Mysterious Island

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3

Officieel ben ik nu aan het spijbelen. Het is zo fout om te spijbelen, dat weet ik en het is ook niets voor mij. Ik had gewoon even een moment nodig voor mij alleen. Deze vrijheid voor enkele minuten is geweldig en het liefst zou ik nu gewoon naar huis willen gaan, maar dat doe ik niet. Ik ben nog altijd een brave leerling, dus lang spijbelen doe ik niet. 

Ik zit op een bank dichtbij de schoolpoort en haal mijn hand door mijn plakkerige haren. De cola in mijn haren en op mijn kleding is opgedroogd, maar waar de cola over mij gegoten is, zit een grote, bruine vlek. Zo kan ik mij toch niet op school vertonen? 

Mijn reservekleding zit nog in mijn kluisje. Ik kan dat aantrekken, maar dan moet ik wel heel de school doorlopen. Er zal niets anders op zitten. Voordat ik opsta en de school terug binnenga, doe ik mijn haar nog in een knot. Zo zien de anderen minder wat er in mijn haar gezeten heeft.

Versuft sta ik op en loop tot aan de schoolpoort. Mijn ogen worden groot als ik Kyle en Jace zie staan. Ze komen op me af en ik bedenk hoe ik ze kan ontvluchten. Paniekerig draai ik me om en loop terug van de schoolpoort vandaan. Toch spijbelen dan maar. Niemand zal het te weten komen.

'Wat ga jij doen?' hoor ik een stem schreeuwen. Kyle. Ik hoor hoe hij steeds dichterbij komt. Hoe geraak ik in hemelsnaam weg? Lopen? Dan zal Kyle het aan iedereen doorvertellen hoe ik als een angsthaas van het wegliep, dus ik doe het toch maar niet. Hij zou me trouwens toch kunnen inhalen, want hij kan veel sneller lopen dan mij.

Ik voel hoe hij een hand op mijn schouder legt en ik draai me voorzichtig om. Ik schrik als ik zie dat het Jace is. Kyle is nergens te bespeuren. Gelukkig is het Jace, want hij is toch minder erg dan Kyle. Ik denk zelfs dat hij alles wat hij me al heeft aangedaan gewoon van Kyle moet doen. Kyle is een bazerig type. 'Wat moet je?' snauw ik. 

'Ga je echt spijbelen om Kyle?' vraagt hij en haalt zijn hand van mijn schouder. 'Je hebt nog nooit gespijbelt, dus waarom zou je het doen?' Onverschillig haalt hij zijn hand door zijn haren.

'Wat kan jou het schelen? Ik ga niet spijbelen. Ik probeer Kyle en jou gewoon te ontlopen,' mompel ik terwijl ik terug door de schoolpoort loop. Wanneer ik naast me kijk, is Jace nergens meer te bespreuen. Vreemd.

Net als ik het schoolgebouw wil binnenlopen, hoor ik stemmen. Kyle en Jace. Ik zou het niet mogen doen, maar mijn nieuwsgierigheid overwint en ik loop dichter naar de haag toe waarachter ze verscholen zitten. Ik blijf zo stil mogelijk tegen de haag staan, hopend dat ik het niet verpruts en me ontdekken.

'Waarom sprak je tegen haar? Je bent veel te aardig Jace! Je moet haar het leven zuur maken, niet haar hoop geven dat het pesten ophoud,' snauwt iemand, die waarschijnlijk Kyle is. Anders zou Jace tegen zichzelf snauwen, terwijl Kyle ernaast staat, dat zou vreemd zijn. 

'Sorry.'

'Ik wil het niet horen! Op die reis met onze klas gaan we niet stoppen met haar te pesten. Heel die week gaan we haar irriteren. Ze verdient het!' 

'Ja, weet ik,' mompelt Jace.

Zijn dat beste vrienden? Kyle beveelt Jace alsof het zijn slaaf is. Zo doen beste vrienden toch niet tegen elkaar? Lucy en ik bevelen elkaar nooit.

Voordat ze me kunnen opmerken, loop ik vlug de school binnen, naar mijn kluisje. Ik moet nog enkele schoolboeken, die ik vergeten ben, pakken en reservekleding nemen. Wanneer ik mijn kluisje open, gaat de schoolbel al. Shit, dat wordt nablijven. Vorig jaar zou te laat komen gewoon een waarschuwing in onze agenda opleveren, maar nu zijn er strengere maatregelen.

