Zapomniane Królestwo - Dysk sterowania

Rozdział 3

Moją uwagę przyciągnęła wielka czarna chmura wisząca nad miastem. Dziś była piękna pogoda, lecz chmura, jakby nic sobie z tego nie robiła.

Zszedłem na dół kierując się do miasta. Po ulicach krążyli ludzie w ubraniach sprzed II Wojny Światowej. Chciałem pobiec i krzyczeć z radości, ale stwierdziłem, że wyglądało by to przynajmniej dziwnie i nikt by mi już nie pomógł.

Podszedłem do drzwi jakiegoś domu i zapukałem. Otworzyła mi drzwi młoda kobieta.

- Czego chcesz chłopcze? – Zapytała pani.

- Przepraszam, że przeszkadzam ale czy mogłaby pani mi powiedzieć gdzie właściwie jestem?

- Żarty sobie robisz?

- Nie, naprawdę.

- Jesteś w Ceprium, młody podróżniku.

- A tak właściwie, którędy do Londynu?

- Chciałeś powiedzieć, Ledynu?

- Nie. A w jakim ja jestem kraju?

- Opirium.

- A teraz, wejdź do środka. Nie będziemy tak rozmawiać pod drzwiami. – Powiedziała, gestem zapraszając mnie do środka.

Wszedłem do niewielkiego salonu. Pani wskazała mi krzesło, naprzeciw siebie.

- Więc teraz drogi chłopcze, powiedz skąd ty jesteś.

- Jestem z Londynu.

- A gdzie on jest?

- W Angli.

- A gdzie jest Anglia?

- Pani nie wie?

- Nie.

- No na ziemi, to chyba oczywiste. – Stwierdziłem z zażenowaniem.

- Co? Naprawdę?

- A gdzie indziej.

- No w sumie, nigdzie. – Powiedziała kobieta.

- Zjesz coś? - Zapytała.

- Nie chciałbym pani robić kłopotu.

- Nie robisz.

- Pójdź się umyć. Tam jest łazienka. – Gestem wskazała mi drzwi na końcu korytarza.

- Ręcznik leży na szafce, przy misie.

Udałem się do łazienki. Nie było czym zamknąć całkowicie drzwi, więc zastawiłem je plecakiem.

Po umyciu, wytarciu i innych rzeczach, wyszedłem do salonu, tam czekała na mnie kanapka.

Zjadłem ją, podziękowałem gospodyni, która przygotowała mi jeszcze kanapki na drogę, po czym ruszyłem za miasto, znowu idąc łąkami.