GÜÇLÜ KIZ

2

Sabah okul için saat 7:30'a kurduğum alarm yerine karın boşluğumdaki ağrı uyandırdı beni. Doğrulurken  o acıyı umursamadan kalktım ve çantamı hazırlamaya başladım. Sırayla kitaplarımı yerleştirirken karşımda duran boy aynasına baktım.  Bakımsızlıktan yıpranan siyah saçlarım ve eski canlı rengini kaybetmiş yeşil gözlerime baktım. Bende kendime bakmak isterdim, saçlarımı yapıp makyaj yapmayı isterdim. Ama en son pudra sürdüğüm için, pudranın süngerini ağzıma sokan babamı hatırladım ve okul kıyafetlerimi giyinip evden çıktım.

Şanslıyım ki babam benden önce çıkıyor. Sanırım şanslı olduğum tek konu bu. Zaten şans yüzüme gülseydi, ailem beni severdi.

Yavaş ve kısa adımlarla yol kenarında yürüyordum. Cebimden kulaklığımı çıkardım ve avuç içi kadar olan mp3 çalarımdan müzik dinlemeye başladım. Yolda yürürken müzik dinleyen insanlara özenirdim hep. Ve sonunda 3 haftalık harçlığımı biriktirip bu mp3 çaları almıştım.

Belki de şu hayatta en sevdiğim şey; müzik.
Dinlediğim, söylediğim ve en çokta yazdığım şarkılarda, kimseye söyleyemediğim dertlerimi yazıyorum ve dertlerime uygun şarkılar dinliyorum hep.
Hani derler ya 'bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim.'
Bende bunun üzerinde biraz oynama yaptım.
" bana dinlediğin şarkıları söyle sana dertlerini söyleyeyim"

Evet, ben şarkı da söylüyorum. Sesim çok ahım şahım değil ama sınıf arkadaşlarım beğeniyor. Tabi babam sayesinde bu yeteneğimi kullanamıyorum.

Ben bunları düşünürken okulun kapısını birazcık geçtiğimi fark ettim. Geri dönüp okuluma girdim.

Ben kardeşim Ege gibi özel bir okula gitmiyorum. Normal bir devlet lisesi. Ama burayı evimden daha çok seviyorum. Öğretmenlerim bana anne-baba oluyorlar. Arkadaşlarım, eksikliğini hep hissettiğim ailem oluyorlar bazen.
Ben onlara babamın bana şiddet uyguladığını söylemiyorum. Düştüm diyorum, kapıya çarptım diyorum, ya da küçük kardeşim yaptı diyorum. Bu söylediğim yalanlara artık inanmıyor arkadaşlarım. Ve sık sık olduğu için bu yaralarım benim makyajım gibi gelmeye başlıyordu.

Sınıfın kapısından içeri girdim ve duvar kenarındaki sırama oturudum. Ellerindeki telefonlardan dolayı kimse geldiğimi fark etmemişti. Ben hariç herkesin vardı birer cep telefonu. Ben de ışte bu yüzden çok kıakanıp, en azından bir mp3 çalar almıştım.

Nihayet beni fark eden, sınıftaki en yakın arkadaşım olan Damla, gelip yanıma oturdu. Üzüntü ve nefret dolu bakışlarla yanağımdaki yaraya dokundu.

" Bu kapılar da çok çarpmaya başladı Derin."

Bir şey demedim. O da çantasından defterlerini çıkardı. Öğretmenimiz gelmişti. Dersimiz Edebiyattı. Müzikten sonra en çok sevdiğim şey diyebilirim. Ama dersi dinleyemiyordum. Kafamda hep babamın bana tokat attığı zaman çıkan şaplak sesleri, karnıma ve sırtıma attığı tekmelerden sonraki inlemelerimin sesi vardı. Ben bu eziyeti 10 yıldır çekiyordum. Bu dayak serüvenim 7 yaşında başlamıştı. Ama az kaldı. Sadece 1 yıl.

Ben bunları düşünürken ders çoktan bitmiş, zil çalmıştı. Damla'ya baktım. Cam kenarında oturan, ve bizimle, daha doğrusu benimle her zaman alay eden ve aşağılayan kıza, Ceren'e bakıyordu. Yine etrafına bir kaç insanı toplamış, bizim dedikodumuzu yapıyordur kesin.

Biraz sonra Ceren'in ve o etrafındaki  insanların bize bakıp güldüğünü gördük. Ve artık Damla'nın patlama noktasına gelmiştik. Damla'yı kolundan tutup sıraya oturttum.

" Yapma Damla. Değmez."

" Sakin ol Derin. Sadece konuşmaya gidiyorum."

Tabii ki de konuşmaya gitmiyordu.

Damla oraya gider gitmez, Ceren'in acı dolu çığlığını duydum. Onları ayırmaya giderken Ceren bir hamlesiyle Damla'yı yere yatırıp dövmeye başlamıştı.

Artık bende patlama noktasındaydım.
Hayattaki tek sevdiğim insan acı çekiyordu.
Ceren'in saçlarından tuttum ve ayağı kaldırıp tokadı geçirdim.

Tıpkı babamın bana yaptığı gibi.

Attığım tokatla yere yıkıldı ve bende tekme atmaya başladım.

Tıpkı babamın bana yaptığı gibi.

Kendimi kaybetmiştim.
Tıpkı babam gibi.