The American dream

Hoofdstuk 3

‘’Lief zusje! Het is tijd om op te staan!’’ Ik kreun en trek mijn dekens verder over mijn hoofd. ‘’Ga weg!’’ ‘’Niet voordat je uit bed bent.’’ Soms hè, dan kan ik die gast wel wurgen. Opeens voel ik ijskoud water over me heen. Ik slaak een gil en spring uit bed. ‘’Argh Jake! Wat voor een oempaloempa ben jij om dat te doen bij mij!?’’ Ik kijk hem kwaad aan. Konden blikken nu maar doden. ‘’Ik ben een super leuke oempaloempa, dat zie je toch?’’ Ik rol met mijn ogen en besluit er verder niet op in te gaan. Ik duw Jake mijn kamer uit en pak wat kleren uit mijn kast en loop naar de badkamer. Ik neem een snelle douche en kleed me aan. Ik doe een spijkerbroek aan met een trui en doe mijn haar in een staart. Vandaag heb ik geen zin in make-up, dus ik laat het voor wat het is.

Ik kom op school aan en ik ben een keer op tijd. Ik loop naar mijn kluisje en pak mijn boeken, wiskunde en Engels. Ik prop mijn jas en eten in mijn kluisje en loop naar de kantine waar het nog best rustig is en ik ga ergens aan een tafeltje zitten. Opeens dringt het tot me door dat ik dadelijk een wiskunde SO heb. Snel pak ik mijn boek en kijk wat ik moet kennen. Gelukkig ben ik goed in wiskunde en hoef ik eigenlijk ook niet te leren, maar een beetje weten waar het over gaat is ook wel fijn. ‘’KATY!’’ Ik kijk op en zie Joyce aankomen lopen. ‘’JOYCE!’’ roep ik net zo hard terug. ‘’We hebben zo wiskunde en ik ken het echt niet. Please leg het me uit,’’ smeekt Joyce en ze komt naast me zitten. Ik lach en leg het belangrijkste uit. Joyce is nooit zo goed in wiskunde geweest en dat is ook te zien aan haar punten. De bel gaat en ik stop mijn boek terug in mijn tas en we lopen samen naar het lokaal.

Het is eindelijk pauze. Ik ben blij dat Jason ziek is, want dan heb ik een dag geen haat tegen me. Het groepje van hem is namelijk nog niet zo slecht, maar hij. Ik loop de kantine in en ga opzoek naar de meiden. Als ik ze achterin zie zitten, loop ik er rustig naartoe en ga naast Daniëlle zitten. ‘’Heey Katy, ga je vrijdag mee naar het schoolfeest?’’ Ik zucht en denk even na. ‘’Nee sorry, ik heb daar echt geen zin in,’’ zeg ik en zie gelijk teleurgestelde gezichten. ‘’Ah, kom op. Het wordt kei leuk!’’ ‘’Misschien voor jullie, maar ik heb echt geen zin.’’ Ik eet ondertussen rustig van mijn brood terwijl de rest me probeert over te halen. Ik zucht en wil mijn mond openen om iets te zeggen, maar ik bedenk me en doe mijn mond weer dicht. Die meiden, en dan vooral Joyce, houden echt niet op tot dat ik ermee instem en mee ga. ‘’Ugh, oke ik ga mee,’’ zeg ik en Daniëlle geeft me een knuffel. ‘’Dan gaan we vandaag gelijk shoppen voordat ze zich bedenkt,’’ zegt Romy en de rest stemt daar mee in. Joyce en Lynn zitten al helemaal te bedenken wat voor jukje ze willen. De bel gaat en we lopen naar het lokaal voor ons laatste lesuur.

Het is twee uur en ik sta met Lynn op Daniëlle, Romy en Joyce te wachten. Als we compleet zijn, lopen we naar onze fietsen en fietsen we naar de stad. In de stad aangekomen zetten we onze fietsen in de fietsenstalling en kan het echte werk gaan beginnen. Na een uur hebben Romy, Lynn en Daniëlle al een jurkje en hakken, nu Joyce en ik nog. We gaan alle winkels af en dit is onze laatste kans. Joyce haar blik valt gelijk op een leuk, zwart jurkje. De bovenkant is strapless met pailletjes en vanaf de heupen is het gewoon een zwarte stof. Al gauw heeft ze ook hakken gevonden die zwart zijn met dezelfde pailletjes. Joyce rekent snel af en nu moet ik nog iets vinden. Opeens krijg ik een jurk en hakken in mijn handen geduwd en duwt Joyce me een pashokje in. ‘’Je komt er niet uit voordat je die jurk aan hebt,’’ zegt Joyce streng en doet het gordijn dicht. Ik zucht en kleed me met tegenzin om. Ik bekijk mezelf in de spiegel en ik geloof mijn ogen niet. Ben ik dit echt? Ik heb een strapless jurkje aan dat marine blauw is. Om mijn middel zit een niet al te brede zwarte brand met op mijn rug een strikje. Vanaf onder die band loopt het iets wijder. Ik heb ook in dezelfde kleur hakken aan en ik sta mezelf met open mond te bekijken. Ik stap het pashokje uit en de meiden zijn gelijk stil. ‘’Wow, dit staat je super,’’ zegt Daniëlle als eerste en de rest is het er mee eens. Niet veel later staan we weer buiten en lopen we naar de fietsenstalling terug. We fietsen allemaal een andere kant op naar huis. Voor ik het weet ben ik weer thuis. Ik heb geen huiswerk, dus ik besluit er een chille avond van te maken. Om half twaalf ben ik toch wel een beetje moe en besluit te gaan slapen en voor ik het weet ben ik al vertrokken.