Noong bata ako hinihintay ko lagi ang pagsapit ng Oktubre sa aming probinsya sapagkat katapusan pa lang ng Setyembre--nakikita ko na ang mula sa maliit naming tindahan ni Nanay ang mga makukulay na banderitas na para bang mga panandaliang ulap na kumukulay sa alapaap.
Madalas kong inaabangan ang pagtayo ng perya na para bang isang maliit na palasyong natatanaw ko mula sa aming bintana. Araw-araw hinihintay ko na, isang hapon bubuksan na ang paborito kong lugar sa mundo-- ang perya.
Maingay na gabi ang sumasalubong sa akin, ang mga ilaw ay nagkikislapan, nakikisabay sa liwanag ng mga alitaptap, mga tawanan ng mga batang naglalaro ng tagu-taguan sa likod ng perya--doon sa may bukirin-- mga patunay ng kaligayahan ng dating bumabalot sa munti naming baryo.
Noong nag-elementarya ako bihira akong lumabas ng bahay tuwing Oktubre. Nawala ang aking sigla. Hindi na ako natutuwa sa mga banderitas na nakabitay sa linya ng magkabilang poste. Hindi ko na inaabangan ang pagbukas ng perya dahil nakawawalang gana. Habang ako'y lumalaki at ang bakas ng panahon ay unti-unti nang nabubura sa mga lugar na dati'y mga nagsilbing saksi sa mga masasayang ala-ala ng dating ako--isang paslit sa ilalim ng buwan at mga tala habang nakasabit sa kanyang labi ang isang ngiti-- nawawala na.
Nawawala na ang dating katuwaan sa pagsapit ng piyesta sa Oktubre.
At naaalala kita.
Naalala na naman kita, noong mga panahong nawawala ka na.
Tulad ng mga panahon na kasama kita isang hapon--hindi ka na nagkukwento at panay kunot lang ng noo ang makikita sa mukha mo.
O kaya nung nanuod tayo ng pelikula pero hindi mo ako tiningnan kung umiiyak na ba ako dahil masyado akong marupok at balat-sibuyas ako, at alam mo iyon. At mas lalo akong naiyak nang humikab ka na para bang walang kwenta na kasama mo ako-- na para bang hangin lang ang katabi mo.
Nawawala ka na pero nahahagilap pa rin kita. Nahahagilap ko pa rin ang pag-urong ng ulo mo sa balikat ko noong pauwi na tayo.
Nahahagilap ko pa rin ang dahan-dahang pagdilat ng magaganda mong mata at ang pagkusot mo sa mga ito dahil bagong gising ka.
Nahahagilap ko pa rin ang ngiti mo noong nauntog ako sa bintana ng bus dahil kahit ako ay pagod din.
Nahahagilap pa rin kita noong sinabi mo na sa balikat mo ako tumuon na kaagad ko namang tinanggap dahil umaasa ako na baka ngayon lang ang paglaho mo.
Baka parang laro lang sa isang computer na nagloloko saglit pero agad din namang bumabalik kung maghihintay ka kahit ika'y sabik na sabik.
Sabik na sabik makita kang muli. Sabik na sabi mayapos ka muli. Sabik na sabik maging rason ng iyong ngiti. Sabik na sabik isipin ka bawat saglit.
Sabik na sabik manatili sa iyong tabi dahil sa takot na baka mawala ka, kahit alam kong naglalaho ka na.
Panghahawakan pa rin kita at ang pangako mo na "hindi kita bibitawan."
Hihintayin kitang bumalik. Tulad na lang ng paghihintay ko sa perya na magbukas muli sa pagsapit ng Oktubre.
Hihintayin kita. Kahit magsawa rin ako sa huli. Hihintayin kita. Kahit mawalan pa ako ng gana.
Hihintayin kita. Kahit puso mo'y nanlalamig na. Hihintayin kita. Kahit ako'y pagod na at ika'y nanlalambot na.
Hihintayin kita. Kahit alam kong hindi ka na babalik pa.
Dahil bago ka lumayo't magpaalam-- bago ka sumakay ng jeep pauwi, binitawan mo ang aking kamay, (na hanggang ngayon hindi mo pa rin nahahawakan muli) kasabay ng nang pagbitaw mo sa ating dalawa.
At sa huling pagkakataon, nahagilap kita na tinatangay palayo mula sa piling ko, mga tingin mo'y malayo, at hindi sa akin.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
