Time Against Us

Chapter 2

Chapter 2

"KAKAILANGANG nating sumabay sa agos ng oras. Ang buhay natin'y kailangang ring may nagbabago. Kaya't ang mga ninuno natin ay gumawa ng ganito-"

"Pst"

Tumaas ang aking kilay. Lumingon lingon ako pero wala naman akong makitang ibang tao. Bumaling na lamang ang aking atensyon sa aming guro.

"Dati rati'y lahat tayo ay sabay. Lahat ay pantay at sumasabay sa agos ng oras at panahon. Walang umuulit at walang bumabalik kaya't isang scientist family ay nakaisip na pupuwede tayo makapunta sa past ngunit dapat buong mundo ang gagawa"

Ipinakita niya ulit saamin ang mga itsura dati ng mundo na kung saan lahat ng tao'y sabik na sabik sa gadgets or makabagong gamit at wala na silang pahalaga sa mundo.

Sira at halos maduming kalsada. Mga batang halos stick na ang katawan. Mga bata na walang pamilya. Mga taong namatay sa mga sakit.

Shit, halos bumabaliktad liktad ang aking pakiramdam pag pinapakita ang mga ito. Oh the horror for what they had been experienced. 

"In the year 2025 nagsimula na sila mag experimento ngunit sa umpisa lahat ay nagagalak. Masaya, maraming imbensyon ang nagawa ngunit-" huminto siya sa pagsasalita.

Like she almost choke her own words. "The experiment gone wrong. Many lives began to be greedier, selfish. Lahat sila gustong manatiling umuulit- the government wants to back out of the experiment pero its too late"

"Buong mundo na ang kakailangang makasabay sa agos ng oras. Wala ng ibang maisip ang government kaya't hininto na lamang nila ang oras at mano mano. Lahat ay magtratrabaho para sa orasan ng kanilang buhay"

"Pst"

Lumingon nanaman ako. Halos mga kaklase ko naman ay natutulog at walang pakielam sa sinasabi ng teacher. Halos magiilang taon na ako sa taon na ito pero kakaunti pa lamang ang nakakaafford magadvance ng year.

"Pst"

Lumingon ako at nakahuli ko ang matang kulay berde. Nasa labas siya ng aming bintana. Staring at me,waving. Wtf

I'm kinda freaking out right now.

Sa pagkakaalam ko wala namang tatawag saakin ng ganito. O baka naman nakalimutan ko lang?

Pero hinde, 12 years na ako sa taon na ito at halos kinalakihan ko na ang taon na paulit ulit na nangyayari. I know everything from day one- or may dumalaw saakin ngayon.

I stilled, halos kumabog na ng sorra ang aking dibdib from the thought na may dumadalaw saakin. Lalo't hindi pa ako nakakaalis sa taon na 'to.

"Sarah-pst!"

"Ano?" Tugon nito. Natutulog kasi ang gaga dahil syempre paulit ulit lang naman ang nangyayari kaya't hindi 'rin kami nakakaalis sa highschool.

Iyung mga iba. Nagdodrop nalang at tinatanggap na lamang nila na hindi sila makakaalis sa taon na 'to. But for us, nakakailan pa lamang ang nakakaafford pang umalis rito sa taon na ito.

Everyone wanted to celebrate a happy oh so new year.

"May tumatawag sakin!" I exclaimed. Tumaas ang kaniyang kilay, itinuro ko sa kaniya ang kumakaway na bata sa labas.

She gasped. "G-gaga baka anak mo 'yan!" She exclaimed

I rolled my eyes. "Tanggap ko nang tatanda na ako sa taon nato noh" umiling naman siya. Halos kumislap rin ang kaniyang mata "Makakaalis ka rito, ramdam ko"

NATAPOS na ang araw at nagbike kami papunta sa station. Lahat ng tao ay tumitingin sa langit upang tignan kung anong petsa at araw nanaman.

Everyone moved accordingly. May mga iba naman na masaya at derederetsong pumupunta sa pinakamalaking building na pumapagitna sa city namin.

Ang building na kung saan pagpumunta ka na roon na may sapat na pera. Makakaalis kana sa time na ito at maghahappy new year na ang buhay mo.

Nakatapat ito sa paglubog at pagrise ng araw at buwan. Sa kalayuan nakikita parin namin ito. Nagbibike kami papunta sa station pero hindi ko maiwasang tumingin sa liwanag nito.

Sumakay kami sa train at mabuti na lamang wala naring tao kaya confident kaming magstay late. Sumakay ulit kami sa bike dahil dalawa dalawa ang kailangan upang papunta at iniiwan.

"Aalis na kami niyan sa susunod na linggo."

Napahinto kami sa pagbibike. Lumingon ako sa kaniya at nakita ko kung gaano siya kasaya. "Mararamdaman ko na kung paano ang mamuhay na hindi mo alam kung ano ang susunod"

I chuckled. "Isang taon lang nun. Edi uulit ka nanaman pag hindi nakayanan ang presyo."

"Gaga,atleast naramdaman kong mamuhay ulit edi exciting."

Nagsimula ako mulint magbike iniwan ko na siya roon kahit tinatawag niya ako.

Tumingala ako sa sky. Madilim pero kita at bakas parin ang oras at time na kulay pula. Binilisan ko ang pagbabike.

INILAPAG ko ang aking mga gamit at dumeretso sa kusina upang uminom ng tubig. Isinandal ko ang aking katawan sa counter *sigh*.

"If I could just work, edi sana matutulungan ko si papa." I murmured.

Gabi gabi na halos umuwi si papa at hindi narin siya nakakain ng wasto. Desidido siyang makakaalis rin kami sa taon na ito.

Na makakaahon kami katulad ng dat-

"Fuck!" A baritone voice booms. I almost shrieked. Halos nanigas ako sa kinatatayuan ko at dumerederetso akong tumakbo pero antanga.

"Wala akong naalalang mangyayari to!!" I almost shout out of my lungs habang tumatakbo and thank heavens dahil maraming kuwarto ito.

Halos manginig ako sa takot. I bit my lips to supressed the feeling of this.

"If you wonder where I came from.Think twice before your jaw drop to the floor" tugon ng lalaking pumasok sa aking silid na halos hindi ko maiwasto kung alien ba ito o ano.

"From the 5's, nice to meet you at your present age. Woman"

TBC