Elma Dersem Çık - Armut Dersem Çıkma

BÖLÜM-1

                                                       ELMA DERSEM ÇIK, ARMUT DERSEM ÇIKMA

                                                                                   BÖLÜM-1

Unutmak istiyorum her şeyi unutmak istiyorum bütün hislerimi. Korkularımı, acılarımı, umutsuzluklarımı, sevdiklerimi...

Belki o zaman her şey daha kolay olurdu. Belki o zaman daha kolay gülümserdim...

Her kes bir şeylerden kaçar. Kimisi pazardan çaldığı elma yüzünden yaşlı bir amca tarafından kaçar, kimisi utandığı kimselerden kaçar, kimisi yaptığı bir yanlış davranışı yüzünden kaçar, kimisi de benim gibi sevdiği için kaçar. Belki de gerçeklerle yüzleşmek istemediğimiz için kaçıyorduk. Mesela pazardan elma çalan kişi yüzüne hırsız denilmesinden, utanan kişi yüzüne vurulmasını istemediği yanlışları söylenmesinden, yanlış yapan kişi hatasını anlayıp o hatasını geri düzeltemeyeceğini bildiğinden, sevdiği için kaçan ise aslında sevilmediğini anladığı için kaçmıştır ve belli ki hepimiz bu gerçekleri bilip bunlarla yüzleşmek istemediğimiz için kaçıyorduk...

Daha 6 yaşımdaydım, küçüktüm. Abim 9 ablam ise 8 yaşındaydılar. Abim ve ablam sürekli benden şikayet ederlerdi, beni aralarına almazlardı, bu durum çok sinirimi bozduğundan bende sürekli onların eşyalarını karıştırıp ya alıyordum ya da sinirimden kırıyordum. Annem ve babam ise hep bu duruma gülüp geçiyorlardı.

Hatta bir seferinde babam küçüklüğünün tıpkı benim gibi olduğunu söylemişti. O da, küçükken Şermin halam ve Selim amcam babamı aralarına almadıkları için eşyalarını arakladığını söylerdi. O zaman babam gülerek bunları anlattığında ben de kocaman gülümseyen küçük ağzımla babamı can kulağıyla dinlerdim ve o zaman daha 6 yaşımda iken babam gibi büyük bir beyin cerrahi olmaya karar vermiştim.

Madem babama benziyordum o zaman tam benzemeliydim onun gibi beyaz önlüğüm, arada taktığı yuvarlak çerçeveli gözlüğüm, babamın her sabah gülümseyerek boynuna geçirdiği gibi stetoskopum ve en önemlisi onun gibi tatlı sevimli onları iyileştirmek istediğim hastalarım olmalıydı.

Neyse. Abim 4. Sınıfa başlamasıyla oldu her şey. Artık her gün arkadaşlarıyla bizim eve gelip vakit geçiriyorlardı. Hafta sonları ise çekilmez oluyorlardı, anneme sürekli abimi şikayet ediyordum, bu şikayetlerim kısa sürmüştü çünkü  onları saklı saklı izlediğimde  köşede onu görmüştüm.

Her gün abimin arkadaşları geliyor diye şikayet eden ben artık her gün gelmelerini istiyordum. Bazen en sevdiğim oyunu oynuyorlardı saklambaç. Aralarına katılmaya çalışıyordum ama abim uzun sürmeden beni azarlayıp aralarından kovuyordu yine de ben onların göremeyeceği bir köşeye geçip gizli gizli onu izliyordum. Bir seferinde gerçekten saklambaç oyununun sonuna kadar oynamıştım hep beni ebe yapmışlardı ama şikayetçi değildim Doğukan'ı bulmaya her yaklaştığımda kalbim öyle hızlı çarpıyordu ki bazen "Elma dersem çık, armut dersem çıkma" diye bağırmaktan kendimi alıkoyamıyordum.

Bir seferinde  hiç unutmam yaz tatilinde gittiğimiz bir köyde elma çiftliği görmüştük, Doğukan elmayı ne kadar çok sevdiğimi bildiği için hiç düşünmeden bahçeye girdi tabi bende onun arkasından. Bazı şeyleri hesaba katmadan elmaları toplamaya başladık. Doğukan çıktığı ağaçtan topladı her elmayı bana atarken duyduğumuz köpek sesiyle ikimizde irkildik ev sahibi bizi yakalamadan ve kuduz köpek  ısırmadan oradan nasıl el ele kaçtığımızı hatırlıyordum bu anı her hatırladığımda gülümsemeden duramıyorum.