~•Η ΠΟΡΝΗ•~

Κεφαλαιο 16

«Εμμ θες να σε γυρίσω σπίτι ή μήπως θες να ερθεις σε εμένα να μαγειρέψουμε και να φάμε» μου λέει καθώς οδηγάει.
«Ε δεν ξερω»
«Ωραια» λέει και αλλάζει διαδρομή προς το σπίτι του.

Μπαίνουμε στο σπίτι και μπαίνουμε στην κουζίνα.

«Λοιπόν τι θες να μαγειρέψουμε;;» Με ρωτάει με ένα γλυκό χαμόγελο.
«Χμμμ κάτι ελαφρή» σκέφτομαι.
«Εγώ θα έλεγα κάτι ποιο εξτριμ» λέει με ένα πονηρό βλέμμα.
«Όπως;;» Τον ρωτάω περίεργα.
«Μύδια, στρείδια...»
«Που το πας» τον ρωτάω εξίσου πονηρά.
«Μόνο του πάει» μου λέει καθώς με έχει πλησιάσει και με σηκώσει πάνω στο πάγκο της κουζίνας.
Εγώ του χαμογελάω και αυτός ενώνει τα χείλη μας.

Φιλιόμαστε παθιασμένα σαν κάποιο ερωτευμένο ζευγαράκι. Θα μπορούσε να είναι ωραιο όλο αυτό.
Αλλά ακριβώς όπως ειπα ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ.

«Λοιπόν ας μαγειρέψουμε γιατί πεινάω» του λεω καθώς τον σπρώχνω ευγενικά.
«Ναι και εγώ αυτό λεω» λέει χαμογελώντας ελαφρά.

«Λοιπόν τι θα φτιάξουμε;» Τον ρωτάω.
«Λοιποοονν... δεν ξερω εσυ θα μου πεις»
«Χμμ εγώ λεω να κάνουμε μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα»
«Ωραια καλό μου ακούγεται»
«Εσυ βάλε το νερό να βράζει και εγώ θα ξεκινήσω με την σάλτσα»
«Μαλιστα αφεντικό» μου λέει γελώντας και εγώ του χαμογελάω καθώς φοράω την πόδια.

Μετά από 20 λεπτά το φαγητό μας ήταν έτοιμο και κάτσαμε στο τραπέζι να φάμε.

«Θέλω να γνωριστούμε καλύτερα» του λεω.
«Να γνωριστούμε;» Με ρωτάει καθώς σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάει στα μάτια.
«Ναι αφού θα πρέπει να συμβιώσουμε μαζί τουλάχιστον να ξέρουμε κάτι παραπάνω»
«Ναι ίσως έχεις δίκαιο. Ρωτά με λοιπόν τη θες να μάθεις»
«Μίλησε μου για την παιδική σου ηλικία»
«Τίποτα το ιδιαίτερο σαν ένα κανονικό παιδι και εγώ μεγάλωσα ευτυχισμένα μεχρι τα 15 μου μετά έχασα την μητέρα μου από τροχαίο. Από εκεί και πέρα ήταν σαν να μεγάλωσα απότομα. Σπούδασα στο Λονδίνο και γύρισα στο Λας Βεγκας όταν τελείωσα τις σπουδές μου για να βοηθήσω τον πατέρα μου. Αυτα εσυ;;»

«Εγώ μεγάλωσα επίσης ευτυχισμένα μέχρι τα 18 γενέθλια μου. Ακριβώς την επόμενη μέρα οι γονείς μου πτώχευσαν και από την στεναχώρια τους υποθέτω έπαθαν ένα ατύχημα με το αμάξι και έχασαν την ζωή τους»
«Αυτό σε οδήγησε στο να γίνεις...»
«Όχι είναι μεγάλη ιστορία και δεν νομίζω να θες να την μάθεις κιωλας»
«Έχω χρόνο και θα ηθελα να μάθω»
«Δεν θα σου αρέσουν αυτά που θα ακούσεις. Κάποια άλλη στιγμή ίσως»
«Ωραια δεν θα σε πιέσω αλλά μου χρωστάς αυτη τη συζήτηση»

Τελειώσαμε το φαγητό και κάτσαμε στο σαλόνι.
«Θα κάτσεις αλλο λίγο ;;» Με ρωτάει
«Εμ ναι αλλο λίγο μπορώ να κάτσω»

Ο Jake άνοιξε την τηλεόραση και ειδήσεις εμφανίστηκαν στην οθόνη.

«Νεκρός βρέθηκε ο Patrick Hayes
Οι αστυνομικοί πιστεύουν πως το πρόκειται για το ίδιο άτομο το οποίο δολοφόνησε πριν λίγο καιρό βρέθηκε χαραγμένο το γράμμα Ι ενώ στο πρώτο θύμα το γράμμα Α»

Ο Jake φάνηκε να ταράζεται με αυτήν την είδηση.
«Έπαθες κάτι»
«ΕΕ όχι όχι μια χαρα είμαι»
«Φάνηκε σαν να τον ήξερες» του λεω για να τον ψαρεψω»
«Όχι που να τον ξερω»
«Α ενταξει θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μπάνιο;»
«Ναι βέβαια στο τέλος του διαδρόμου»
«Ευχαριστώ»

Του λεω και κατευθύνομαι προς τα εκεί.

«Μ'ακούς σκότωσαν τον Patrick. Δεν καταλάβαινεις κάποιος μας έχει βάλει στο μάτι και θέλει να μας σκοτώσεις όλους. Πρέπει να βρούμε αυτον τον μπάσταρδο και να τον κάνουμε κομματάκια.»
Λέει εκνευρισμένος ο Jake και πετάει το κινητό του στο καναπε. Που ν'ξερες.

Μπαίνω και εγώ στο σαλόνι και περνώ την τσάντα μου.
«Ήρθε η ώρα να επιστρέψω σπίτι μου» του λεω χαμογελαστά.
«Πέρασα παρά πολύ ωραια» μου λέει καθώς με πιάνει από την μέση και κολλάει τα σώματα μας.
«Και εγώ» του λεω χαμογελαστά.
«2 μέρες έμειναν και θα πρέπει να φέρεις τα πράγματα σου»
«Θα τα φέρω» του λεω και του κλίνω το μάτι.

Χίλια συγνώμη που αργω να ανεβάσω. ❤️😘

Πατήστε το αστεράκι και αφήστε και να σχόλιο. 😆