BTS&BLACKPINK 4season of love

The beginning of Love...

.
.
.
เสียงดังของนักเรียนภายในโรงอาหารที่มีร้านอาหารมากมายให้เลือก
.
.
ตึกใหญ่3ตึกสีขาวสง่าที่ล้อมรอบโรงเรียนไว้ทำให้ดูมีระดับ
.
.
ตรงสนามกว้างที่มีนักฟุตบอลของโรงเรียนซ้อมอยู่พร้อมกับสาวๆที่มานั่งดูหนุ่มๆนักกีฬา
.
.
หรือบางคนที่ไปหมกตัวในห้องสมุดกว้างที่แสนจะเงียบเพราะทุกคนมีสมาธิในการอ่านหนังสือกันส่วนมากก็จะเป็นพวกหนอนหนังสือ
.
.
หรือแม้แต่ห้องน้ำชายหลังโรงเรียนที่มีพวกผู้ชายมาคอยดูดบุหรี่ยังไงคนพวกนี้ก็มีเกือบทุกโรงเรียนนั่นแหละ
.
.
แต่กับพวกเธอ4คนที่มานั่งบนดาดฟ้าของตึกที่เรียนนั้น...เรียกได้ว่าเป็นที่ของพวกเธอเลยก็ได้..ทั้งเงียบสงบ..และกว้าง..เเถมยังเห็นวิวของโซลอย่างชัดเจนอีก..พวกเธอจึงมานั่งนี่ตั้งแต่ม.ต้น จนถึงตอนนี้ก็5ปีแล้ว..
.
.
ทั้ง4คนมองวิว..ลมพัดเย็นๆทำให้รู้สึกสบาย..และผ่อนคลาย..แต่..
จีซู:จะปิดเทอมแล้วเว้ย!!อุ๊บ
จู่ๆหญิงสาวผมสีม่วงที่มีใบหน้าหวานก็ตะโกนออกมาทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่มีลุคคุณหนูมาปิดปาก
เจนนี่:ตะโกนอะไรของเธอย๊ะ!?ยัยชิชูว
จีซู:อื้อ!อ๋ายใอไอ้ออก!(หายใจไม่ออก)
เจนนี่รีบปล่อยมือจีซูเลียปาก
จีซู:มือเค็มชะมัด
เจนนี่:ย่า!
เจนนี่วิ่งไล่จีซูที่วิ่งหนีไป
โรเซ่:พอเถอะนะ..
หญิงสาวที่มีผมสีดำสวยใส่เสื้อไหมพรมสีขาวแซมชมพูดูน่ารักพูดอย่างเหนื่อยใจมองเพื่อน2คนที่วิ่งไล่กันเหมือนเด็ก
เจนนี่:มาให้จับซะดีๆยัยจีซู!!
จีซู:ให้จับก็บ้าละแบร่~
จีซูแลบลิ้นแล้วส่ายก้นให้เจนนี่..โรเซ่ถอนหายใจเเล้วหันไปหาหญิงสาวที่มีใบหน้าดั่งตุ๊กตานั่งใส่หูฟังพร้อมมองวิวไปอย่างไม่สนใจ..โรเซ่สะกิดตัวช่วยสุดท้ายที่จะหยุด2คนนั้นได้มีแค่วิธีเดียว..ลิซ่าหันมามอง
โรเซ่:ลิซ่าช่วยหน่อยสิ..
.
.
ลิซ่าถอนหายใจพร้อมถอดหูฟังออกแล้วยืนขึ้นพร้อมโรเซ่แล้วยืนกอดอกมอง2คนนั้น
.
.
ลิซ่า:ถ้ายังไม่หยุดเล่นวิชาวิทย์ก็ไม่ติวให้!
.
เสียงตะโกนของลิซ่าทำให้ทั้ง2หยุดกระทันหัน..แล้วหันมามองลิซ่าที่ส่งสายตาดุ
ลิซ่า:ทำไมไม่วิ่งต่อหละ?
ลิซ่าเลิกคิ้วถามทั้ง2รีบวิ่งไปกอดแขนลิซ่าคนละข้าง
เจนนี่:ไม่ได้นะลิซ่า..ถ้าเธอไม่ช่วยแล้วฟิสิกส์เจนนี่คนนี้ต้องดิ่งลงเหวแน่ๆ
เจนนี่ทำปากคว่ำพร้อมทำเสียงเหมือนเด็ก
จีซู:ใช่ๆของฉันก็คงตกทั้งเคมีฟิสิกส์แล้วป๊าม๊าต้องไม่ให้ไปเที่ยวตอนซัมเมอร์แน่ๆเลย
.
