SOMETIMES LOVE JUST AIN'T ENOUGH

her burden.. CHAPTER 8

Buong maghapon kame nag island hopping, at sa buong maghapon na un naging kampante kame sa isat isa. Nakakita ako ng mga magagandang kweba mga different rock formation sa loob ng isang malaking kweba. Hindi maubos na mga breathtaking view,  Tama siya mas masya ang ganito, wala akong iisipin na pwede ang masira ang plano ko, dati kasi kapag hindi nasunod nag plano ko sa sa isang araw umiinit ang agad ang ulo ko.. unlike this day everything is so somooth and fun. I don’t care about the time. Just go with the flow and explore everything.. yan ang natutunan ko kay Zach.. act like a kid if needed sometimes, explore and have some adventure, coz u really don’t know how long will you stay in this world.

Halos palubog na ang araw ng dumaong ang aming Bangka sa tabing dagat.

“come I want to show you something”..

Magkahawak kame ng kamay halaos lakad takbo ang ginawa naming.. yeah sanay na kame sa holding hands chuchu na yan. Maghapon niya ako inaalalayan tuwing dadaan kame sa madulas or mabatong daan. Basta holding hands ever na kame, hindi naman nagtatake advantage si doro the explorer eh.. hehehe

“wait Zach why are you in a hurry,, san ba tayo pupunta..?”

“bilisan mo lang para maabutan naten malapit na tau.”..

Dinala ako ni Zach sa kabilang bahagi ng Beach na kokonti ang tao may isang malaking bato roon na nakaharap sa dagat inalalayan niya ako pag akyat sa bato.. then the moment na nakatayo na ako sa unahan ng bato at nakaharap sa dagat, kitang kita ko ang paglubog ng araw..

Hindi ako makapgsalita it was just so beautiful,, I never seen any sunset as beautiful as this…umupo ako sa unahan ng bato na hindi inaalis ang mata sa pglubog ng araw,, may dalang saya at lungkot ang panoonod ng paglubog ng araw. Makikita mo ang kulay orange na kalangitan ang kulay asul na dagat ang mga punong bahagyang nagsasayawan dahil sa ihip ng hangin, ang mga ibon na nagliliparan. Ang tunog ng mga alon na humahampas sa bato na kinaroroonan namin. Lumingon ako sa likuran ko nakita ko siya na nakatayo lang at nakatingin sa akin..

“nginitian ko siya…zach thank you for showing this its so beautiful.” Nginitian niya lang ako at umupo sa tabe ko.

“Hhhmmmm..zach,, alm ko may mga nasabe ako sau nung nalasing ako..marame ka sigurong tanong sa isip mo. Nagtataka ka siguro kung bakit ang soon to be bride next month ay nandito sa malayong lugar na to at nag iisa.”may pait sa boses ko ng sinasabe yan..

“Aliyah even if i have that question in my mind it is that my right to ask that. “

Napalingon ako sa kanya at nagkatitigan kame, “can you please pretend like a dumb again.”???

Medyo nagulat ako sa sinabe niya pero nakuha ko ang ibig sabihin niya., gusto niya lang ng taong makikinig ngaun sa kanya, that’s all. So I put may finger on my lips and act like I zipped it. She laugh and look again in the sea. Then there is a silence between us. I just wait her to speak up and just listen..

