Should I

Chapter 14(The Fact)

*Tiara's POV*

It's almost 30 Minutes na kaming nasa daan ni Mommy and di pa kami nakakarating sa hospital. Of course, Ano bang bago sa traffic people. Hindi pala ako naka-excuse sa school ngayon kaya bahala na lang silang manghula kung bakit absent ako.

Dahil tanghali na rin lang naman at wala pa kami sa destinasyon namin ni mommy, naisipan nalang naming kumain muna saka kami pumunta sa hospital, tutal ay 5 kilometers from here nalang 'yon.

After naming kumain, tinatawagan na ng employees si mommy which is not maganda. Kaya nag-excuse nalang siya on this day para di na sila mangulit. We are already on our way to the hospital and the traffic is not that much already unlike kanina. After several minutes, my mom called her good friend which is actually my doctor for about 1 decade.

Hindi ko akalaing itatakbo ako sa emergency room, wala akong alam about what's happening. I swear! My mom is so confused right now, I don't know why. And then after waiting for the nurses to accompany me, may itunurok silang injection sa akin na dahilan ng pagkawala ng malay ko.

Paggising na paggising ko pa lamang, luha ni mommy sa palad ko ang bumungad sa akin na dahilan ng pagka-clueless ko. Hindi ko naman matanong dahil nakatulog si mommy at hawak hawak niya ang kamay ko sa kanang bahagi.

Habang tinitignan ko kung nasaan ako, nasa ospital nanaman ako. Ano bang mayroon sa akin at nandirito nanaman ako sa mala-impyernong lugar na'to? Nang tignan ko si mommy ulit ay gising na pala siya at nakangiti na pero ang nguting 'yon ay may halong pag-aalala.

Bigla ko siyang tinanong dahil sabik na sabik na akong malaman kung ba't ako napadpad dito pero di niya ako sinagot. Bigla niya akong hinalikan sa noo at nahulog ang mga luha niya, I'm so guilty about my condition today, I'm so tired of thinking about what I'm feeling now.

Pagkatapos akong hinalikan ni mommy ay may nag-ala shocker sa harapan ko, at si daddy yuon. My dad embraced me so tight that we both miss each other, ang dami dami ba naman kasing seminars and meetings si daddy kaya he has no time for me already.

Pero at least nandito na siya ngayon kasama naman ni mommy. Iiyak ba ako sa nakikita ko? Sobrang saya ko ngayon, pero sobrang lungkot ng mga magulang ko. Nag-uusap lamang kami and nagiistory teller nanaman ang amain ko, namiss ko 'yong ganito.

Puro nalang kasi trabaho yung inaatupag nila, kaya siguro ito yung time para magfamily bonding kami. Kaso sa hospital naman, di nga maihalintulad ang noon at ngayon ko eh, iba pa rin talaga ang dati.

Habang kumakain kami...

Pumasok ang aking doctor at napakapale ng mukha niya kaya napigilan akong kumain. Hindi ko na talaga kaya ito, I nearly went to my doctor's front and asked "what's going on?"

My doctor wanted to call my parents for private talk pero pinigilan ko sila, kaya wala silang nagawa kundi lumabas pa rin at nag-usap (Hmmm). Bumalik din sila at may ibinulong na "Totoo talaga ang resulta." Mababaliw na ba ako sa narinig ko?

Well, di ako mababaliw kasi di ko pa naman alam kung anong ganap ko sa sarili ko. My parents nodded together tapos bigla akong pinaupo tsaka hinawakan nila ang mga kamay ko.

"Anak, Tiara. We wanted to tell you something. We know na di ito madali...P-pero kailangan para sa ikabubuti mo." Mom said with teary eyes.

"Ano po 'yon? Makikinig po ako." I declared.

"We are sending you to America next next week." Dad said.

"Why?! Ako lang mag-isa mom, dad?" I shouted.