Fantaisie en Réalité

Chapter 1

"Kaya mo ba talagang mag-isa? If not, I'll go with you"

"I'm okay. That's for only ine week. I really need to be in Grandma's burial. After all I am her only relatives"

"Kung ganoon e magiingat ka. Ako ng bahala sa company. I'll contact you if ever there's a problem. Or if we really need your approval. Once again condolence. Gusto ko mang sumama sayo hindi pwede. Walang maiiwan dito"

I smile and nod my head. After fixing my things I walk to the coridors. After minutes nasa rooftop na ko ng company. Sumakay na ko sa private chopper na maghahatid saken sa probinsya ng lola ko.

Unti unti ng lumiit ang tanawin sa ibaba. Tumingin ako sa unahan at ipinikit ang mga mata.

Lola Agatha.

She's more like a mother to me. I grew up without my parents. At tuwing tinatanong ko si Lola tungkol saking mga magulang ay hindi sya umiimik. So I decided not to ask the same question again.

I don't even have a picture of my Mom. I have one from my Dad pero dahil sobrang luma na e hindi ko na mamukhaan. I tried to restored it but all my efforts are useless. Kaya itinago ko nalang iyon.

Ang sabi ni Lola saken sasabihin nya raw ang lahat sa tamang panahon. Pero wala na. Siguro ay hindi nakalaan na malaman ko pa ang katotohanan.

About Aunti Remy? She's not my real Aunt. Inampon lang sya ni Lola. Pero kahit ganun itinuring namen na kadugo ang isat isa. The only thing that I dont want is his husband.

Gahaman ang asawa ni Aunt Remy. Napapansin ko nga na sunudsunuran si Aunti sa asawa nya. Pero sino ba ako para mangealam.

Alam ko namang hindi pababayaan ni Aunti ang kumpanya. She will handle everything for me. Sa ngayon kasi dahil wala na si Lola, Aunt Remy replaced her. Sya na ngayon ang tumatayong CEO ng Torres Incorporation.

Im only 17 and I dont know anything about managing a big company. All I know is to hang out with my friends and paint the town red.

Subukan ko man alam kong mahihirapan ako. But I have no choice. Sa ayaw ko o hindi ako ang papalit kay Aunt Remy pagtungtong ko ng 18.

Napabuntong hininga ako. Napamulat ako ng mata ng mapansin kong hindi maganda ang takbo ng chopper.

"Mang Roldan is everthing alright?"

"Ayos po mam"

Bakas sa mukha ni Mang Roldan ang kaba. Alam kong ayaw nya akong magpanic kaya sinabi nya na okay lang ang lahat.

"Mang Roldan?"

Hindi na nagawang sumagot ni Mang Roldan dahil nagpagewang gewang na ang takbo ng chopper.

Hindi ko na alam kung ano ang sumunod na nangyari.

Ang natatandaan ko lang ay ang pagbulusok namen pababa. Bago pa man bumagsak ng tuluyan sa malawak na karagatan ay nagawang umangat ng chopper kahit panandalian.