Ik steek de boeken in mijn rugzak en grits een reserve T-shirt uit mijn kluisje. Daarna doe ik hem op slot en loop haastig naar de wc's. Ik heb nu Frans, dus als ik me haast, kom ik misschien nog voor de leerkracht in de klas, want zij is toch meestal te laat, heb horen zeggen.

Ik ga een wc-hokje binnen en verwissel snel mijn shirts. Vervolgens loop ik vanuit het wc-hokje naar de spiegels er tegenover. Mijn haren zien er afschuwlijk uit, maar dat moet dan maar zo. Ik heb geen tijd meer om mijn kapsel fatsoenlijk te leggen.

Haastig loop ik terug de gang op en sprint naar het lokaal waar we Frans hebben. Langzaam en voorzichtig open ik de deur, hopend dat de leerkracht nog niet binnen is. Ik hoor geen leerkracht babbelen, dus ik open de deur helemaal. Te vroeg gejuicht. De leerkracht kijk me kwaad aan.

'Waarom ben je te laat?' ze wacht niet op een antwoord, 'Je weet wat dat betekent, nablijven en jij ook Jace'

Ik had niet gemerkt dat Jace achter me was komen staan. Kyle is niet bij hem, dus ik kijk richting de leerlingen en zie daar een grijzende Kyle zitten. Is dit weer één van hun meesterplannen? Ze voeren iets in hun schild. Ik voel gewoon dat Jace iets gaat doen tijdens nablijven.

'Ga maar om een blaadje bij het onthaal,' zegt de lerares terwijl ze opvallend naar mijn kapsel kijkt.

Ik draai me om en loop langs Jace richting het onthaal. Ik stap zo snel mogelijk, zodat Jace niet te dicht bij me loopt. Ik vertrouw hem niet.

'Waarom was je te laat?' vraagt Jace terwijl hij naast me komt lopen. Hoe kan hij in hemelsnaam zo rap stappen? Ik ben al bijna uitgeput.

Ik negeer hem. Hij is geen antwoord verschuldigd.

'Ik vroeg je iets,' snauwt hij terwijl hij voor me gaat staan en ik niet langs hem heen kan. Wat moet ik nu doen? Straks slaat hij me of doet hij iets anders met me waaraan ik niet wil denken. Straks slaat hij me zo hard in elkaar, dat de gevolgen fataal voor me zijn. Ik mag er niet aan denken.

'Laat me door,' mompel ik geïrriteerd en ik probeer mijn angst te verbergen. Waarom kunnen hij en Kyle me zo bang maken? Ik wil niet dat ze zo'n invloed op me hebben.

'Ik wil je waarschuwen. Op die uistap met onze klas gaat Kyle veel erge dingen met je doen, die ik waarschijnlijk ga moeten uitvoeren, maar dat is het punt niet. Je moet niet meegaan, dan kan hij niets doen aan jou.' Waarom vertelt hij dit? Ik begrijp hem niet? Hij riskeert zijn vriendschap met Kyle door dit aan mij te vertellen. Dat weet hij toch wel?

'Jij kan niets voor mij beslissen,' snauw ik. Met al de kracht die ik heb, duw ik hem opzij en loop vervolgens verder naar mijn bestemming. Voor een paar seconden voel ik me sterk. 

'Hallo mevrouw,' zeg ik tegen de vrouw die aan het onthaal zit. 'Ik was te laat in de Franse les.'

'Nablijven dus,' mompelt ze. 'Hij ook?'

'Ja.'

'Wat zijn jullie namen?'

'Annabel Morisson en,' Jace blijft vijf meter verder staan en komt niet dichterbij, dus ik zeg zijn naam ook maar, ' Jace Rawster.' Ik vraag me waarom ik eigenlijk zijn achternaam weet. Dat komt vast stalkerig over, als je de achternaam van je pestkop weet.

'Hier zijn jullie blaadjes. Geef ze af als jullie het nablijflokaal binnenkomen. Veel plezier,' zegt ze serieus, maar ik zie dat ze haar lachje moet inhouden. Wat volwassen om zo'n opmerking te maken. 

'Dank u wel,' mompel ik en neem de blaadjes. Ik duw het blaadje van Jace in zijn handen en loop zonder nog iets te zeggen weg.