Bugün seni unutmaya başladığım ilk gün biliyorum zor olacak ama olmak zorunda.Biraz kafamı dağıtmam lazım düşüncesiyle dışarı çıktım ayaklarım hep buluştuğumuz yere giderken ben hiç kendime engel olamadım sebebini soracak olursanda bilmiyorum.İnsan alıştığı yere gider derler ya her gittiğinde de anılar gözlerinde canlanır işte öyle oldu.İlk gülüşünü gördüğüm an , ilk sarıldığım an hepsi gözümün önüne geldi ama artık senden gitmem gerekiyordu oraya gitmemem gerekiyordu kendimi zorlayarak çıktım oradan biraz çarşıda dolanıp daha sonra arkadaşımla playstation oynamaya gittik tabi moralim hiç yok san ki o ayrılık günü bugündü de ben hayattan düşmüştüm sürekli gol yiyip duruyordum tabi ki arkadaşımın da alay konusu olmuştum fazla keyif alamadım oradan çıktık eve gelmem gerekiyordu artık saat geç olmuştu ve annem evde tekti ama eve gitmek beni boğuyordu gece olacaktı sen aklıma gelecektin.Evin yolunu bir şekilde tuttum düşüne düşüne eve geldim dedim ki "Ulan o seni sevmiyor umrunda bile değilsin sen neden kendini hala üzüyorsun" dedim.Toparlandım bir şekil de ve annemin yanına gittim.Biraz muhabbet ettik bilgisayarın başına oturup saatlerce oyun oynadım gece olmuş farkında bile değilim daha sonra yatağıma geçip uyudum.Sabah oldu gözlerimi açamıyorum rüyam da seni gördüm galiba yine bilirsin seni gördüğüm zaman hep ağlıyorum rüyamda da öyle oldu heralde.Ama aylardır sarılamadığım sana sarıldım o rüya da.Artık 2. güne geçelim mi?
