Heather

|| 7 ||

Για άλλη μια φορά είχαμε επιλέξει να καθίσουμε σε ένα παγκάκι στο κέντρο της πόλης, σαν πως δεν είχαμε άλλες επιλογές -σαν πως δεν είχαμε που αλλού να πάμε. Κι όμως, η πλατεία είχε γίνει κάτι σαν το σημείο στο οποίο μπορούσαμε να χαλαρώσουμε και να μιλήσουμε πιο ελεύθερα. Δεν είχα ιδέα γιατί συνέβαινε αυτό -κανονικά θα έπρεπε να μπορούμε να μιλάμε χωρίς δισταγμό σε κάποιο μέρος στο οποίο δε θα υπήρχε τόσος κόσμος τριγύρω. Παρόλα αυτά, τόσο την προηγούμενη φορά όσο και τώρα, στο ίδιο μέρος βρισκόμασταν πάλι.

Το είχε προτείνει ο Adam με το που με είδε να τον περιμένω έξω από το εστιατόριο. Φυσικά και δεν έφερα αντίρρηση, παρόλα αυτά το σκεφτόμουν μέχρι και τη στιγμή που διαλέξαμε ένα τυχαίο παγκάκι για να καθίσουμε και να μου πει όλα όσα τον προβληματίζουν τόσα χρόνια τώρα.

Και αυτό είχε ξεκινήσει να κάνει.

"Λοιπόν... δε ξέρω από που να αρχίσω," παραδέχτηκε με τρομερή αμηχανία που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως φαινόταν από μακριά.

"Adam... στο είπα την προηγούμενη φορά, στο είπα από το τηλέφωνο, στο λέω και τώρα. Δεν είσαι υποχρεωμένος να μου πεις τίποτα, δε θέλω να πιεστείς επειδή-"

"Μου εκπέμπεις εμπιστοσύνη, στο είπα αρκετές φορές," επέμεινε.

"Αυτό δεν είναι αρκετό. Και γω εμπιστεύομαι πολλούς ανθρώπους όμως είμαι κλειστός χαρακτήρας όσον αφορά τα προσωπικά μου και δεν μιλάω εύκολα γι' αυτά. Πόσο μάλλον αν είναι και κάτι που δε θέλω να θυμάμαι," απάντησα με ηρεμία αλλά με στόμφο, ώστε να καταλάβει ότι πραγματικά δεν υπήρχε λόγος να κάνει κάτι από βιασύνη.

Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει. Έπειτα όμως είπε κάτι που έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί ακόμα περισσότερο. "Έχω χρόνια να μιλήσω σε άνθρωπο για πράγματα που με βασανίζουν. Αν θυμάσαι καλά, την προηγούμενη φορά σου είπα πως η βασική μου πια παρέα είναι από τη δουλειά μου, διότι με τα παιδιά που ήταν φίλοι μου παλιά δε μπορούσαμε να τα βρούμε καθόλου στις ώρες που είχε ο καθένας ελεύθερες. Δεν είναι πως δε μιλιόμαστε, αλλά ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του και πια βρισκόμαστε μια φορά το μήνα και αν. Με τα παιδιά που κάνω περισσότερη παρέα τώρα, εκτός από το ότι τους βλέπω καθημερινά στη δουλειά, βρισκόμαστε σίγουρα μια φορά τη βδομάδα. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω άνετα ως προς τα πράγματα που, όσο να 'ναι, θα ήθελα να τα μοιραστώ με κάποιον. Ήρθες εσύ ξαφνικά στη ζωή μου και νιώθω ακριβώς αυτό το πράγμα. Δε ξέρω αν είναι εφικτό να αισθανθώ κάτι τέτοιο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όμως αφού το κάνω, δεν πρόκειται να αφήσω αυτό το συναίσθημα να μου φύγει μέσα από τα χέρια. Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες, έτσι δε λένε;"