Prologue

11 0 0
                                    

PROLOGUE

I am Caroline Melancio.

I have a very happy family.

A family that I don't want to be hurt by anybody, even myself.

When I discovered this disease, I just smiled at them while they are crying in front of me.

I showed them the strong me.

Bakit ko ipapakita sa kanilang masakit yung nalaman ko na yun?

Gagaling ba ako kapag may tumulong luha sa mga mata ko?

Nasa lahi na kasi namin ang mamatay nang maaga, so hindi na ako nagulat pa, even though it really hurts inside me.

Para bang hindi kumpleto ang isang generation sa kanila kung walang mamamatay na isang kamag-anak. Yung generation nga lang nina Dad ang walang namatay eh.

I told them that nothing will change even if that day comes.

I just want to see their happy faces at the moment that I will have to close my eyes permanently.

I don't want them to cry because of me dying.

Masyado na kasing paulit-ulit kung iiyak pa sila.

Nung namatay yung mga nauna sa akin na nagkaroon ng sakit, umiyak yung family.

Para maiba naman, gusto kong naka-smile sila sa oras na iiwan na sila ng katawan ko.

What's the use of being hurt naman 'di ba kung ikakapayat mo lang yun dahil sa depression?

Just be happy and accept the fact that nothing in this world is permanent.

Pinahiram lang lahat.

Medyo napaaga nga lang yung pagbawi sa ibang bagay.

So let me tell you a story...

The story of how I died...

This Is The Story Of How I DiedTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon