Hope.

Hoofdstuk 2.

Die avond kwam ik moeilijk in slaap. Ik had een verontrustend gevoel in m'n buik. Ik voelde me raar. Ik snapte niet wat er allemaal gebeurd was. Waarom was hij terug? Miste hij me echt of was het een leugen? Ik vroeg me af of hij was veranderd, maar dat zal wel niet. Na wat er twee jaar geleden was gebeurd vertrouwde ik hem niet meer. Ik besloot te gaan slapen. Ik moest morgen weer vroeg naar school.

Ik werd wakker en keek om me heen. Ik vond mn mobiel onder een stapeltje wasgoed op mn bureau. Ik stond op en liep er naar toe, toen deed ik snel mn kleren aan, gewoon een broek, een trui en mn all stars, simpel. Toen mn mobiel was opgestart zag ik dat ik 12 berichten had van een onbekend nummer. Ik zuchtte, kon nu al wel raden van wie de berichten waren; Tom. Ik las de berichten niet en liep naar beneden, ik begroette mn zusje en at mn ontbijt. Toen zag ik dat ik weg moest, ik sprong op de fiets en reed naar school. Halverwege de route wachtte iemand op me, het was Tom. Hij fietste naar me toe. Ik zuchtte, alweer. "heb je mn berichten niet gelezen?" vroeg hij. "nee" zei ik. Hij werd boos, liet het niet merken en zei op een droge manier "oke dan niet joh." Hij fietste weg, ik vond het best, hij doet maar. Toen ik op school aankwam kwam mn beste vriendin Anne naar me toe. "Heb je al gehoord dat Tom terug is, ze zeggen dat hij meer dan 20 vriendinnetjes had in Utrecht..." Ze ratelde maar door, ik werd er gek van. Het boeit me niet dat hij terug is. Het boeit me niet wat hij gedaan heeft daar. De bel ging. Anne stopte met praten. Eindelijk. Binnen in de school keek ik om me heen, ik zag alle populaire meiden naar Tom toe gaan. Ik voelde een steek van pijn in mn buik, hun zijn mooi en populair en ik ben ik. Ik kon het niet aanzien en liep door naar mn lokaal, ik nam afscheid van Anne en ging naar binnen. Ik ging zitten en pakte mn boeken uit mn tas, toen zag ik dat iemand naast me neerplofte. Ik keek naast me en zag Tom. Ik keek snel weg en ging op mn mobiel. Besloot toen om stiekem Tom's berichtjes te lezen. Het waren vooral foto's. Van ons als kinderen en van ons vlak hoor hij wegging. Er stond ook in "sorry." Toen zag ik de laatste foto, een foto van ons, zoenend. Het deed pijn. Ik kon er niet naar kijken. Ik pakte mn spullen en rende weg, ik rende naar de branduitgang en klom de trap af. Ik rende het park in. Zag onze boomhut. Die van mij en Tom. Weer die pijn in mn buik. Ik klom de ladder omhoog en ging zitten. Ik huilde en keek naar mn polsen, 2 dikke witte littekens verborgen onder vele armbandjes. Het was nu bijna 2 jaar nadat ik mn zelfmoordpoging deed, niemand weet ervan. Zelfs Anne en Tom niet. Ik zat daar, in mn eentje, eenzaam toen ik iemand mn naam hoorde roepen, het was Tom, hij kwam naar boven en keek me aan. Hij zag mn polsen en keek me verdrietig aan. Ik huilde nog steeds, ik kon het niet meer inhouden. Tom kwam naar me toe en gaf me een knuffel. Heel even was het weer net als vroeger. Wij. Ik en Tom. Tom en ik. Ik sloeg mn armen om hem heen en huilde op zijn schouders. Ik voelde me veilig en misschien, misschien zelfs een beetje gelukkig.

—————————————————

sorrysorrysorry dat ik niet doorschreef, mn laptop is kapot en ik ben al mn vooruitgeschreven stukken kwijt :(.

Ik denk dat ik later foto's toevoeg van hoe de personen er uit zien ^^.

Ik weet niet wanneer ik doorschrijf, ik hoop snel.

Het is ook niet mn beste verhaal omdat ik een lange tijd niet geschreven heb en ik beter ben in engelse verhalen hahah.

nouja, comment wat je vind, als iemand het leest :')

doeei

x