DÜNYANIN ÇOCUKLARI

Atlayacaktı

Koşuyordu, en hızlı şekilde hareket ettiriyordu bacaklarını. Yemyeşil çimenlerin üstünde, nergis kokusuyla birlikte etrafa bakıyordu çocuk. İleride bir dere görünüyordu, küçüktü. Üzerinden atlayabilmek için daha hızlı koşmaya başladı. Etrafta kimse yoktu; annesi, babası, abisi... ama çocuk umursamıyordu, sadece koşuyordu. Korkmuyordu, durmak istemiyordu, zaten yorulmuyordu. Dereye yaklaşıyordu giderek. Derenin etrafı yeşildi ve rengarenk çiçekler vardı. Adını bilmediği ama hepsinin kokusunu alabildiği, gökkuşağını andıran çiçekler. Artık dereye iyice yaklaşmıştı, bir kaç adım sonra atlaması gerekecekti bu yüzden adımlarının boylarını ayarladı. Kendini bir koşucu kadar tecrübeli hissediyordu. Tam o anda annesinin sesi duyuldu. Onu uyandırmaya çalışan annesi, yüzündeki tebessümü farketmemiş miydi..? Neden o gülüşe kıyıp uyandırmıştı ki onu..? Neden gerçeğe mahkum etmişti oğlunu..? Aklındaki sorulardan sıyrılmaya çalıştı Burak, yüzünü yıkaması gerekiyordu ama o sadece karşısında duran tekerlekli sandalyeye bakıyordu...