Dla mnie wciąż jesteś taki sam

Czuję to samo

- Zostawcie po sobie jakiś ślad —

*Emma*

- Eric zaczynam się o ciebie martwić. - powiedziałam patrząc jak chłopak się denerwuje przed wypowiedzeniem kolejnych słów.

- Emma wiem, że jesteśmy od siebie daleko, ale musisz coś wiedzieć. - na chwile zapadła niezręczna cisza. Patrzyłam tylko na chłopaka i czekałam na - Kocham cię.

Usłyszałam. Na prawdę usłyszałam 2 piękne słowa na które tak długo czekałam.

W tej chwili chciałam skakać z radości, wykrzyczeć całemu światu jaka jestem szczęśliwa a przede wszystkim chciałam żeby Eric był teraz ze mną.

Chciałam patrząc mu prosto w oczy powiedzieć, że czuję dokładnie to samo.

- Zrozumiem jeśli ty czujesz coś innego. Sam wielokrotnie się zastanawiałem czy ci o tym powiedzieć. Nigdy nie chciałem niszczyć naszej przyjaźni, ale...

- Eric zamknij się na chwile i posłuchaj!- krzyknęłam. - Sama chciałam ci wyznać co czuje, ale nie wiedziałam od czego mam zacząć.

- Żebym się nie pogubił. To znaczy, że ty czujesz do mnie to samo co ja do ciebie?- spytał chłopak z niedowierzaniem.

- Tak. - odpowiedziałam nie wąchając się ani chwile. - Już od dawna ukrywam to co czuje bo sama uznałam, że to może tylko zniszczyć naszą przyjaźń. A tego bym nie przeżyła.

- Teraz wiem, że dogadujemy się lepiej niż nam się wydaje.

- Zawsze się świetnie dogadywaliśmy i nie rozumiem dlaczego wcześniej nie odważyliśmy się aby wyznać prawdę.

- Może dlatego, że oboje baliśmy się siebie nawzajem stracić.

Dwa lata, średnio 712 dni skrywania uczuć do dzisiaj. Do dnia kiedy zdałam sobie sprawę, że ja i Eric jesteśmy dla siebie stworzeni.

- Eric nawet nie zdajesz sobie sprawy jaka jestem teraz szczęśliwa, ale ...

- Co jest?

- Teraz jesteśmy tak daleko od siebie i co jeśli...

- Nawet nie kończ tego zdania. - moje zdanie zostało natychmiast przerwane. Może to i dobrze bo nie wiem co mogłabym głupiego wtedy palnąć.- Dopiero co zaczęliśmy ze sobą chodzić a ty już chcesz mi powiedzieć, że nasz związek może nie przetrwać?

- To byłaby ostatnia rzecz jaką bym chciała powiedzieć.

- Mogę ci obiecać, że nigdy nie dopuszczę do tego, żeby przez te dwa lata coś się pomiędzy nami zniszczyło.

- Obiecujesz? - spytałam. Potrzebowałam jeszcze raz usłyszeć zapewnienie z jego ust.

- Obiecuje. - Jedno słowo a dało mi tyle nadziei. Nadziei na to, że wszystko się ułoży.

Nadziei na to, że wkrótce zasmakuje smaku jego ust.

Nadziei na to, że wkrótce znowu będę mogła wtulić się w umięśnione ramiona.

Nadziei na to, że wpatrując się w jego oczy będę mogła mu opowiedzieć o swoich uczuciach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział krótki, ale jest on dopiero zapowiedzią.

Wiem, że długo mnie tu nie było, ale wróciłam.

Napiszcie czy czekacie na ciąg dalszy.
Do zobaczenia!!!