.
โรเซ่ขำกับท่าทางทั้ง2ที่อ้อนลิซ่าที่จริงทั้ง4คนก็อยู่ห้องวิทย์คณิตแหละ..แต่เจนนี่กับจีซูไม่ค่อยได้วิทย์ส่วนโรเซ่ก็กลางๆแต่ลิซ่านี่เป็นนักเรียนดีเด่นของสายชั้นเลยก็ว่าได้..
.
.
ทั้ง4คบกันตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่พวกเธอรู้จักกันเพราะเป็นเพื่อนกันทั้ง4เลยเล่นด้วยกันตั้งแต่แบเบาะ..ทั้ง4เกิดปีเดียวกันแต่คนละฤดูแค่นั้นเอง
ทั้ง4คนสนิทกันมากรู้นิสัยกันมาตลอดถึงลิซ่าจะดูยากมากแต่อีก3คนก็ยังพอดูออก
.
.
.
2อาทิตย์ต่อมา...
นร.หลายคนมารวมตัวกันที่บอร์ดประกาศผลสอบ...รวมทั้ง4สาวด้วย
.
.
เจนนี่ดึงแขนลิซ่าที่ยืนพิงเสา
เจนนี่:ไปดูสิ..เธอได้ที่1ของสายชั้นเลยนะลิซ่า!
เจนนี่พูดอย่างดีใจจากนั้นอีก2คนที่ฝ่ากลุ่มนร.มาได้ก็วิ่งมาหาลิซ่าแล้วยิ้มให้
จีซู:ฉันได้ที่22ของสายชั้นนู่น..ลิซ่าเธอเก่งชะมัด
ลิซ่า:ก็พวกเธอไม่ตั้งใจติวเองเลยได้คะแนนอย่างที่เห็น
จีซู:แต่อย่างน้อยฉันก็ติดท็อป50คนจาก200คนของสายชั้นนะ😣แต่ก่อนทำไม่ได้เลย
.
ลิซ่ายิ้มให้..
ลิซ่า:ก็ดี..คนติวจะได้ชื่นใจหน่อย
จีซูที่ทำหน้ามุ่ยกลับมายิ้มอีกครั้งใครๆคิดว่าลิซ่าเย็นชาแต่เธอใจดีจะตาย
ลิซ่าหันไปหาโรเซ่
ลิซ่า:แล้วเธอหละโรเซ่?
โรเซ่:เอ่อ..เราได้ที่10น่ะ
ลิซ่า:เก่งมาก
ลิซ่าลูบหัวโรเซ่ถ้าลิซ่าเป็นผู้ชายใครคงคิดว่าเป็นแฟนกันไปเเล้ว..
เจนนี่:นี่!ฉันได้ที่5นะ!!ฟิสิกส์ได้88เต็ม100ด้วย!!
เจนนี่โพล่งออกมาลิซ่าหันไปมองแล้วส่ายหน้าก่อนจะยิ้มให้..เอ็นดูความลูกคุณหนูที่ถ้าเพื่อนโดนชมตัวเองต้องโดนด้วย
ลิซ่า:เก่งที่สุด
เจนนี่ก็ยิ้มเวลาลิซ่าชมน่ะรู้สึกดีไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันอาจเพราะลิซ่าน่ะไม่ค่อยพูดชมใครเท่าไหร่ละมั้ง...
ลิซ่า:ครั้งนี้เธอตั้งใจจริงๆเจนนี่
เจนนี่:อื้ม!
.
.
??:นี่ลิซ่า!อุ๊บ
??:ย่าเธอ..ยัยนั่นคงไม่สอนหรอก
??:ใช่ๆเธอโลกส่วนตัวสูง
ลิซ่าหันไปมอง3สาวที่ตะโกนเรียกเธอคนที่เรียกโดนเพื่อนปิดปากและพูดกระซิบแต่เธอก็ได้ยินอยู่ดีแหละ
จีซูเดินเข้าไปแล้วเท้าสะเอวแบบไม่พอใจ
จีซู:นี่พวกเธอจะหาเรื่องกันรึไง!
.
โรเซ่รีบเข้าไปห้าม
เจนนี่:เธอนินทาเพื่อนฉันหรอ!
