Evet ben milena annemle yaşıyorum. Annemle babam ben 15 yaşındayken boşandı benim hayatım tam olarak 2.sınıftan beri yanlızım annem hep kendini düşünür. Babam ve annemle yaşarken Sürekli kavga ederlerdi mantiken bende hep ağlarım ama artık büyüdüm herşeyi anlıyorum ve kendime diyorum ki çocukken ne salakmisim her boka inanan her şeye mutlu olan ama şuan 20 yaşındayım annem babamdan boşandıktan sonra yeni biriyle evlendi tabi annem üvey babamla ve çocuklarıyla ilgilenmekle meşgul yakında annemden kurtulmayı düşünüyorum ama olmuyor her defasında bu konuları konuşursak ya bana bağırıyor yada çıkıp gidiyor. Birde sinir olduğum üvey abim var vede onun kız kardeşi Allah'tan ondan 2 yaş büyüğüm. Evde dışlanan tek kişi olmaktan bıktım ağlamak çare değil bunu anladım yada intihara kalkismak kaç kere denesemde olmadı ya basildim yada dayak yedim. Şuan okuldan eve gidiyorum önümde üvey abimin arkadaşları ve onun tek gecelik sevgilileri bu gerçekten iğrenç bu kızların beyni olmadığı için acıyorum. Eve geldiğimizde odama çıkıp hemen yatağa bıraktim bir kaç dakika sonra aşağdan cam kırılma sesi geldi ama sıradan değildi bu çok şiddetliydi hemen aşağıya inip baktığımda gördüğüm manzara pek hoş değildi annem üvey babam ve üvey abim kavga ediyorlar. Annemin sinirden ağladığını gördüm hemen yanına gidip baktığımda eli kanıyodu hemen ecza dolabına gideyim derken ayaklarimda hissettigim o çıtırtı ve acı titrememe sebep olmuştu. Umursamadan gidip eşyaları getirdim ve ardından
- ÜVEY OĞLUN YETMEDİ SENMİ BAŞLADIN BU SEFER dedim ve
-anne bu yara çok derin hastaneye gitmemiz gerekiyor dediğimde üvey abim alayla
VAYYY şimdimi anne oldu dediğinde ayağa kalkıp ona bir tane tokat attım
O bana sinirli sinirli bakarken ben annemin yanına gidiyorum ki üvey babam kolumu tutmasıyla yere savrulmam bir oldu kafamı kaldırdığımda iki tane siritan erkekle karşılaşmam bir oldu bu ne kadar canımı acitsada hemen ayağa kalkıp annemi kaldırdım askıdan çantamı alıp evden çıktım
Yeni kitap yazmaya karar verdim ama diğer kitaba da devam edicem
