Ο Έρωτας Μου....ο Νταΐς Μου

(19)

    Όταν έφτασε στην γωνία είδε το αμάξι του Άλεκ να είναι είδη εκεί. Έτρεξε και μπήκε μέσα.

"Δεν άργησα?"

"Καθόλου."

Του είπε και του έδωσε ένα φιλί.

"Είσαι όμορφος."

Συνέχισε ο Άλεκ.

"Και εσύ το ίδιο."

Είπε ο Μάγκνους ντροπαλα. Χαμογελασαν ο ένας στον άλλον και ο Άλεκ έβαλε μπρος την μηχανή. Ο Άλεκ ήταν προσηλομενος στον δρόμο και ο Μάγκνους κοιτούσε έξω από το παράθυρο αφηρηνενος. Σκεφτόταν την πρώτη φορά που είδε τον Άλεκ. Είχε σκεφτεί ότι ήταν όμορφος. Όμως μετά στο σχολείο άρχισε να τον βασανίζει. Και τώρα στεκοταν εδώ δίπλα του και πάνε στο πρώτο τους ραντεβού. Είναι το αγόρι του αλλά δεν μπορεί να το πει σε κανέναν αυτό. Δεν ήξερε για πόσο θα μπορούσε να αντέξει.

"Φτάσαμε."

Άκουσε την φωνή του Άλεκ και βγήκε από τις σκέψεις του. Του χαμογελασε και βγήκαν μαζί από το αμάξι.

"Τι είναι αυτό το μέρος?"

"Εδώ ερχόμασταν όταν είμασταν μικρά με τους γονείς μας όταν ενδιαφεροντουσαν ακόμα για εμάς."

Ο Μάγκνους τον κοίταξε και μπορούσε να καταλάβει την λύπη στην φωνή του και το πρόσωπο του. Του έπιασε το χέρι και ο Άλεκ τον τράβηξε μέσα στο απόμονομενο εστιατόριο. Προς μεγάλη του έκπληξη το εστιατόριο έμοιαζε τόσο φιλόξενο και σου έβγαζε την αίσθηση ότι είσαι σπίτι. Είχε μια καφέ ταπετσαρία με ροζ τριαντάφυλλα δ τον τοίχο. Ένα μεγάλο τζάκι καλυπτε έναν από αυτούς τους τοίχους με μια μεγάλη τηλεόραση από πάνω που έπαιζε μουσική. Είχε πολλούς πολυελεους και πάνω από κάθε τραπέζι από ένα βάζο με ένα λουλούδι μέσα.

"Ουαου."

Αναφωνισε ο Μάγκνους έκπληκτος.

"Χαίρομαι που σου αρέσει."

Είπε ο Άλεκ και τον τράβηξε σε ένα τραπέζι. Λίγο αργότερα ήρθε μια σερβιτόρα με δύο μενού. Τελικά πήρανε σπαγγέτι με ένα μπουκάλι κρασί.