??:ปะป่าวนะ..
คนที่ปิดปากก้มหน้าใครๆก็รู้ว่าเจนนี่น่ะลูกคนใหญ่คนโตใครจะกล้าแหยม
ลิซ่าเดินไปพลางมอง2คนที่ไม่กล้าสบตาเธอ
แต่คนที่เรียกเธอกลับมองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไร
ลิซ่า:มีอะไร?..อิม จุนยอง
จุนยอง:เธอ..ระรู้จักฉันหรอ?
ลิซ่า:ดูจากป้ายเสื้อ..
จุนยอง:อะอ่อ..แหะๆนั่นสิเนอะ..อยู่คนละห้องจะรู้จักกันได้ไง..
ลิซ่า:มีอะไรหละ?
ลิซ่าถามจุนยองที่สูงประมาณคางเธอก็คือคนตัวเล็กแหละแต่จะทำยังไงหละลิซ่าสูง174มันก็ไม่แปลกหรอก
จุนยอง:ฉัน..อยู่สายวิทย์คณิตห้องธรรมดา..ฉันอยากเป็นหมอ..เอ่อ..
ลิซ่า:อยากให้ฉันติวให้งั้นหรอ?
จุนยอง:ใช่..
เจนนี่:แล้วทำไมไม่จ้างคนติวหละ?
จุนยองมองเจนนี่..แล้วทำตาเศร้า
จุนยอง:ฉัน..ครอบครัวฉันยากจนน่ะ..ฉันอยากเป็นหมอ..อยากมีเงินเลี้ยงพ่อแม่เพราะเป็นลูกคนโต..จริงๆฉันอยากอยู่ห้องวิทย์คณิตพิเศษแบบพวกเธอแต่มันเสียเงินเยอะกว่าฉันเลยอยู่แค่ห้องธรรมดา..อีกอย่างถึงคะแนนฉันจะออกมาโอเคแต่..การเป็นหมอมันต้องเก่งมาก..ซึ่งลิซ่าที่ได้100คะแนนเต็มทุกวิชา..ฉันเลยอยากขอ...
ลิซ่า:ได้สิ..
ลิซ่ายิ้มให้จุนยองเงิยหน้ามาอย่างดีใจ
จุนยอง:จะจริงหรอ!?
ลิซ่า:อืม..งั้นตอนซัมเมอร์เธอว่างใช่มั้ย
จุนยองพยักหน้าอย่างไวจนลิซ่ากับเพื่อนพวกเธอขำ
ลิซ่า:งั้นตั้งแต่ซัมเมอร์ไปมาติวกับฉันที่บ้านฉัน..เดี๋ยวเวลากับที่อยู่จะบอกอีกที
จุนยอง:ขอบใจนะลิซ่า..ฉันนึกว่าจะไม่มีโอกาสแล้วเพราะถ้าขอจองกุกคงไม่ได้เพราะเขาน่ะเป็นนักกีฬาไม่มีเวลามาสอนให้หรอก..
ลิซ่า:จองกุก?
จุนยอง:คนที่ได้ที่2คะแนนรองจากเธอไง..อยู่ห้องเดียวกับฉันน่ะ..เป็นนักกีฬาโรงเรียนเขาเก่งมาก อ๊ะนั่นไง!จองกุก!!
จุนยองเรียกจองกุกที่เดินมากับกลุ่มเพื่อน5คน
ลิซ่าหันไปมองพร้อมคนอื่น..จองกุกที่กำลังยิ้มหัวเราะคุยกับเพื่อนหันมา
จองกุก:อ้าวจุนยอ..
จองกุกสะดุดตาเข้ากับใบหน้าดุจดั่งตุ๊กตาที่สวยของลิซ่า
จุนยอง:ย่า!
จองกุก:อะไร?
จุนยอง:นายได้ที่2ของสายชั้นน่าอิจฉาชะมัด!
??:จริงหรอ!!ของฉันหละ
ชายหนุ่มอีกคนถาม
จุนยอง:จะไปรู่หรอย๊ะ!ยูคยอมนายก็ดูเองสิ
ลิซ่ายังไงก็ขอบใจนะ
ลิซ่าที่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นจองกุกจ้องตนตาเป็นมัน
ลิซ่า:อืม..ฉันไปล่ะ..
ลิซ่าเดินไปพร้อมกับกลุ่มตนเพราะอึดอัดกับสายตาคมคู่นั้น...
