Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
P A L E T T E, 5
#4f666a
Stormcloud
"จีมิน ได้ยินมั้ย อยู่ไหน — จีมิน!!"
เสียงที่ยังไม่ทันแตกหนุ่มดีของเด็กชายตะโกนลั่นแข่งกับเสียงฟ้าร้องและสายฝน มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ฝนเริ่มตกจนกระทั่งตอนนี้ฝนใกล้หยุดแล้ว สองขาวิ่งผ่านทุกชั้นของตึกเรียนที่ใกล้ปิดเต็มทีอย่างไม่รู้จักเหนื่อย แต่เรียกว่าลืมเหนื่อยคงจะเหมาะกว่า เพราะเขายอมวิ่งไปอีกเป็นชั่วโมง หากมันจะทำให้เขาหาคนสำคัญของเขาเจอ
เด็กชายวิ่งพร้อมแบกความรู้สึกไร้หนทางไปด้วย ปากเล็กพร่ำเรียกชื่อพัคจีมินซ้ำๆ ทว่าไร้วี่แววของคนที่จอนจองกุกกำลังตามหา ฟ้าร้องดังครืนเป็นพักๆ แม้จะเป็นคลื่นเสียงไม่ดังมาก แต่มันกลับดังซ้ำๆอยู่ในหัวใจดวงน้อย ไม่ใช่เพราะจองกุกกลัวเสียงฟ้าร้อง, แต่ทุกครั้งที่เขาคิดภาพคนตัวเล็กกำลังกอดเข่าตัวสั่นเทาเพราะหวาดกลัวเสียงจากฟากฟ้าทั้งตัวคนเดียว มันก็เจ็บเสียจนอดนึกโทษตัวเองไม่ได้ที่ไม่ดูแลอีกคนให้ดี
โครม!!
"...ฮือ จองกุก ช่วยด้วย!!"
จังหวะที่สายฟ้าสีสว่างจ้าแทรกผ่านก้อนเมฆสีหม่นแล้วฟาดลงมาจากเบื้องบน แผ่นฟ้าครึ้มพลันสว่างวาบเพียงชั่ววินาที ก่อนจะเกิดเสียงดังก้องกัมปนาทไปทั่วบริเวณ เช่นเดียวกันกับเสียงเล็กที่ดังมาจากในล็อกเกอร์ตรงจุดอับสายตาถัดจากจองกุกไปเพียงไม่กี่ก้าว บัดนั้นเสียงที่เคยเจื้อยแจ้วในความคิดกลับไร้เรี่ยวแรง ราวกับเจ้าของเสียงใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อตะโกนขอความช่วยเหลือ ทุกคนกลับกันหมดแล้วแม้แต่ครู ไม่แปลกใจหากจีมินจะตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่ายาวนานเพื่อได้รับการตอบรับเป็นเพียงความว่างเปล่า
YOU ARE READING
P A L E T T E | OS/SF Kookmin
Fanfictionผมรักคุณ ไม่ว่าสำหรับผม คุณจะเป็นสีอะไรก็ตาม #พาเลทกุกมิน
