Bazen kendi kafam da kaybolmuşum gibi hissediyorum.
Ve tabi bu kaybolmuşluğun ardından beynimi çürütmelerim gelmektedir. Nasıl çıkış yolunu bulabilirim? Hep bir yol bulabilmem için birilerine ihtiyaç duymak zorunda mıyım?
Olmadığımı söyleyin. Yalan da olsa olumlu şeyler hep iyi gelir.
Sadece kendimi bulmaya çalışıyorum. Kafamın içinde, ölüler arasında kayıp.
Kafamın içi karanlıktır genelde. Önümü bile göremem. Şuan tam tersi, çok fazla ışık var. O kadar çok ışık var ki gözlerimi kapatmam lazım.
Kafamın içi biraz gürültülü. Uyku bunları bastıracaktır. Sadece bir süreliğine ufak bir sabır. Umarım alışırız.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Blogger
Non-FictionAslında hiç beceremem yazmayı, hiç kitapta okumam. Neden buradayım? İnsanlar duvarlar gibi olduğundan mı? Belki. Duvarlara bir şeyler anlatmak sıkıcı. Biraz da buraya anlatmayı deneyelim.