พอลิซ่าไปจองกุกรีบถามจุนยอง
จองกุก:เธอชื่อลิซ่าหรอ?0
จุนยอง:ใช่..สวยปะ
จองกุก:มาก!
จองกุกยิ้มออกมา..
.
.
จีซูพาร์ท
จีซุ:มีความสุขจริงๆเย้~
จีซูที่นั่งในรถที่มีคนขับส่วนตัวของตน
??:มีความสุขจังเลยนะครับคุณหนู
จีซู:แน่นอนอยู่แล้ว~ลุง..การที่ได้คะแนน80ของฟิสิกส์กับเคมีนี่มันคือความฝันอันยิ่งใหญ่ซึ่งหนูทำได้เเล้ว!!
??:เก่งจริงๆครับ
จีซู:เห็นปะล่า~ป๊าม๊าต้องให้รางวัลแน่..
??:อ่าถึงละครับ
รถแลมโบกินี่สีเทาเข้ามาในคฤหาสน์ใหญ่
จีซู:นั่นรถใครอะลุง..คันสีขาวๆอะ
จีซูมองรถปอร์เช่สีขาวที่ไม่ใช่ของบ้านเขาแน่นอน..
??:เดี๋ยวคุณหนูก็รู้เองครับ..
จีซู:อะไรอะ..โด่ว
จีซูรีบลงจากรถทันทีเมื่อรถจอดพอเข้าไปก็เห็นเมดมาต้อนรับ
เมด:คุณท่านกับคุณนายให้คุณไปพบที่ห้องรับแขกค่ะ
จีซู:โอเคๆ
จีซูเดินไปตรงห้องที่ดูกว้างที่สุดของชั้น
จีซู:ป๊าม๊า...
จีซูมองผู้ชายอีกคนที่นั่งตรงข้ามพ่อแม่เธอ..ใส่สูทดูมีภูมิฐาน.ใบหน้าหล่อยิ้มมาให้อย่างสุภาพ
จีซู:สวัสดีค่ะ..
จีซูก้มหัวให้อีกคนซึ่งอีกคนก็ก้มเช่นกัน..ดูมีมารยาท
พ่อ:มานั่งข้างพี่เขาสิลูก
จีซู:เอ่อค่ะ
จีซูพูดแล้วเดินเกร็งๆไปนั่งข้างเขา
แม่:จำพี่เขาได้มั้ยเอ่ย?
จีซูหันไปแล้วสำรวจมองอีกคน
จีซู:ไม่ค่ะ..จำไม่ได้
เขายิ้มให้เธอ
??:เป็นผมก็จำน้องไม่ได้่เหมือนกันครับ..น้องโตขึ้นมากเลย..น่ารักขึ้นด้วย
จีซูยิ้มแหยๆให้ เธอรู้ว่านั่นเขาพูดเป็นมารยาท
แม่:แหม~ปากหวานจริงๆหลานน้า
พ่อ:นิสัยไม่ต่างอะไรจากไอมินซอกเลยนะเรา
??:คงอย่างนั้นมั้งครับ
เขายิ้มอย่างยินดี...
"คนอะไรยิ้มตลอดเลยวะ"จีซู
แม่:นี่พี่คิม ซอกจิน ไงลูกที่ลูกตกต้นไม้ทับพี่เขาน่ะ
จีซูทำหน้าคิดก่อนจะน้องอ๋อ..
จีซู:เด็กคนนั้นเอง..
จิน:เรียกพี่จินก็ได้นะครับ
จีซู:ค่ะ..พี่จิน
พ่อ:เหมาะกันอย่างที่ว่าจริงๆเนอะ
แม่:ใช่ๆ
จีซู:อะไรนะคะ?
จีซูหันไปมองป๊าม๊า
แม่:คงลืมไปละเนอะ..พี่เขาเป็นคู่หมั้นลูกไงจ๊ะ
จีซู:คู่หมั้น!!!!
.
.
.
✂✂✂✂✂
โปรดติดตามตอนต่อไป😊😊😊
.
.

22ปีแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
             🎈 Happy Birthday!
                    🔥      🔥      🔥
                    📍      📍      📍
                    📍      📍      📍
             🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂
             🎂🍓🎂🍓🎂🍓🎂🍓
             🍓🎂🍓🎂🍓🎂🍓🎂
             🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂
             🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂🎂