Ήξερα ένα κορίτσι κάποτε

Οι φιγούρες

"Που είναι;" είπε ο ψηλότερος από τους τρείς.
Εκείνη του απάντησε συλλαβίζοντας. "Ε...εδώ..." μέχρι που πήρε θάρρος. "Θα σταματήσετε να με τρομοκρατείτε; Δεν θέλω αλλά μηνύματα. Έκανα αυτό που θέλατε". Αυτός της ανταποκρίθηκε.
"Αχ μικρή μου, καλά λένε πως είσαι αφελής. Ξέρουμε και οι 2 πως τα έχεις 400. 35 στάδια. Το ένα πιο θανάσιμο από το άλλο". "
"Κιαν δεν θέλω να συνεχίσω; Το βλέμμα της ήταν ψυχρό, σχεδόν ειρωνικό. Δεν είχα ξαναδεί τόση γενναιότητα. Θα ήθελα να ήταν από μια μεριά αυτοί οι άλλοι. Το αθώο κοριτσάκι έλεγαν. Δεν ξέρει είναι πολύ αθώα έλεγαν. Και γω...καθόμουν στήλη άλατος σαν τον μπούφο.
"Τότε να πείς αντίο στην αδερφή σου. Και θα φροντίσω να το δεις από πρώτο χέρι". Έχασα την γή κάτω από τα πόδια μου. Ένας άλλος πρόσθεσε. "Καλωσόρισες στο 5ο στάδιο και τώρα κουνήσου. Θα σε πάμε λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου". Του ανταποκρίθηκε με μια φωνή ακόμα πιο κρύα σαν παγάκι. "Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω". Ο τύπος, την άρπαξε από τον λαιμό και την σήκωσε στον τοίχο. Δάκρυζε από τον πόνο και σιγά-σιγά το χρώμα της γινόταν ψυχρό σαν του πάγου. Δεν άντεχα, έκλεισα τ'αυτιά μου, όμως οι διαπεραστικές τσιρίδες της με έκαναν να ανατριχιάζω. Το στόμα μου κουνιόταν με δύναμη, ήταν φανερό πως έβριζε μέχρι που η παλάμη του ακούμπησε το μεταξένιο πρόσωπο της. " Μην σταύρωσεις λέξη σε κανένα, σε παρακολουθάμε". Προχώρησε και γύρισε για μια στιγμή. "Αυτά να τα κρύψεις" είπε αναφερόμενος στις μελανιές. Την πέταξαν στο κατάμαυρο τζιπ και έφυγαν... έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα όμως το τζιπ είχε είδη εξαφανιστεί.