Marie POV
Ako nga po pala si Marie Santiago 16 years old. Nag-aaral ako sa Reyes University.
"Bes bilisan mo malelate tayo"Jasmine BFF ko
"Ito na baba na ako"
"Bat ang tagal mo ano bang ginawa mo"Jasmine
"Nag aayos pa ako"
Reyes University
"Bes classmate kita"Jasmine
"Talaga tara pasok na tayo sa room"
"Marieeeee!!!"tumingin ako sa tumawag sakin
"Justine dito ka din mag-aaral"
"Oo nman ayw kong mawalay kay Jasmine"Justine...Ang lalaking mahal ko pero sila ni Jasmine...
"Hay nako babe san ba room mo??"Jasmine
"Classmate kita :)"Justine
"Opppssss OP na ako...tara na pasok na tayo sa room"Ang sakit pala sa puso nang makita mo silang masaya sa isa't isa
"Nako tara na nga Bes, Babe"Jasmine
Pumasok na kami sa room baka kasi malate kami...at biglang dumating ang teacher namin
"Good Morning Class"Sabi ni ma'am
"Good Morning Ma'am"Sabi nmin
Nang lahat kami ang nagpakilala nag bigay si Ma'am nang irereport nmin
"Blah
Blah
Blah
Blah
And Ms. Santiago tungkol naman sa Love"Ma'am
"Okay po ma'am"
Bahay
Nasa kwarto ako ngayon para mag isip nang gagawin kong report
*Kring Kring*
Pinatay ko na ang alarm ko at naligo
School
"Okay Ms. Santiago magreport ka na"Ma'am
" Puso isang maliit lang na parte ng katawan pero once na nasaktan buong katawan mo ang apektado... Minsan tinatanong mo ang sarili mo kung bakit siya? Bakit siya pa ang minahal mo... Marami naming iba diyan na pwede ka rin mahalin pabalik? Diba? Pero sadyang ang puso nga ay napakatanga, pagdating sa pag-ibig na ni kahit isip mo nga ay hindi na mapigilan iyong taong palihim mong minamahal kahit na nasasaktan ka na ng sobra.
Sinasabihan ka na ng mga kaibigan mo ng "Tama na! Maawa ka naman sa sarili mo... Marami pang iba eh..." Madaling sabihin pero mahirap gawin.
Kaya lang minsan ang problema ay hindi mo masabi sa kaibigan mo iyong nararamdaman mo dahil siya mismo ang lihim mong minamahal.
Natatakot kang mawala ang lahat ng pinagsamahan niyo kaya mas pipiliin mo nalang talikuran ang nararamdaman mo para sa kaniya para lang sa FRIENDSHIP niyo.
Letting go doesn't mean giving up but rather accepting that there are things cannot be... Meron talaga iyong mga bagay na ninanais nating maging atin na hindi kalianman magiging atin kaya it's better to accept the fact that you are not appreciated than you insist yourself to someone who never really see your worth.
You have to learn the word "TAMA NA" kasi inaabuso mo na iyong sarili mo eh... Matuto kang magparaya... Diba iyon naman talaga ang tunay na pagmamahal? Setting them free and letting them go. Diba kasi ang priority ay iyong "happiness" niya?
Pero hindi naman ibig sabihin na kung magpaparaya ka ay lalayo ka na na parang hindi mo na siya kilala, never say goodbye because goodbye means going away and going away means forgetting.
The hardest thing to to is letting go... not because you want... but because you have to... Kasi diba? Tulad ng sinabi ko kanina unahin natin isipin ang kasiyahan ng taong minamahal natin bago an gating sarili."
Pagkatapos nun pumikit ako at ang tahimik siguro panget yung report ko...Pag dilat ko ng mga mata ko
Lahat sila tumayo at nag palakpakan
"Ang ganda ng report mo Marie"sabi ng kaklase ko
"Very good Ms. Santiago"Ma'am
"Ang galing mo Bes"Jasmine
"Kaya may pinanghuhugutan ka ba...hahahah"Justine
"Thank you...wala akong pinaghuhugutan bigla na lang pumasok sa isip ko yun"
Uwian na at bigla kong naisip wala na talagang pag-asa nagmamahalan silang dalawa...Masaya na ako kasi masayang masaya ang Bff ko at ang Taong Mahal ko :)
----
THANK YOU PO :**
HAPPY 1K READS SA (WHY ME??)
