Η τρελή γυναίκα στη σοφίτα #TYS19

Η τρελή γυναίκα στη σοφίτα

Η Μαίρη πίστευε πως είχε την καλύτερη γιαγιά του κόσμου.
Εκτός από το ταλέντο της στη μαγειρική, η γιαγιά έλεγε και πολύ καλές ιστορίες, που ξετρέλαιναν τη Μαίρη , μιας και αυτές ήταν ότι πιο κοντινό άκουγε σε παραμύθια.
Οι γονείς της δεν της διάβαζαν ποτέ,
επιστήμονες και οι δύο, δεν ήθελαν να γεμίζουν το κεφάλι της κόρης τους με κουταμάρες και ψέματα.
Όμως η γιαγιά ήταν άλλο. Η γιαγιά, που την κάθιζε στα γόνατά της, στην πολυθρόνα της, και της έλεγε ιστορίες για μάγισσες και στοιχειά. Για όμορφες νεράιδες, αλλά και για
αιμοβόρους δαίμονες. Της έμαθε και για το Χριστό αλλά και για το Διάβολο.
Μα η αγαπημένη ιστορία της γιαγιάς, ήταν αυτή για τη σοφίτα του σπιτιού της.
« Κάποτε, πριν πάρα πολύ καιρό, πριν καν γεννηθώ εγώ κι εσύ, ζούσε μια γριά μάγισσα. Αυτή η γριά μάγισσα λοιπόν σαν κατάλαβε πως σε λίγο καιρό θα πέθαινε, κάλεσε ένα
πανίσχυρο δαίμονα, που το όνομά του δεν πρέπει να το λέμε, και του ζήτησε να γίνει αθάνατη. Ο δαίμονας δέχτηκε να ικανοποιήσει την επιθυμία της, αλλά έπρεπε να υποστεί έναν όρο. Θα έπρεπε να τρέφεται με τις ψυχές ανθρώπων, και για κάθε
άνθρωπο που τρώει, να παίρνει τη μορφή του μέχρι να φτάσει στον επόμενο. Ο όρος ήταν αβάσταχτος, αλλά δέχτηκε. Και έτσι Μαράκι
μου, τρελάθηκε ολότελα και κυκλοφορούσε για χρόνια στα χωριά, μέχρι που πήγε να επιτεθεί και σε μένα, αλλά την παγίδεψα στη
σοφίτα.»
Η μικρή Μαίρη λάτρευε αυτή την ιστορία και ποτέ δε φοβόταν.
«Γι αυτό μην πας να παίξεις ποτέ κοντά στα σκαλιά της σοφίτας ακούς; Και ούτε που να το σκεφτείς να πλησιάσεις!»
Η γιαγιά παρουσίαζε τη γυναίκα πάντα με μορφή τέρατος και όχι ανθρώπου. Αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της ιστορίας, ιδιαίτερα αφού οι περιγραφές άλλαζαν κάθε φορά. Άλλοτε η γυναίκα είχε γατίσια μάτια και νύχια, και μαλλιά μακριά μέχρι το
πάτωμα, άλλοτε πόδια τράγου και εντελώς καραφλή ή με πέντε χέρια και γλώσσα φιδιού.
«Και πως μοιάζει τώρα αυτή η γυναίκα γιαγιά;»
«Ααα… είναι κακάσχημη σα βατράχι! Είναι θεόχοντρη πιάνει τη μισή σοφίτα, με αυτιά γαιδάρου και κάτι δοντάρες να!»
Η γιαγιά έκανε μια χειρονομία για να δείξει στην εγγονή της το μέγεθος.
Ξαφνικά, πάνω από τα κεφάλια τους
ακούστηκε ένας κρότος.
«Άκουσες Μαράκι ; Τώρα άλλαξε πλευρό στο κρεβάτι της.»
Δικαιολογήθηκε η γιαγιά.

Και η Μαίρη γέλασε.
Η τρελή γυναίκα στη σοφίτα ήταν τόσο ζωντανή στο μυαλό της Μαίρης, που ένιωθε σαν να επισκεπτόταν κι εκείνη όταν επισκεπτόταν τη γιαγιά της.
Όμως αυτή η ιστορία δεν άρεσε καθόλου στους γονείς της.
«Δε μένει καμία γυναίκα στη σοφίτα για όνομα του Θεού! Αυτά είναι ψέματα της γιαγιάς σου, που τα λέει για πλάκα! Εσύ να μην τη πιστεύεις.»
Της είχε πει μια φορά η μαμά της όταν η πεντάχρονη Μαίρη της είχε αναφέρει την ιστορία.