Babamın ölümünün ardından 8 sene geçti. O gün yaklaşık 1000 kişi hayatını kaybetti. Bütün şehir yıkıma uğradı. Hiç bir bina ayakta duramadı. Ve Willington'da terk edilmiş harabelerden başka bir şey kalmadı. Sorun şuydu ki yaşanan olayın beklenen depremle bağlantısı yoktu.
O toplu ölümün ardından annem büyük bir çöküntüye uğradı. 7 yaşımda ona destek veremeyecek durumdaydım. Özellikle babam gözlerimin önünde can vermişken... Bu yüzden şehir dışına teyzemin yanına taşındık. Teyzem ben hariç tüm kardeşlerime ve anneme cana yakın davrandı. Beni baş başa kaldığımız her anda tehdit edip zor duruma sokarak kendinden nefret ettirse de diğerlerinin güvenini kazandı.
Bir süre sonra bu garip yerde olanları önemsememeye başladım. Gittiğim her yer sorunlu insanlarla doluydu çünkü. Çoğu depremden sonra bizim gibi buraya yerleşmişti. Okulda olaysız bir gün geçmezdi. Oluşan gruplar hep tartışırdı. Hiç birinin bir amacı olmasa da bunlardan birine dahil olmayan dışlanırdı. Sprinfiels Lisesi'ne gelen en masumumuz bile kirletilirdi.
Bu hayata ayak uydurmamız gerektiğinden Chris ile beraber bir gruba katıldık. Grup üyeleriyle birkaç kes çatışsak da en sonunda verdiğimiz ufak (!) tavizlerle uyum sağladık; Her kavgayı destekledik, çalışmadan da geçebildiğimiz derslerimize olan ilgimizi tamamen kestik, ailemizden önce onları önemseyeceğimize dair sözler verdik, giyimimizi ve davranışlarımızı onlara benzettik...
Tüm bunlar en sonunda kendimden nefret etmeme neden oldu. Değişip onlara ayak uydurmayı ben istemiştim. Eski 'asosyal' halimden kurtulmak hayalim olsa da bu kadar sıradanlaşmamayı ummuştum. Mutlu olmam gerekirken eskisinden daha ezik hissediyordum...
15 yaşındayım ve hiç masum değilim. Eskisi gibi, altın rengi olarak isimlendirdiğim sarı saçlara ve mavi gözlere sahibim. Daha güzelim, sosyalim, eğlenebileceğim arkadaşlarım ve hoşlandığım bir çocuk var. Grubun her ne kadar en küçüklerinden olsam da başı çeken 'asi kız' rolünü üstlendim. Güçlü bir gruptan olduğumdan dolayı popülerim, kimse acınası geçmişimi bilmiyor. Ama o gün enkazda can veren Amy gibi yaşamak için kötü yola sapan zavallıdan başkası değilim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruh Düğümleri
Paranormal7 yaşımda, bir sarsıntıda babamı kaybettim. Harabelerle dolu şehirden zorunlu olarak ayrılıp benden nefret eden teyzemde kalmaya başladım. Edindiğim çevre beni ciddi anlamda değiştirdi. 15 yaşıma geldiğimde eski Silvia'dan eser kalmamıştı. Sonra ne...
