Uzun zamandır yalnızlık çekiyorum aslinda kalabalık bir ortamda bile yapayalnizim bu pic dünyada beni ve annemi yalnız biraktigindan beri...Bana hayatımı sorsanız sonsuz bir zaman gibi gelen 100 yıllık bir zaman dilimi derim...Evet bir insan nasıl 100 yıl yaşar diyorsunuz değil mi? Eğer o kişi pislik bir canavar ve lanetlenmis bir ruha sahip olursa evet...Ama bu gerçekten çok acı veriyor kurtulmayacagimi bilsem bir daha intihar ederdim defalarca denedim sonunda olemeyecegimi anladığımda ise her şey çok daha kötü oldu...Oysa benim hayalimdi sonsuz hayat ama böyle can alarak değil yapayalnız kalarak değil...Benim gibi olan bir çok kişi var aslında Çevrenizde hastanede, okulda ve her yerdeyiz. Güneşe karşı duyarlılık falan hepsi palavra olemiyoruz da kazık falan hiçbir işe yaramıyor sonsuza kadar lanetli...100 yıl önce ben de sizin gibiydim aslında 18 yaşında gayet sevimli bir kızdım ta ki o korkunç kazaya kadar o gün dayimlarda toplanmistik benim doğum günümü kutlamak için doğum gunume delice sevdiğim harun da gelmişti ama o zamanin koşulları anca uzaktan bakisabilmistik. Parti bitti ve biz yola çıktık yolda ben harunu düşünürken atlarimiz birden durdu.Ve uzaktan çok hızlı bir şey bize gelmeye başladı yaklaştıkça annemle birbirimize bakiyor ve korkuyorduk , korktukca da gözlerimi daha sıkı yumuyordum birden annem yanimdan büyük bir hızla asagiyar birisi tarafından çekildi korkumdan kipirdayamiyordum ve aniden annemin acı çığlıklarini duydum ve ayni anda ben de yere yapistim.Ve kolumda ani bir acı duydum ama hâlâ gözlerimi acamiyordum aci giderek yanmaya dönüştü ve sonra acı bir çığlık duydum sanırım o ses benden çıkmıştı gözlerimi açtığımda annemi yerde yatarken buldum.Bir ümitle yanina gittim elimi hızla kaldırıp nabzını yokladim ümitle kalkan elim büyük bir çaresizlik içinde aşağıya inerken kendi sesimi duydum:
Neden anne gitme sen bari gitme lütfen beni bu hayatta sensiz evsiz bırakma !
Bağırıslarim sessiz birer çığlıka dönüşürken gözümden iki damla yaş akiverdi ...Ayağa kalkarak amaçsızca dolaştım sokaklarda o kadar çaresizdim ki...Birden o yakıcı susuzluk hissini duydum ve ayni anda da yanimdan gecen bir dilenci ne yaptığimi bilmeden peşinden gittim onu öldürdüm ve tüm kanını içtim.Agzimi sildigimde ne yaptığımın farkına yeni varmistim neye dönüştüğümu işte o zaman anlamıştim kaç defa kendimi öldürmeyi denedim ama olmadı.Susuzluk başladığında ben yine öldürdüm öldürdükçe canım yandı canim yandikca daha çok susadim ve öldürdüm...
