{Unicode}
အချိန်ကညနက်နေပေမဲ့ နှစ်ယောက်သားအိပ််မပျော်သေးဂျွန်က ဒီည လက်ယာကိုပြန်ရမယ်မလား ဒါကြောင့်သူ ထယ်ယောင်း အိပ်အပျော်ကိုစောင့်နေရင်း..
"ယောင်း"
"ပြောလေ"
"တကယ်လ်ို့ ခေါင်းဆောင်ယောင်းအခန်းထဲဝင်လာလို့
ကျွန်တော့်ကိုတွေ့သွားရင်ကော"
"စိတ်မပူပါနဲ့ မတွေ့နိုင်ဘူး"
"ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်သေချာနေရတာလဲ"
"ဘာလို့ဆို ပါပါးက ဒီအခန်းထဲမပြောနဲ့ အခန်းရှေ့တောင်ခြေချဖူးတာမဟုတ်ဘူး ထမင်းစားချိန်ကလွဲလို့ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတဲ့အချိန်ကရှားတယ် ငါ့ကိုလည်းဂရုမစိုက်ပါဘူး"
သိသိသာသာ ညှိုးငယ်သွားတဲ့မျက်နှာလှလှလေး...
"အင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်စေဖို့မေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးနော်တောင်းပန်ပါတယ်"
"မဟုတ်တာရပါတယ် အမှန်တရားဘဲကို"
"အိပ်တော့လေနော် ညနက်နေပြီ"
"အင်း မင်းကောဘဲအိပ်တော့"
"ကောင်းသောညပါ ယောင်း"
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကျောပေးကာ အိပ််မရတဲ့ညမှာအတွေးကိုယ်စီနဲ့ပေါ့။
အခုဆိုည၁နာရီ အချိန်တွေကုန်သွားတာ သုံးနာရီကျော်ကျော်ပေါ့။ အိပ်ပျော်နေလောက်ပြီထင်တယ်။
ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖွကာ ထယ်ယောင်းရှိရာသို့လှည့်လိုက်ရင်းမျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်တော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ အည်ိုရောင်လေး...
ဒီအတိုင်းနှုတ်ဆက်မယ်တွေးထားပေမဲ့ ထိန်းမရတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နဖူးပြင်လေးကို ဖွဖွလေး ဖိကပ်နမ်းမိတယ်။
"ပြန်လာခဲ့မယ် ယောင်း"
အအိပ်စက်လွန်းတဲ့သူမို့ နဖူးပေါ်ထိကပ်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးတစ်စုံကိုခံစားမိတာနဲ့အတူ ပွင့်လာသောမျက်ဝန်းအစုံ
မြင်လိုက်ရတာက ပြတင်းပေါက်တံခါးမှကျော်ကာ အိမ်အနောက်ဖေးကနေထွက်သွားတဲ့ဂျွန်။
