Bu yalnız kalmışlık hissi ile nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum.
Verilen sevgiyi, değeri göremediğim için her gün kendime kızıyorum.
insanlara suç atmak işin kolayı. Bununla başa çıkabilmek çok da zor olmasa gerek.
Ama kendini suçlamak. her geçen gün kendini yiyip bitirmek.
Bir insanın kendine yapabileceği en büyük kötülüklerden biridir belki de.
Verilen değerleri kendi ellerinle savurduktan sonra, ardından gelen değersizlik hissi benzersiz, anlatılmayan bir his.
Elbette bunu ben yaptım kabulümdür. Nasıl bu kadar aptal ve çocuk olabilmiştim. Bunlar olduktan sonra büyüdüm mü? Yoksa daha büyüyecek miydim?
Büyümedim bunu biliyorum 60 yaşına da gelsem büyümemiş olacağım.
Bu çocuk ruhumu nasıl dizginleyebilirim ?
Bazen kötü bir insan olduğumu düşündüğüm de olmuyor değil.
Karakter.
Bir insan karakterini nasıl değiştirebilir?
Bir insan karakterini değiştirmeli midir?
Yoksa onu olduğu gibi sevecek birini hep beklemeli midir?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Blogger
Non-FictionAslında hiç beceremem yazmayı, hiç kitapta okumam. Neden buradayım? İnsanlar duvarlar gibi olduğundan mı? Belki. Duvarlara bir şeyler anlatmak sıkıcı. Biraz da buraya anlatmayı deneyelim.
