HİCRAN

El'veda

Beklenen yolculuk günü gelmişti artık. Hislerim karmakarışık, sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum. Doğru olan buymuş. Hayatımız artık düzene girecekmiş. Çok mutlu olacakmışız. Annemlerin söyledikleri bunlar. Umarım öyle olur. Unuturum yaşadıklarımı, yeni defter açarım hayatıma..

"Nil" diye birisi seslendi. Arkamı dönmemle ağzımın beş karış açılması bir oldu. Nasıl gelmişti inanamıyorum. Bu ne yüzsüzlüktür arkadaş?

"Ne var?" dedim içimde biriktirdiğim tüm öfkemle.

"Konuşmak istiyorum 2 dakikanı ayırabilirsen." Dedi kötü görünüyordu. Ne konuşmak istiyor olabilir Allahın belası. Uzak dursun artık benden çıksın hayatımdan.

"Benim senle konuşacak bir şeyim yok serkan." Dedim sinirden sesim titremesine rağmen iyi konuştum.

"En azından bir veda etsek bu kadar yaşanmışlıkların hatrına he?" dedi. Dalgamı geçiyor ciddimi anlayamadım. Çok şaşkındım. Sanki benle çıkarken başkasıyla evlenen şerefsiz o değildi. Ne hakla konuşmak istiyor.

"Sen bize çoktan veda etmedin mi bu neyin vedası? " Diye söylendim. Hayatımdanda kalbimdende gitsin artık. Gitsin ki mutlu olayım, gitsin ki herşey yoluna girsin. Unuttursun kendini. Unutmak istiyorum nasıl başarabilirim bilmiyorum ama başarmak istiyorum. Onu, onca yaşanmışlıkları unutmak kolay değil elbet, ama başarabilirim. Dimi?

"Ben sana veda etmedim sen ettin. Benden ayrılan sensin öyle değilmi?" Dedi öfkeyle. Ne içmişti bu çocuk? Karısı olduğunu bildiğim halde onla olmamımı bekliyordu. 2 sene boyunca nasıl tanıyamamışım. Nasılda saklamış diğer yüzünü.

"Ne bekliyordun he? Daha fazla gözümde küçülmeden çek git!" Dedim bağırarak. Gitmesini istemiyordum. Açıklasın neden yaptı öyle bir şeyi hiç mi sevmedi beni. Söylediği o sözler yalanmıydı hep? Bu kadar kolaymıydı her şey..

"Tamam, elveda." dedi ve gitti.

Elveda evet elveda. Sanada bu kasabayada elveda...