Ateşten Güller

Ateşten Güller | Bölüm 1

Arkamdan "Asil!" diye aniden bağırıldı. Yine o! Ne istiyordu benden? Sürekli yoluma çıkıp duruyordu.

"Asil!"

Arkama dönüp "Ne var?" dedim. Kaşları yine çatılmıştı, beni gördüğü zamanlarda hep çatardı. Hızla yanıma doğru ilerliyordu. Tedirgin oldum. Bu sefer sadece bağırıp çağırmayacağı belliydi.

Yanıma geldiğinde hızla yakalarımı tuttu. Gözlerinde öfkenin ateşi yansıyordu. Ben ne olup bittiğini anlayamadan tıslayarak konuşmaya başladı.

"Sana şerefsizlik yapma diye kaç defa söyleyeceğim?"

"Bunun şerefsizlikle ilgisi yok." dedim. İlk defa ona karşılık vermiştim. Bundan dolayı afallamışa benziyordu. Ama hemen yüzüne eski ciddi ifadesini takınıp istifini bozmadı.

"Peki, ney ile ilgisi var?"

Cevap vermedim. Ellerini yakalarımdan iterek arkamı döndüm. Yürümeye başladım. Aniden sırtıma vuruldu. Öfkelendim fakat umursamadım. Yürümeye devam ettim. Birden arkamdan geri çekildim. Anlaşılan rahat vermeyecekti.

"Ney ile ilgisi var, dedim sana!"

"Seninle ilgisi yok! Bu kadarını bilmen yeterli!"

Cümlemi bitirdiğim an yumruğu yüzümde hissettim. Bir tane daha. Ve bir tane daha. Arkamdan koşan birkaç ayak sesi duydum. Efe'yi geri ittiler. Toparlanıp kafamı kaldırdığımda Teoman ve Ahmet'in beni savunduklarını gördüm. Teoman, Efe'ye "Bir daha Asil'e sataştığını görmeyeyim." diye bağırdı. Efe bir şey demeden çekip gitti.

Ahmet beni ilerideki banka oturtup karşıma geçti. Anlaşılan sorgu vakti gelmişti. Yine aynı konu hakkında bir şeyler soracaklar ve yine geçiştirmek zorunda kalacaktım.

"Ne istiyor bu senden?" diye atıldı Teoman. Sustum. Bir şey söylemedim. Ardından Ahmet bir soru sordu.

"Ne alıp veremediği var bu Efe'nin seninle?"

Sessizce, "Şerefsizlik yapma, diye bağırıp duruyor. Ben de anlamadım." deyip geçiştirdim. Başka bir şey söylemeden evimin yolunu tuttum.

Bölüm Sonu...