thorin+ Maria ταξιδι στο χρονο

1

Ξυπνησε απότομα, κρατωντας στα χερια ενα παλιο βιβλιο που βρήκε στην αποθήκη του ξαδερφου της, ενα παραμυθι σκοτεινο, για μια παραξενη αλλα και γοητευτικη χωρα, που λεγονταν '' Μέση γη.''

Σήκωσε το κεφαλι και παραλίγο να βαλει της φωνες.

Δε βρίσκοταν πιο στο σπίτι, αλλα σε ενα ξέφωτο, ενα καταπρασινο ξέφωτο.

Πεταχτηκε όρθια, κοιταξε το παραξενο βιβλιο και αυτο εσβησε, εξαφανηστηκε.

- Βλέπω όνειρο..

Γυρισε απο την αλλη και ειδε απεναντη της μερικα παραξενεμενα προσωπά να την κοιταζουν.

Ήταν ενας ηλικιωμενος ανδρας, πολυ ψηλος, με ολολευκα μακρια μαλλια και μακρια χιονατη γενιάδα, φορουσε μυτερο καπελο και κρατουσε μια μαγκουρα.

Διπλα του δεκατρεις μικροσωμοι ανδρες, ντυμενοι σαν τους νανους των παραμυθιων, μερικοι ηταν αρκετα ψηλοι και γεροδεμενοι, για νανοι, μερικοι εφταναν μεχρι  1.45 με 1.49 , διπλα τους καποιος, πολυ πιο κοντος, τον φωναζαν, κυριο Μπάκινς.

Ενας απο αυτους, με πλησιασε, πισω του ακολουθησαν οι αλλοι.

Είχε μαυρα μακρια μαλλια, λευκο δερμα και μπλε ματια.

Ηταν ενα κεφαλι πιο κοντος απο εμενα, που δεν ειμαι και το πρωτο μπόι, ειχε υφος  αρχοντικο .

Με κοιταξε.

- Ποια εισαι; Mιλησε Αγγλικα.

Η φωνη του ήταν μπασα, δυνατη, ερωτευσιμη, μπορω να πω...

Δεν απαντησα.

Με κοιταξε παλι.

Τα ρουχα μου, το τζιν, τα τακουνια και το φουτερ,  ηταν τοσο ξενα σε αυτο το μερος, ημουν τοσο ξενη σε αυτο το μερος.

Χαμηλωσα το βλεμμα, επειδη με τυφλωναν τα ματια του.

- Ειμαι... Με λενε Μαρια. Μου βρίσκομαι;

- Δε ξερεις;

- Οχι...

- Εισαι στη Μέση γη..

Χλωμιασα, αλλα δε μιλησα.

Δεν ηξερα τι να πω.

Τον κοιταξα.

 - Εσυ ποιος εισαι;

- Ειμαι ο Θόριν. Ειπε αυτος με στόμβο.

Ειχα διαβαζει για αυτον, καποια πργματα, στην αρχη του βιβλιου, ηταν νανοαρχοντας που ενας ενας δρακος του πήρε το σπίτι και το χρυσό του...

- Ο Θοριν... Ο γιος του Θρέιν.. Ειπα πολυ σιγανα, χωρις να με ακουσει.

Ο ηλικιωμενος ανδρας με πλησιασε.

- Δεν εισαι απο εδω, αυτο μπορω να το καταλαβω, χωρις καν να σου μιλησω... Πως ηρθες εδω;

- Διαβαζα ενα βιβλιο, για αυτο που λετε Μεση γη... Για αυτο το κοσμο κοιμηθηκα και ξυπνησα εδω.

- ποιο ηταν το τελευταιο πραγμα που διαβαζες;

- Ενα ποιημα, σε μια παραξενη  γλωσσα.

- Θυμασαι τι ελεγε;

Παραδοξως για μενα που ξεχναω σχεδον τα παντα, θυμηθηκα.

Ειπε στον ηλικιωμενο ανδρα τα παραξενα λογια.

Αυτος με κοιταξε σοβαρα.

- Δεν επρεπε να το διαβασεις δυνατα... Ειναι ξόρκι για ταξιδι στο χρονο.

....................................

- Που ζεις;

- Ε, σε μια μεγαλη πόλη, στην Αθηνα, στην Ελλαδα. Δε ξερω κατα που πέφτει εδω... το βιβλιο ελεγε οτι η μεση γη ειναι ο δικος μας κοσμος, πολλα πολλα χρονια πριν.

Αυτος που λενε μιστερ μπακινς που χαμογελασε και μου προσφερε κατι να φαω, λιγα κοκκινα φρουτα.

- Ευχαριστω... Ειπε και του χαμογελασα και εγω.

Εφαγα με ορεξη, πεινουσα.

Τα φρουτα σε αυτο το μερος ειχαν αλλη γευση, πιο γλυκεια.

- Σε ποια εποχη του κοσμου ζεις, φανταζομαι στην εβδομη. Ειπε ο γερακος.

- Ε, δε ξερω.. Ζω στο 1990...

Ολοι εδειξαν εκπληξη.

- Eμεις ζούμε το 2941.

- Μαλλον ειμαστε πολυ γεροι... Ειπε με ενα γελακι καποιος που τον φωναζαμ Κιλι, ειχε ομορφο προσωπο μελαχρινος, με καφε ματια.

Γελασαν ολοι, εκτος απο τον Θοριν, που ηταν σαβορος και σκεφτηκος.

Με κοιταξε.

- Τι θα κανεις τωρα; Που θα πας; Τι θα κανεις.

- Ε... Δε ξερω.

- Θα τη βοηθησου με εμεις.  Ειπε καποιος που καθονταν διπλα στον κιλι, απο οτι καταλαβα ηταν ο μεγαλος του αδερφος, ομορφος κ αυτος, ξανθος με ανοιχτα ματια.

- Λες και δεν εχουμε δικα μας προβληματα να σκεφτουμε... Ειπε ο Θοριν και με θυμωσε πολυ.