Ateşten Güller

Ateşten Güller | Bölüm 7

"Asil!" diye bağırdı. Rahat vermeyecekti. Nefes aldığım sürece rahat vermeyecekti. Tabii ben yüzleşirsem belki peşimi bırakırdı. Denemekte fayda var.

"Asil!" diye bağırdı bir kez daha Efe. "Ne var?" diye karşılık verdim. Kaşlarını çattı. Burnundan soluyordu. Bu onun için refleks olmuştu belli ki. Beni görünce artık refleks olarak öfkeleniyordu.

"Asil! Sen i***sin! Kendi hemcinsini tercih edebilecek kadar iğrençsin." dedi. Kantinin orta yerinde, herkesin içinde eşcinsel olduğumu söyledi, bağırdı. Bekledim. Söyleyeceklerini bitirmesini bekledim.

Sıranın bana gelmesini bekledim.

"Sen nasıl hemcinslerini sevebiliyorsun? Nasıl eşcinsel olup ailenin, bu toplumun yüz karalarından biri olursun? Ateşe giden böcekler tayfasından olmaktan utanmıyor musun? Nasıl lanetlenenlerden olmayı göze alıyorsun? İ***!"

Kantindeki herkes sadece bizi izliyordu. Bense şaşırıyordum kendime. Nasıl hâlâ gözlerim acımaya başlamamıştı, şaşırıyordum. Ve anlaşılan sıra bendeydi.

"Söyleyeceklerin bitti mi?" dedim. Gözlerini kıstı. Devam ettim. "Öyleyse sıra bende. Birincisi, eşcinsel olmak tercih falan değil. Biz salak mıyız sen gibi homofobiklerin fiziksel ve psikolojik şiddetine maruz kalmayı tercih edelim? Sevgi kalpten gelir; tercih olan nefrettir. Senin yaptığın gibi. İkincisi, eşcinsel doğuştan gelen bir özellik olduğu için ateşe falan gitmiyorum, ilişkiye girersem ateşe giderim. Daha doğrusunu bilmiyorsun bile. Üçüncüsü, i*** gibi lafları kullanmak ancak sen ve senin gibi alçaklar için bir araç. Ben sana neden karşıcinsinden hoşlanıyorsun diye saldırmıyorum ki zaten uçana kaçana nefes alsın yeter mantığıyla yaklaştığını bütün okul biliyor. Ayrıca sen karşıcinsinden hoşlanıyorsun diye seni cehennemlik de görmüyorum. Gerçi sen insanların kalplerine, ruhlarına değil genital bölgelerine aşık oluyorsun belli ki. Her neyse, Efe. Aileni anlamakta güçlük çekiyorum: Adını neye dayanarak Efe koymuşlar acaba?"

Sözümü bitirdiğimde kantindekiler suspus olmuş Efe'nin bir şeyler söylemesini bekliyorlardı ama öyle olmadı. Efe kantinden "defolup" gitti. Rahatladım. Sonunda kabullendim. Karşı masada oturan Selim, Teoman ve Ahmet bana gülümsüyorlardı. Onlar beni, ben olduğum için seviyorlardı. Kantinden biri "Sorun değil, Asil. Okulda destekçiler de var." dedi. "Her neyse." dedim. Kantinden hızlı adımlarla çıktım.

Bölüm Sonu...