Don't Come Closer {ON HOLD}

κεφαλαιο 6

Στεκόμουν στην γωνιά σοκαρισμένος, τοποθετημένος σε ενα δωμάτιο γεματο απο ουρλιαχτά ανθρώπων, αλλα υπο νοητικές συνθήκες απουσίαζα.

Το σωμα μου πάγωσε, ένιωθα ριζωμένος στην συγκεκριμένη γωνια, αδυνατώντας να κινηθώ. Να σε αγγίξω.

Υπερισχύει ενα βουητό, μια θολούρα. Ένιωθα την αναπνοή μου να βαραίνει καθώς κοιταζα μελαγχολικά το πρόσωπο σου.
Οσο τραυματικά τρομακτικη και να ηταν η καταιγίδα, οσο δυνατές και να ηταν οι βροντές, εσυ ξαπλωνες ήσυχη, γαλήνια, ανέγγιχτη απο τον υπόλοιπο κόσμο. Το κοκκινο που σε αγκάλιαζε στοργικά ηταν παντου, αλλα ακομη και τοτε εξακολουθούσες να ησουν απλα υπέροχη. Άγγελος.

Μα οι άγγελοι λαμπουν.

Και καθως το φως του ήλιου αποχωρούσε απο το δωμάτιο, ετσι έσβηνες και εσυ. Και η λάμψη σου χανόταν.

Ο ήχος των σειρήνων με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Τόση ωρα δεν άκουγα την κοπέλα που με φώναζε να σε βοηθήσω. Γυρισα το βλεμμα μου πανω της. Το βουητό δεν ειχε φύγει αλλα μπορουσα κάλλιστα να καταλαβω οτι μου φωναζε για βοήθεια.

Θυμήθηκα τα λόγια του Jason. Δεν με ένοιαζε αυτη η κοπέλα και εξάλλου την δουλειά μου την ειχε εκπλήρωση κάποιους άλλος. Καθολου αίμα στα χέρια μου, η αδελφή μου θα ειχε την οικονομική υποστήριξη που χρειαζόταν για να γινει καλα και εγω θα έφευγα μακρια απο ολα αυτα τα σκατα.

Καθως το βουητο και η θολούρα με περιέκλειε ακομη προσπάθησα με ασταθές βήματα να κατευθυνθω προς την πόρτα. Μα ενιωσα κατι να με σταματά. Μια μυστηριώδης έλξη. Με καθε βήμα ένιωθα και ενα κομμάτι μου να φεύγει. Και ο ψυχικός πόνος ηταν ανυπόφορος.

Δεν μπορουσα να καταλαβω αν ηταν τύψεις ή η θέλησή μου να δω την αδελφή μου ξανά..

Σταμάτησα στην πορτα σαν οι γιατροι απο το ασθενοφόρο έμπαιναν μεσα στο κτίριο. Μια κυρια σταμάτησε και με ρώτησε αν ήμουν καλά και με ενα νευμα μου απομακρύνθηκε. Τους ειδα να σε παίρνουν μακριά, βάζοντας σου οξυγόνο.

Θα ειναι καλά σκέφτηκα.

Ανάμεσα στο πλήθος αναγνώρισα αμέσως την αδελφή μου . Αμέσως έγινα ένα με το πλήθος για να μην με αναγνώρισει. Μεγάλωσε σκέφτηκα. Θυμήθηκα οτι ηταν τα γενέθλια της σήμερα αλλα μετα απο το τραγικο συμβάν δεν θα ηταν πρέπον να την ταραξω με την παρουσία μου. Ετσι αποφάσισα να της στείλω το δώρο της μέσω ταχυδρομείου όπως καθε χρονιά.

Ποσο μου εχει λείψει.

"Στο υπόσχομαι.. θα σε βγαλω απο εδω μεσa Nat. Θα τα φτιαξω όλα. Υπόσχομαι."

Σαν να αισθανθείκε την υπόσχεση μου γύρισε ενστικτωδώς προς το μέρος μου. Μα δεν είδε τιποτα. Μιας και εγω κατευθυνομουν προς το πουθενά με μια υπόσχεση που ειχα σκοπό να τηρήσω.

Αλλα πρωτα επρεπε να σιγουρευτώ αν η Valerie ηταν ακόμη ζωντανή.

Αν και με φοβίζει...

~~~~~