best mooi, maar niks speciaals. Mercury zou een goed leven kunnen leiden, moest ze niet dood moeten. Dan valt me iets te binnen. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' We wandelen een stukje en gaan op een bankje zitten.
'Zestien, waarom?' Oh, gelukkig. Oud genoeg om naar fuiven te gaan en te drinken en 's avonds buiten te lopen. Of was dat drinken nou op achttien? Ik ben zelf zeventien, maar ik drink al alcohol sinds mijn veertiende, dus ik zou het niet weten.
'Oh, gewoon. Ik moet je leren kennen, toch?' Ze grijnst. Ik weet dat ze denkt aan haar leugen over haar naam. Of zou ze iemand zijn die zo vaak liegt dat het haar niet meer kan schelen?
'Dan wil ik jou ook een vraag stellen.'
'Vraag maar raak.'
'Hoe oud ben jij dan, Alec?'
'Zeventien.' Ze lijkt een beetje teleurgesteld, alsof ik véél te oud voor haar ben.
'Oh. Ik ben vast één van die jongere meisjes die je in je bed wilt krijgen.' Het is geen vraag, meer een vaststelling. Ik verberg mijn verbazing, en ontken het.
'Waarom zit ik hier dan?'
'Omdat ik je gewoon beter wil leren kennen.'
'Ella is veel mooier dan ik.' Ze fronst en er valt haar iets te binnen. 'Het rosse meisje dat bij me stond, daar op het pleintje vanmiddag', legt mijn date uit.
'Ik val niet op rost', zeg ik naar de waarheid. Mercury lijkt er van op te fleuren.
Ik merk dat het bijna twaalf uur is. Mijn dag zit er bijna op, ze moet zometeen dood zijn, want anders kost het m'n kop. Me uitrekkend ga ik rechtstaan, waarbij ik haar hand loslaat, maar ik neem het daarna weer vast. Haar hand is lekker warm. 'Kom, dan gaan we een eindje wandelen.' Hier niet zo ver vandaan is een klein parkje, waar we rustig wandelen.
'Mercury is echt een speciale naam', probeer ik een onschuldig gesprek te starten. 'Hoe kom je aan die naam?'
'Bedankt. Mijn ouders... Ze zijn wetenschappers. En ze vonden Mercury de mooiste planeet. Liever Mercury dan Pluto, hé?' Ze lacht stroef. Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelt.
Tijd om daar wat aan te doen.
Ik vertraag mijn pas, tot ik uiteindelijk volledig stilsta en trek haar naar me toe. Met een geschrokken geluidje, dat wel, maar ze werkt gewillig mee. Ik breng haar hoofd op zo'n twee centimeter van het mijne. Net zoals toen haar halfbroer dat deed, maar dan romantischer.
