Pamiętnik anorektyczki

Rozdział III

Zobaczyłam tylko łzy w oczach mojej przyjaciółki. Płakała jak

zwykle przezemnie. Dlaczego ona musiała wrócić wcześniej ze

szkoły. Po dłuższej chwili usłyszałam jej głos :

-Tess musimy o tym zapomnieć i żyć dalej tak jakby nic się nie

stało.

Na początku nie mogłam uwierzyć w jej słowa jak to żyć jakby się

nic nie stało ?? Przecież ja próbowałam się zabić !!! Po krótkiej

chwili uspokoiłam się mam nadzieję, że ona nie wiedziała o czym ja

myślałam dwie minuty temu.

-Ok ale ja nie mam pojęcia o czym ty mówisz. O czym mamy zapomnieć??-

spytałam z wielkm uśmiechem na ustach i obie po chwili zaczęłyśmy się

chichotać.

-Widzę, że chumorki dzisiaj wam dopisują- Powiedział lekarz, który właśnie wszedł do sali.

Uśmiechnęłyśmy się do siebie.

-Niestety, ale ciebie mała muszę wyprosić- Powiedział wskazując na Viki.

Moja kochana przyjaciółka wstała z krzesła, które stało obok mojego szpitalnego łóżka i wszyszła z sali zamykając za sobą ostrożnie białe drzwi.

-Więc jak się dzisiaj czujesz ??- Zapytał się mnie pan doktor. Niestety nie widziałam jego nazwiska na etykietce, którą miał przyczepioną do fartucha.

-Dobrze to dzięki Viki. Bez niej bym sobie nie poradziła.-Gdy mówiłam nie wiem dlaczego, ale kąciki ust same mi się podniosły.

-To dobrze i muszę Ci przekazać, że policja czeka na zewnątrz, żeby z tobą porozmawiać, a na 16:30 masz umówioną wizytę z psychologiem.

-Mogę mieć już za sobą rozmowę z policją ??- Zapytałam.

Lekarz odpowiedział mi kiwając głową, że tak i otworzył szklane drzwi i zaprosił do środka młodą kobietę, która była ubrana w mundur policyjny.

-Witaj Tess. Jak się czujesz ? - Zapytała z uśmiechem na twarzy.

-Dzisiaj już lepiej, ale nadal jestem bardzo słaba.

-To dobrze. Jak już pewnie wiesz muszę z tobą porozmawiać o wydarzeniach z tamtego dnia. Więc, jeśli czujesz się na siłach opowiedz mi po kolei co się wtedy stało.

-No dobrze więc to było tak....- przeniosłam się myślami do tamtego dnia i wszystko mniej więcej streściłam.

-Bardzo Ci dziękuję za tą rozmowę.- powiedziała podnosząc się z krzesła obok mojego łóżka.-Dowidzenia.

Patrzyłam się tylko w białą ścianę i zastanawiałam się czy tego dnia stało na moim biórku zdjęcie taty. To najważniejsza rzecz w moim pokoju.

- Cześć kochanie jak się dzisiaj czujesz ??- Usłyszałam głos mojej mamy, gdy tak rozmyślałam.

-O hej mamo dzisiaj dobrze, niedługo ma spotkanie z psychologiem.

-To świetnie, a właśnie przyniosłam Ci trochę słodyczy, bo musisz trochę przytyć moja chudzinko.- Dała mi buziaka w czoło i właśnie w tej chwili do mojej sali weszła pani psycholog. Jeśli dobrze zauważyłam to miała na nawisko Evans ( o kurcze to tak jak Tristan z The Vamps, jejku jak ja ich uwielbiam, a Bradley Simpson to taka dupa mrr :*. Nie no dobra ogar ).

-Witaj Tess. Dzień dobry pani- mówiąc to podała rękę mojej mamie-Niestety nie może być pani przy tej rozmowie.- Mojaj mama posłusznie zabrała swoje rzeczy, ucałowała mnie w policzek i wyszła. Pani Evans była kobietą w podeszłym wieku , ciągle uśmiechniętą z lekko siwymi włosami. Wyglądała na bardzo miłą.

*********************************************************************

Czytałam właśnie książkę, którą dostałam od pani Margaret ( tak udało mi się dowiedzieć jej imie), gdy nagle coś mnie zamroczyło. Zamknęłam książkę i usiławałam się położyć w wygodnej pozycji, lecz niezdąrzyłam.

____________________________

Hej :* I jak wam się podobało. Wiem, że rozdział bardo krótki, ale nie miałam jakoś ostatnio weny. Mam nadzieję, że moje następne rozdziały będą trochę lepsze. Czuję, że teraz rozdziały będą się teraz pojawiały trochę częściej, bo przecież idą wakacje i mam dużo czasu wolnego. Przy okazji dziękuję też bardzo Vampettess i Im_not_Samuel bardzo mnie wspieracie. Dziękuje, że jesteście przy mne.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