“Seven years old ako nun nung lumipat kame sa maynila. Kailangan kasi sa business namin may garments factory kme sa laguna, but we need to transfer it in manila you know marketing strategy. Lumipat kame sa isang subdivision. Malungkot ako dahil lahat ng mga kaibigan ko naiwan ko dun, then I met him. Christian Ferrer, siya ang naging kauna uanhan kung naging kaibigan mula noon hindi na kame naghiwalay. Pati mga pamilya namin naging close. Siya ang naging tagapangtanggol ko, takbuhan ko, tagalutas ng problema ko. Hindi ako nagkaboyfriend kasi natatakot sa kanya. Nasanay ako ng ganun set up. Nung grumaduate kame ng highschool bigla niya akong tinanong kung gusto ko siya maging boyfriend so I said yes… lahat ng tao sa paligid naming tuwang tuwa kasi sabe nila expected nila na mangyayare daw un. Iisang course ang kinuha nmin sa college business management and the same school din. Lagi kame magkasama madalas siya ang nasusunod, siya lagi ang kasama ko mahal na mahal niya ako at nirerespeto niya ako.. sabe niya lahat nakplano na daw sa buhay namin panahon na lang daw ang hinihintay namin. Tango lang ako ng tango kasi akala ko ganun lang ang buhay. In short umikot ang buhay naming sa isat’ isa. Hanggang sa nakagraduate kame ng college nakapagpatayo ako ng sarili kong boutique siya naman itinuloy niya ang construction business ng family niya. Sabe niya everything is fallen into place according to his plan kaya masayang masaya siya xmpre ako din coz I love him. Then one day ng propose siya I said yes.. walang paglagayan ng kasiyahan ang mga pamilya namin at mga kaibigan. Masaya rin ako kapg nakikita ko silang ganun kasaya. But I woke up one day feeling empty, hindi ko maintindihan nararamdaman ko. Feeling ko nasasakal ako I can’t speak, I can’t decide on my own, im so confused that time. So I decided to walk away for a while.. you know sometimes walking away is the only options..kailangan ko lang siguro ng time para sa sarili ko bago tuluyan mabago ang buhay ko. Isang kaibigan lang sinabihan ko kung nasan ako.. I bet all of them is being paranoid right now, thinking where I am considering our wedding is next month.. saka ko na sila iisipin pagbalik ko for now, I just want to think only myself…Haaaayyyyy”

..................................................................................

 

          Kanina pa siya tapos magsalita, pero di ko pa rin alam ang sasabihin, naiintindihan ko na kung bakit siya ganun.. buong buhay niya pla sanay siyang may nasasandalan,  lahat ng bagay nakaplano. Gusto ko siyang  yakapin at sabihin marame ka pang hindi nakikita sa mundo huwag ka magpakasal. Pero sino ako para magsabe nun kahit sarili ko hindi ko maintindihan.

            “do you love him?” hindi ko napigilan ang sarili ko naitanong  yan.

Nagulat siya sa tanong ko,muli kameng nagkatitigan then narinig ko siyang nagbuntong hininga.

            “yes I love him I guess so..” nakatungo ako nung sinasabe ko yan.

Muli kaming tumahimik, kalat na rin ang dilim sa paligid, then naramdaman ko ng tumayo siya.

“Cmon. Lets go.. lets have dinner I know some place…nakangiti niyang sabe..”

            Nakatingala ako sa kanya, ngumiti ako then inabot ko ang kamay niya, akamang tatayo ako ng mgslide ang kanang paa ko sa bato, pumikit na lamang ako at nakiramdam sa pagbagsak at kung anong unang tatama sa parte ng katawan ko… huhuhu ang clumsy ko talaga, im gonna die kakalat ang mamahaling dugo ko sa batuhang ito.. yes type AB kaya ang dugo ko. Pero ngaun mukhang mawawalan na ito ng silbi. Matagal n akong nakapikit pero wala akong maramdaman na tumama sa kahit ano, maliban sa mga braso na nakyakap sa likod ko.. dahan dahan akong mumulat, then nakita ko sobrang lapit ng mukha nya sa akin nasalo pala niya ako, ngaun ang posisyon naming ay parang sasayaw.. nakatitig lang kame sa isat- isa malakas ang kabog ng dibdib ko halos mabingi ako. Naramdaman ko ba ito kay Christian…nooooo hindi ito tama hindi ko dapat ikumpara siya sa kahit sino….

            “aaahhh ehhh.. dinner.. “

mdyo nahihiya kung sabe. Para siyang natauhan dahan dahan niya ako tinayo..

            “careful Aliyah or do you want your brain scattered here..”pang asar niyang sabe kitang kita niya ang pagngiwi nito…

“ oh my god.. ewwww your so gross…anyway thank you.. “ then I gave him a shy smile..

            “Ok cmon let’s eat dinner”…muli magkahawak ulit sila ng kamay patungo sa restaurant.