POV Ashton.
Daar zat ze dan in het venster voor het raam. Ze was gekleed in een simpele donkere jeans en een wit bloesje waardoor je haar ruggenmerg duidelijk zag. Het was angstwekkend hoeveel ze de laatste tijd af was gevallen en het baande me ook vreselijke zorgen. Ik wist dat ze niet expres niks meer at maar dat het kwam omdat het er toch weer uit zou komen. Alsnog was het niet gezond. Ze had nieuwe reserve stoffen nodig want haar oude waren duidelijk allemaal op. Haar ribben waren duidelijk te zien. Zelfs kleren in maat XS slobberde om haar tengere lichaam heen zodat ze er bijna in verdronk. Laat staan hoe het er uit zou zien als ze een van mijn shirts aan zou doen.
'Ben je nog van plan binnen te komen?' Haar stem klonk gelukkig nog precies hetzelfde als vroeger en het leek wel alsof dat het enige was dat niet was veranderd.
Zonder een antwoord te geven deed ik zachtjes de deur achter me dicht en liep de kamer in. Zodra ik achter haar stond sloeg ik mijn armen om haar middel waardoor er een zacht gepiep uit haar mond ontsnapte. Mijn lippen plaatste ik zachtjes op haar hoofd, op de korte, rossige haren. Van haar lange lokken, waar ze altijd zo trots op was geweest, was helemaal niks meer over. In mijn ogen was ze ondanks dat nog steeds even mooi maar zij dacht daar duidelijk anders over. Meestal liep ze met een muts rond zodat niemand zag dat ze amper haar had. Het was raar, Joss was namelijk niet iemand die zich snel schaamde. Ik had haar leren kennen als het zelfverzekerde meisje waar ik zo verliefd op was geworden maar nu leek daar nog weinig van over te zijn. Natuurlijk deed dat pijn, het maakte echter niet dat ik minder van haar hield. Nog steeds betekende ze de wereld voor me, nog steeds zou ik alles doen om haar gelukkig te maken.
'Gabe had de deur voor me opengedaan,' verbrak ik de stilte, waarna ik naast haar ging zitten. Ze trok haar knieën op en sloeg daar haar armen omheen.
'Hij was weer eens aan het huilen, right?' Ik knikte, me een beetje ongemakkelijk voelend. De bruinharige jongen had me inderdaad begroet terwijl zijn ogen dik en rood waren geweest. Er was zelfs nog een traan uit zijn ooghoek ontsnapt. Ik had willen vragen of alles goed met hem ging, maar had er niet de ballen voor gehad. Het antwoord was namelijk al meer dan duidelijk geweest. Daarom had ik hem enkel een korte, vriendschappelijke knuffel gegeven en was toen naar Joss haar slaapkamer vertrokken. Eerst was die altijd op de zolder geweest maar sinds ze weer ziek was hadden haar ouders al haar spullen naar de begaande grond verhuisd, aangezien ze niet zonder de begeleiding de trap op kon lopen. Dan werd ze alleen maar duizelig en misselijk en was de kans groot dat ze om zou vallen. Bij de meeste mensen zou zo'n val niet veel kwaad kunnen maar zoals al eerder vermeld; Joss had nog amper reservestoffen. De kans zou te groot zijn dat ze haar rug zou breken als ze zou vallen en dat wilde haar ouders niet riskeren. Het was al erg genoeg dat ze hun dochter sowieso gingen verliezen, ze wilde het het liefste zo lang mogelijk uitstellen.
