Onzeker rijk ik naar de deurknop. Wat als er nu weer iets engs achter de deur zit? 'Kom op Elli, ik krijg lamme armen van mijn tassen,' zeurt Quinty. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en vouw mijn hand om de deurknop. Ik wacht even, maar er gebeurt niks. Langzaam draai ik de knop om en duw zachtjes tegen de half weggerotte, houten planken. De deur geeft niet mee en ik duw wat harder. Als de deur nog steeds niet meegeeft, geef ik er een flinke beuk tegen. De deur zwaait met een grote vaart piepend en krakend open. Ik spring opzij en gluur angstig de kamer in.Op deze kamer heeft veel plaatsgevonden... De vloerbedekking zit vol met donkere vlekken en hier en daar missen zelfs stukken. De rode fluwelen gordijnen zijn van het plafond tot aan de grond gescheurd en zitten ook vol met donkere vlekken. Allemaal lopen we de kamer binnen en Ruben loopt meteen naar het bed, die trouwens echt enorm is. En ook, net als de andere meubels en spullen, flink gehavend is. Het houten bed frame splintert en de fluwelen bedgordijnen, evenals de gordijnen voor het raam, zitten vol met vlekken en scheuren.Iedereen bekijkt het zooitje met een emotieloze uitdrukking op hun gezicht.'Het kan erger...' Ariana probeert positief te blijven.'Dat is waar, maar het bed is niet groot genoeg voor ons allemaal... We kunnen er uiterlijk met vijf in, niet met zeven,' zeg ik peinzend. 'Wie gaat er op de grond slapen?' Iedereen kijkt elkaar aan, maar niemand zegt iets.'Kom op,' zeg ik ongeduldig, 'we hebben slaapzakken mee, dus je hoeft niet op de vloer zelf te liggen. En als je dan toch zo graag in een bed wilt, ga je gewoon naar de kamer hiernaast.''Ik vind eigenlijk dat de jongens op de grond of naar een andere kamer moeten,' zegt Belle, 'want we zijn met vijf meiden en ik weet wel zeker dat we liever niet met jongens in een bed gaan liggen...' De meiden maken instemmende geluiden, de jongens knikken.'Best, kom Rubbo, we gaan een kamer claimen,' zegt Gorgio tegen Ruben. Ze pakken hun weekendtas weer op hun schouder en ze verlaten de kamer.'Goed, nu we zeker weten dat hier niks aan de hand is, lijkt het mij een goed idee om onze tassen uit te pakken en de kledingkast te vullen!' zegt Quinty. Ze loopt naar de grote houten kledingkast en trekt aan de deurknoppen. De deuren zwaaien open en Quinty verstijft. Langzaam word ze helemaal bleek en ze wend haar blik af naar haar schoenen.'El-elli-i? K-kom eens hie-hier e-en haal d-dat hier nu-u weg...' hakkelt ze angstig.'Wat is er d-' Ook ik verstijf direct bij het zien van de inhoud van de kast. Links in de hoek, naast een stapeltje vergeelde kussens, zit een skelet, nog half aangekleed en met zijn 'mond' wijd open. 'Eh, laten we hem maar gewoon hier laten en de kast niet gebruiken,' zeg ik en snel gooi ik deuren van de kast weer dicht. Samen met de verstijfde Quinty loop ik weg van de kast, maar bijna meteen draaien we ons weer op. Er klinkt zacht geklop... Elizabeth loopt naar de kamerdeur en gluurt door het sleutelgat.'Er staat niemand voor de deur...'Iedereens blik is meteen gericht op de kast, waarvan de deuren licht bewegen. Het kloppen word inmiddels steeds luider en de deuren van de kast beginnen heviger te schudden.'Dat is onmogelijk, dat skelet was levenloos,' roept Quinty in paniek en ze knijpt mij hard in mijn hand.‘Ik weet het Quinn, ik heb het ook gezien… Dit huis is niet normaal,’ antwoord ik zacht en ik begin langzaam achteruit naar de stapel tassen te lopen. ‘We verlaten dit huis nu meteen, we moeten hier weg!’Iedereen knikt en zo snel als we kunnen grijpen we naar onze tassen. Hoe harder het gebonk weerklinkt, hoe sneller we onze spulletjes terug in de tassen proppen. Op het moment dat we de deur opentrekken en de gang op willen rennen, zwaaien de kastdeuren open. We gillen zo hard we kunnen en we rennen de trap af.De jongens komen verward hun geclaimde kamer uit, maar wanneer ze zien waarvoor we wegrennen, nemen ook zij flink de benen. ‘Shit shit shit,’ roept Gorgio, terwijl hij de trap af rent. Tot overmaat van ramp stapt hij op de onderste traptrede en voor de tweede keer verschijnt het meisje met de diepzwarte ogen. Inmiddels lopen de tranen over onze wangen van angst en we rennen naar de grote deuren. Wanhopig trekken we aan de deurknoppen, we moeten hier weg. Nu, voor het te laat is!
