WolvenVerlies

vier maanden geleden (deel 4)

De rest van de lessen verliepen zonder moeilijk heden en voor dat ik het wis was ik al klaar met gym. Snel liep ik naar de parkeerplaat om te zien of Felix er al was. Hij stond al op me te wachten. Mijn motor stond aan de andere kant van de parkeerplek dus liepen we er samen naar toe. Ik stak de sleutel in het slot zette mijn helm op en gaf Felix mijn oude helm. Met een soepele beweging ging ik zitten. Ik voelde hoe Felix achter me ging zitten.
'Houd je goed vast!' riep over al het geluid van de auto's, fietsen en andere motors of scooters. Ik gaf gas en reed weg.

'Weet je nog dat we voor het eerst op een motor reden!' riep ik.

'Ja, we zaten toen voor en achter ome Ben. Hij stuurde verkeerd en we belandde pardoes in de modder! Wat heb ik toen gelachen!'

'Ja, dat was grappig! Vooral toen we weer thuis kwamen. Weet je nog wat hij toen zei tegen mam; "Die kinderen toch," en dat met een grinnik! Mama was zo boos dat ze hem een hele mand niet heeft aangekeken.'

'En dan te bedenken dat hij schuin tegenover ons woont!'

Al grappend reden we richting de bossen, het begon al redelijk donker te worden en ik merkte dat er, ondanks dat het de hele dag zo warm was geweest, toch een fris briesje waaide. Er liep een koude rilling over mijn rug. Het was precies hetzelfde weer als toen die grizzlybeer ons aanviel. 

Snel maar voorzichtig reed ik verder door de bossen. Plotseling klonk er een gigantische donderklap. Een grote schaduw trok over ons heen, ik verwachte elk moment regendruppels te voelen. Maar die kwam niet, in plaats daarvan werd de schaduw elk moment groter.
'Eh, Lena.' klonk de stem van Felix bang in mijn oor. 'Lena! Kijk!' Bang keek snel keek ik even omhoog. Ik nam een glim op van een reusachtige adelaar. Hij had klauwen zo groot als messen en een snavel die zeker net zo groot was. De spanwijdte van zijn vleugels was zeker negen meter lang! Zo snel als ik kom reed ik in de richting van het dorp. De adelaar bleef ons volgen. Hij kon het met gemak bij houden. Achter me schreeuwde Felix en ik begreep waarom. De Schaduw van de adelaar werd steeds groter. Hij nam een duikvlucht. Ik keek achter me. De adelaar kwam dichterbij, en dichter bij, en dichter bij. Sneller kon ik niet. Uit paniek liet ik het stuur los en greep Felix. De motor kantelde. Met een harde klap viel ik tegeneen boom. Een pijnscheut trok door mijn rechter been. Ik voelde iets lang mijn gezicht schuren. Ik hield Felix beschermend in mijn armen, klaar om aan stukken gescheurd te worden. Maar het enige wat ik voelde was een een windvlaag, ik hoorde een hard gegrom en gekrijs. Geschrokken liet ik Felix los. Op de plek waar de adelaar net nog had gestaan stond nu een grote wolf. Hij keek me strak aan. Om de randen van zijn mond zat bloed, en aan de voeten van de wolf lag de adelaar. Dood.