Psikopatın Aşkı(Kitap Olacak)

Psikopatın Aşkı

Sabah o iğrenç alarımın sesiyle uyandım. Alarımda en sevdiğim şarkım olmasana rağmen, yinede her sabah alarıma sövüyorum. Oflaya puflaya yataktan kalktı. Dolabımı açtım, kıyafetlerimle bi on dakika bakıştık. Bakışmam bittiğinde gri gömlek, beyaz tişört ve koyu mavi kotumu aldım. Giyindim ve aşağıya indim. Annem ve babam sofraya oturmuş, beni bekliyorlardı. Neşeyle;
"Günaydın" dedim. Ikiside aynanda "Günaydın kızım"diyince masaya oturdum, kahvaltımızı etmeye başladık.
"Kızım sana birşey diyeceğim ama üzülmek yok" annem böyle diyince endişelendim.
"Noldu anne? Kötü bir şey mi oldu?
"Yok. Kötü bir şey değil. Yani bizim için değil, seni bilemeyiz kızım"
"Noldu?"
"Antalya'dan taşınıyoruz" afalladım. Şaşırmıştım ama şaşırmaktan çok üzülmüştüm.
"N-nasıl yani. Niye?" Bu sefer babam konuşmaya başladı.
"İş gereği kızım"
"Ama ben buradan nasıl ayrılırım? Doğdum büyüdüğüm şehirden, okulumdan, arkadaşlarımdan nasıl ayrılırım baba?"
"Biliyorum kızım zor olacak senin için. İyi tarafından bakalım. Orada yeni arkadaşların, yeni okulun olacak. Yeni bir hayat yani."
"Nereye taşınıyoruz?"
"İstanbul'a" yavaşça nefesimi dışarı verdim. Ağlamak üzereydim, kendimi zor tutuyordum.
"Peki" diyip masadan kalktım iştahım kaçmıştı. Tam yukarı odama çıkacakken annem beni durdurdu.
"Kızım bavullarını hazırla şimdiden, iki güne gidiyoruz" gözlerimi kocam açtım, şok olmuştum.
"Ne yani bu kadar çabuk mu?" Annem üzgünce kafasını salladı.

Annemin yanından ayrılıp odama gittim. Eşyalarımı bavula koydum ve yatağıma oturdum. Acaba yeni hayatım nasıl olacak.

2 Gün Sonra
Üzgünce oturuyordum. Sonra odamın kapısı çaldı, gelen annemdi. O bir şey demeden bavulumu aldım ve aşağıya indim. Çünkü ne diyeceğini çok iyi biliyorum. 'Gitme vakti geldi kızım' diyecekti. Babam bavulu bagaja yerleştirdi. O sıra annemle arabaya binip oturduk.

Yola çıktığımızda telefonumu ve kulaklığımı çıkardım, şarkı dinlemeye başladım. Kafamıda cama koyup uyumaya çalıştım. Yeni hayatım nasıl olacak diye düşünürken uyuya kalmışım.

Biri beni sarsıyordu, baktığımda annemdi.
"Kızım hadi geldik, kalk" arabanın camından eve baktım. Arabadan indim ve mahalleye baktım. Çok güzel ve temiz bir yerdi, sevmiştim burayı. Kafamı sağ çevirdim. Köşede tam on tane erkek vardı ve bir tanesi bana bakıyordu, bende ona bakıyordum. Bakışmamızı bölen annemin sesiydi.
"Kızım hadi gel. Niye dikiliyorsun orada?"
"Hiç mahalleye göz gezdiriyordum"
"Tamam sonra bakarsın mahalleye, hadi gel"
Eve girdik. Evimizde güzeldi, herşey çok güzeldi. Peki ya okulum nasıldı?
"Kızım sana birşey daha söylemem gerek " bakalım yine noldu.
"Noldu baba?"
"Kızım şimdi şöyle oldu. Sen koleje gidemiyeceksin"
"Neden?"
"Kolej evimize çok uzak. Tam iki saat sürüyor. O yüzden buradaki okula gideceksin"
"Iyi olmuş aslında. Saat dörte beşde kalkıp gitmek zorunda kalacaktım"
"Aynen kızım. Bu arada odam üst katta, eşyalarını yerleştirebilirsin"
"Tamam babam" üst kata çıktım ve odamı bulmaya çalıştım. Odamı buldum ve göz gezdirdim. Odam çok güzeldi. Eşyalarımı bavuldan çıkardım, dolabıma yerleştirdim. Herşeyimi yerleştirdiğimde aşağıya indim. Babam ortalıkta yoktu.
"Anne babam nerede?"
"İşi çıkmış kızım, gitmek zorunda kaldı."
"Hmm peki. Anne şey diyeceğim dışarı çıkabilir miyim? Mahalleyi gezip görmek istiyorum." Annem bu durumdan rahatsız olmuş gibiydi, surat ifadesinden anladım.
"Kızım buraları daha bilmiyorsun. Okuldan arkadaşın olunca gezer, öğrenirsin"
"Anne lütfen. Bak saat 19:00, saat 20:00'da gelirim. Hadi, lutfen "
"Iyi peki. Bak dikkatli ol"
"Tamam anne" diyip sarıldım ve öptüm. Ayakkabılarımı giyip dışarı çıktım. Mahalle çok büyüktü, temizdi ve çok güzeldi. Mahalleyi dolaşırken, sessiz bir sokağa girdim. Kimse yoktu ve korkmaya başladım. Allah kahretsin kayboldum. Sağa dönmemle birine çarpmam bir oldu.
"Oha oha! Yavaş be ayı" çarptığım kişiye baktım. Bu o çocuk. Bana bakan çocuk.
"Ayı mı? Senin o güzel ağızına hiç yakışmıyor güzelim"
"Ne diyorsun be
"Bakıyorumda çok asi bir kızsın"
"Bakıyorumda sende çok ukalasın"
"Sözlerine dikkat et
"Etmezsem ne olur?" Bana yaklaştı.
"Hiç iyi şeyler olmaz" birşey demedim. Sözlerine devam etti.
"Mahallemize hoşgeldin asi kız" dedi ve elini uzattı. Elini tutmadım.
"Hoşbulduk. Neyse benim eve gitmem lazım iyi akşamlar"
"Iyi akşamlar güzelim" hemen yanından ayrıldım ve eve gittim. Tabi evi bulmam biraz zor oldu ama çok şükür buldum.
"Kızım neredeydin? Çok endişelendim"
"Saatin kaç olduğunu farketmedim"
"Tamam. Yemek hazır hadi gel"
"Yok anne aç değilim. Sana afiyet olsun"
"Peki sen bilirsin" annemle konuşmamız bitince odama çıktım. Intarnette dolaştım, filim izledim. Saat geç olmuştu, yatıp uyudum.