GENIUS

{GİRİŞ}

Şarap şişesini kaldırıp "Şerefe"dedi. Kör kütük sarhoştu ve şişe dolu değildi. Gülümsedim. Boş elimi kaldırdım ve "Şerefe" dedim. Gülümsedi. Yerimden kalkarak içki şişeleriyle dolu salonun ortasında kollarımı açarak etrafımda döndüm. Bana bakarak bi kahkaha attı. Nedensizce. Başımın dönmesini aldırmadan etrafımda dönmeye devam ettim. Ta ki yere düşene kadar.  "Sana daha önce deli olduğunu söyleyen oldu mu?"diye sorduğunda sersem sersem etrafa bakıyordum. Yanıma geldi, yere oturdu. Kollarını belime sararak yüzünü boynuma gömdü. Sesi kısıktı ama onu duymama engel olmamıştı. "Seni kaybettiğime inanmıyorum." Sesi masal anlatan bir anne edasındaydı. Özlemini çektiğim o anne sesi gibi. Yerden kalkarak karanlık salondaki açık perdeden yansıyan ay ışığıyla aydınlanan yüzüne baktım. Birşeyler söylememi bekliyordu ama yapamadım. Onu elinden tutup kaldırdım ve yatak odasına götürdüm. Elini bırakarak eski yatağın üzerinde cenin pozisyonu aldım. Yanıma gelerek başımı onun göğsüne koymamı sağladı. Gözlerimden yaşlar süzülürken elleriyle yaşlı gözlerimi kapatarak "ona kadar sayacağım ve herşey bitecek."dedi. Fısıltıyla "1...2...3...4..."

~AZİL~
Gözlerimi zorlanarak açtım. Eski perdeden gelen güneş ışığı ürpermeme sebep oldu. Yan tarafıma döndüğümde gözlerim Kayra yı aradı. Ama yoktu. Gülümsedim. Her sabah yaptığı gibi kahvaltı hazırlıyordur diye düşündüm. Yataktan kalkarak yavaş adımlarla hole çıktım. "Kayra"diye seslendim. Ses gelmedi. Mutfağa girdiğimde Kayra'nın orada olmadığını ve hiçbir kahvaltılığın dışarda olmadığını fark ettim. Salona doğru ilerlediğimde ayakkabılarının kapıda olmadığını gördüm. Aramak en iyisiydi. Yatak odasından telefonumu alarak Kayra'nın numarasını aradım. Telesekreter tek birşeyle özetledi.
"ARADIĞINIZ NUMARA KULLANILMAMAKTA". Kayra gitmişti...