Kracht

10 jaar

10 jaar.
10 jaar geleden was alles zo perfect.
10 jaar geleden hield ik van alles en iedereen.
10 jaar geleden had ik een "normaal" leven.

Ik lig in bed, ik kijk opzij en ik zie mijn wekker;

- 07:35 -

Shit, het is maandag.
De maandag die ik het liefst had willen vermijden. Ik ga vandaag voor het eerst naar het Sunny College. Grappig dat ze het de naam Sunny hebben gegeven, het regent hier alleen maar.

Ik nest me weer in mijn dekens, geen zin om op te staan.

"MAYA, STA JE OP?" Hoor ik Monique roepen.

Monique. Mo is mijn pleegmoeder. Ik heb haar 10 jaar geleden ontmoet.

" Deze vrouw gaat heel goed voor jou zorgen!"
Zeiden de doktors, toen ik ontwaakte uit mijn Coma van 2 maanden.

2 Maanden.

2 Maanden niks voelen, zien of proeven.
Het was een rare ervaring, kan ik mij nog herinneren.
Ik hoorde af en toe een paar stemmen om mij heen, maar ik kon niks terug zeggen.
Ja, het was raar.

Ik doe mijn ogen weer open.
"KOM MAAR." Roep ik.

Ik hoor traptredes.
Monique komt vrolijk binnen.
"Zo, dit wordt een nieuwe start Maya! Ik heb gehoord dat het Sunny College een hele goede school is!"
En ze trekt de gordijnen open.
"Ja, als je niet in een rolstoel zit." mompel ik chagarijnig.

Een rolstoel.
Je hoort het goed.
Ik zit in een fucking rolstoel, al 10 jaar.

De dokters zeiden dat ze niet wisten wanneer ik ooit nog zou kunnen lopen. Lekker was dat.
Ik was pas 7 jaar, had nog een heel leven voor me.
Spelen met mijn vriendjes in het bos, zwemmen, Rennen, klimmen.
Maar nee, alles verpest door die ene dag.

Het o zo leuke kampeer tripje, wat eindigde in een drama. Ik was de enisgte overlevende.

Ik had gevraagd waar papa en mama waren, toen ik wakker werd uit mijn coma.
Ze zeiden allemaal: "Papa en Mama zitten nu in de hemel, een heel fijn plekje waar ze goed op jou letten." Ik had toen geen idee.

Nu weet ik wel beter, ze zijn gewoon dood.
Morsdood.

Het ongeluk heeft me een heel ander persoon gemaakt.

Vroeger wilde ik alles ontdekken, ik heb nu nergens meer zin in. Maarja, al zou ik ergens zin in hebben, ik zit in een fucking rolstoel.

"Wat wil je aandoen vandaag?"
Vraagt monique.

Ik spring uit mijn gedachtes.
Het boeit me eigenlijk niet veel, wat ik aandoe. Maar om de sfeer niet te verpesten zeg ik maar wat.

"Doe maar die Zwarte Nike sweater en die grijze legging" zeg ik

"Welke schoenen?" vraagt monique terwijl ze naar de kast loopt om mijn kleren te pakken.

"Uhm, mijn witte nikies" zeg ik en ik trek de deken van me af.

Monique gooit mijn kleren op het bed en haalt daarna mijn rolstoel, die naast mijn bed stond geparkeerd.

Ze geeft me een hand en ik beweeg een been.
"Lukt het?" vraagt ze bezorgd.
"ja" zeg ik.
Ze helpt me in de rolstoel.