I'm a lost boy from Neverland

Awake

POV WENDY

'There was a time, when I was alone. Nowhere to go and no place to call home...' was het geluid dat van mobiel af kwam. Ik werd wakker! Maar ik wilde helemaal niet wakker worden! Ik wilde dat het echt was...

Ik keek in mijn agenda, wat vandaag op school aan de hand was. Nee hè ook dat nog! Schooltrip! "Super leuk!" Naar Aaken... NOT! Niemand mag mij, het lijk wel of ik onzichtbaar ben. Ik heb niemand! Snel ging ik douchen en aankleden. Nog tijd genoeg om nog mijn tas te pakken. Ik rees snel naar school en zie dat mijn klas al bij de bus staat. Ik krijg een briefje in mijn handen geduwd, waar op staat: 'Trip naar Aken!' Nou zo blij ben ik daar niet om. Op de achterkant staan namen die ik niet herken. Ik vraag aan Lila een meisje uit mijn klas: 'wie zijn dit?' Ze kijk me met een arrogante blik aan, net alsof ik niet beter kon vragen of ik toestemming kreeg om tegen haar te praten! Maar ze antwoorden: 'dat zijn uitwisseling studenten...' Er was 1 naam, ik herkende het! Uit... ik kan mijn vinger er niet op leggen. Snel stapte in de bus, en ik zag dat er nergens meer plek was. En op dat moment kwam Meneer Kirsch (onze docent mythologie: een vak dat onze school belangrijk vond om toe te voegen aan het rooster). 'Je kan ook in de andere bus zitten.' zei hij. 'Ja graag!' antwoordde ik. Hij was de enige op de hele school die mij niet alleen mag omdat ik hoge cijfer haal, maar hij waardeert het dat ik oplet in zijn lessen! En hij is ook de enige het door heeft wat er echt in onze klas aan de hand is. Alles lijkt zo fantastisch, maar eigenlijk mag iedereen elkaar... behalve natuurlijk mij. Misschien zou ik wel echt op Neverland willen zijn, een plek waar ik Henry heb! Het leek net in die paar seconde of hij me begreep. En met die gedachten ik liep naar de andere bus waar nog 1 plek was. Naast een jongen die er wel aardig uit zag. Ik ging naast hem zitten zonder iets te zeggen. Zoals je misschien al wel had gemerkt ben ik niet zo sociaal! De bus vertrok, en ik staarde naar buiten denkend over vannacht. Meestal heb ik tijdens een droom iets wat totaal onzin is; iets totaal onrealistisch. Behalve vannacht, alles leek zo echt! Net alsof ik er echt was! '.... echt....' de jongen naast me zei iets maar ik verstond het niet omdat ik weer in mijn eigen gedachtes zat, dus ik vroeg: Wat zei je?'. 'Ik ben Henry.' 'nee daar-' ik onderbrak mij zelf ' Jij bent Henry?!' zei ik verontwaardigd en ik keek hem aan en ik wist dat dat de jongen was uit mijn droom! Zou het dan toch echt zijn...

'Ja, hoi kennen wij elkaar?!' zei hij. 'ja, nee, soort van...' er viel een ongemakkelijke stilte... 'Ik ben Wendy Darlin'.' zei ik in de hoop hij mij zou herkennen. 'Jij bent het! Het meisje uit Neverland!' zei hij fluisterend. 'ja... is dat echt dan?' zei ik realiserend dat ik daar allang het antwoord op wist, maar ik moest het horen. Gewoon voor de zekerheid. 'Ja, natuurlijk en zeker nu jij er bent.' zei Henry. 'Bent... maar ik ben hier!?' zei ik. 'ja en nee, het is moeilijk uit te leggen. Neverland is een fictief land, waar uitgekozen kinderen naar toe worden gestuurd, meer eigenlijk gehaald. Door Peter Pan.' legde hij uit. 'Dus het bestaat niet echt?' 'Zoals ik al zei ja en nee, het gebeurd alleen in je hoofd, maar als je het zo bekijkt is "de echte wereld" ook niet echt. Want hoe weet je dat deze wereld echt is?' vroeg hij. 'Door je zintuigen?!' zei ik 'Maar je zintuigen gebruik je ook op Neverland! Maar alles speelt je af in je hoofd...' zei Henry. 'oké....' zei ik, terwijl ik in mijn hoofd bedacht dat ik hem niet meer volgde. 'Meer weet ik er ook niet over!' 'En die uitgekozen kinderen, hoe worden ze dan gekozen?' vroeg ik hopend dat ik niet weer een filosofisch verhaal krijg. 'Je wordt uitgekozen door Peter Pan en hij heeft een foto met een van ons, en naar hem of haar is hij al zijn hele leven op zoek. Hij heeft het er steeds over dat de uitverkorene speciaal is. Tot nu toe is hij alleen gelukt om jongens naar het eiland toe te halen, op jou na...