'We hadden net ruzie.' Mijn wenkbrauwen fronste zich lichtjes. 'Ruzie?' De verbazing in mijn stem kon ik niet onderdrukken. Sinds ik de familie Samseon kende hadden Joss en Gabe, tot hoever ik dat wist, nog nooit een discussie gehad, laat staan een ruzie. Die twee hadden zo'n goede band dat het me soms zelfs jaloers maakte, terwijl dat helemaal nergens op sloeg. Hij was haar broer, ik haar vriend. Toch vond ik het zo af en toe ontiegelijk moeilijk om haar te moeten delen, zeker nu ik wist dat we nog zo kort samen zouden hebben. Maar waarschijnlijk dacht iedereen daar zo over. Zelfs mensen die ze amper kende probeerde contact met haar op te nemen, maar dat wees ze allemaal af. "Ik wil alleen jou, mama, papa en Gabe bij me. Meer hoef ik niet," had ze me verteld. Natuurlijk waren er ook nog andere vrienden en familie die zo af en toe langs kwamen maar dat probeerde ze zo beperkt mogelijk te houden. Als ze een ding niet wilde, dan was dat medelijden. Het leek wel alsof zij zich er ondertussen al bij neer had gelegd dat ze binnenkort dood zou gaan terwijl ik er nog steeds niet bij kon met mijn hoofd. Ik wilde het niet geloven, ik kon het niet geloven. Het was zo onwerkelijk, tegelijkertijd zo echt. En dat deed pijn.
Ze knikte. 'Ja, ruzie.' Ik bleef haar nog steeds vragend aankijken, waardoor haar mondhoeken licht omhoog krulde.
'Niet zo fronsen, dan krijg je rimpels. Dat is niet bepaald aantrekkelijk.' En zoals gewoonlijk slaagde ze er weer in om een grijns op mijn gezicht te toveren, zelfs al was deze hele situatie zwaar klote. Ik ontspande mijn gezicht weer. 'Nee, dat is waar. Maar waar hadden jullie ruzie over?'
Ze haalde haar schouders op en leek zich plots ongemakkelijk te voelen. 'Ik vertelde hem dat ik weg wilde, wat niet zo goed bij hem viel.' Haar stem klonk zacht, toch kwamen haar woorden duidelijk bij me aan. Het zorgde voor een vlaag van misselijkheid.
'Weg? Hoe bedoel je weg?' Mijn stem klonk angstig, vol paniek. Een vlaag van misselijkheid kwam omhoog, samen met tranen. Bedoelde ze hiermee dat ze euthanasie wilde plegen? Ze had me twee weken geleden namelijk verteld dat haar dokter dat als optie had gegeven, aangezien ze toch niet meer te genezen was. Op dat moment had ze een belachelijk idee gevonden, maar met Joss wist je het nooit. Haar emoties en gedrag sloegen nog sneller om dan het weer.
Zacht gelach kwam uit haar mond, wat voor nog meer verbazing zorgde.
'Wat is hier in godsnaam grappig aan?' wist ik uit te brengen, moeite doende om niet te gaan huilen. Ze pakte mijn handen vast en schoof dichter naar me toe. Het liefste wilde ik opspringen, huilen en schreeuwen maar ik wist me in te houden. Voor haar.
'Ik bedoel weg, als in op vakantie. De rest van Europa in. Gewoon rondrijden, in verschillende hotels of campings slapen. Ik wil nog iets van de wereld zien, voordat dat niet meer kan.' Ze beet zachtjes op haar lip terwijl haar mondhoeken nog steeds een beetje omhoog krulde. 'Met jou,' voegde ze er uiteindelijk aan toe.
Langzaam maakte de verbazing in mijn gezicht plaats voor een halve grijns. 'Met mij?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, met de paashaas.' Nu veranderde de grijns op mijn gezicht in een werkelijke lach, waarna ik mijn armen om haar heensloeg en haar dicht tegen me aandrukte.
'Dan gaan we dat regelen,' fluisterde ik in haar oor, wetend dat het moeilijker zou zijn dan ik me voorstelde. Maar als dat haar laatste wens was, dan zou ik er alles aan doen om die zo goed als mogelijk uit te laten komen. Want dat was wat ze verdiende.
Hi jongens, ik zou het erg leuk vinden als jullie me laten weten wat jullie van dit eerste hoofdstukje vinden! (Sorry voor het lange wachten trouwens)
Als je tips hebt, dan zijn die altijd welkom!
x Madelief
