Op reis met z'n beste vriend

Hoofdstuk 1. Jolijn

'Ik win!' schreeuw ik terwijl ik mijn laatste handelsroute neerleg, nog een stad bouw en de Langste-Handelsroutekaart pak. Wat een heerlijk spel is kolonisten van Catan toch.
Mijn vriend Toby gooit gefrustreerd zijn schapen op tafel. 'Ik kan toch nooit van je winnen als ik constant van die kut schapen krijg? En als ik dan eindelijk genoeg grondstoffen heb, gooit iemand die stomme rover en moet ik de helft inleveren. Wat een stom spel.'
Ik grinnik. 'Dat zeg je nou elke keer als ik bij een spel win. Als jij wint is het leuk, als ik win is het spel ineens stom. Kan je een beetje slecht tegen je verlies, Toob?'
Hij gromt en staat op van tafel. 'Ik heb geen zin meer in spelletjes, ik ga wat drinken pakken.'
'Lekker!' roep ik en steek mijn tong uit. Hij steekt speels zijn middelvinger op en haalt twee glazen Sprite.
'Volgende week gaan we gewoon al naar Thailand,' zeg ik. 'Dan is het alweer juli! Wat gaat het jaar toch snel... Heb je er al zin in?'
Toby zucht. 'Jaaaa, Jolijn. Hoe vaak ga je dat nog vragen voor we weggaan?'
Ik haal mijn schouders op. 'Mwa, een keer of zestig. Wat ben je prikkelig zeg, alleen maar door dat spel?'
Toby schudt z'n hoofd. 'Nee, ik ben gewoon een beetje gespannen voor de wedstrijd van morgen. Het is de laatste wedstrijd van het jaar en ik moet tegen die rotkop van Rick aankijken als ik ons naar het kampioenschap wil schoppen.'
'Wat, is het weer zover? Is deze wedstrijd alweer tegen Rick?'
'Uh-uh. Wat een mongool. Ik hoop dat-ie het flink verpest voor z'n team morgen.'
'Ach,' zeg ik en ik leg mijn hand op zijn arm. 'Dat komt vast goed, toch? Je bent een geweldige aanvaller en je knalt Rick gewoon z'n doel uit.' Ik buig naar voren.
Toby grinnikt. 'Sowieso, schat.' Hij geeft me een kus op mijn mond.

Oké, misschien wil je even wat context bij dit gesprek. Toby zit op voetbal, in de Heren 1. Hij speelt regelmatig wedstrijden op hoger niveau en soms zelfs bij professionele clubs, in de jeugddivisie. Hij zou heel graag vaste aanstelling willen in de Go Ahead Eagles, dus daar traint hij heel hard voor. De beruchte Rick die zojuist werd genoemd is mijn ex en keeper van het team waar Toby tegen moet spelen morgen. Voor ik met Toby kreeg had ik zo'n anderhalf jaar iets met Rick. Hij was helemaal niet aardig voor me en gaf me een erg slecht zelfbeeld, maar dat kreeg ik pas door toen ik Toby tegen het lijf liep. Hij opende mijn ogen en "redde" me van Rick. Zijn vijandigheid naar Rick is dus best gerechtvaardigd.

De deur gaat open en Finn stapt binnen, Toby's beste vriend. Een lange, donkerblonde jongen met een licht gebruinde huid, blauwe ogen en een gespierd bovenlichaam. Finn zit op waterpolo en woont nu vier jaar samen met Toby in een studentenappartement, al moet hij er voor september uit, omdat hij nu afgestudeerd is.

'Hey bro,' zegt Toby. 'Hoe was het vandaag met je project gegaan? Ging het wel tot zo laat nog filmen?'

Met zijn drieëntwintig jaar is Finn een jonge regisseur, maar hij heeft zeker talent. Hij heeft zelfs een baan weten te bemachtigen bij Holy Wood, een bedrijf dat grote Nederlandse films regisseert!

'Man, het was een ramp. Ik ben zelfs ontslagen! Kan je dat geloven?'

Oh, fuck.

'Wat!?' Ik spring op. 'Hoe kan dat nou? Je was zo zeker dat dit project zou slagen!' 'Fuck, man,' voegt Toby toe.
Finn haalt zijn schouders op. 'Blijkbaar had de ster van de film last van sterallures, want die kwam niet opdagen. De enige vervangende actrice die ik op zo'n korte termijn kon vinden die wilde invallen, bleek een wandelende ramp. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo onhandig was als zij. Ze liet alles vallen, struikelde over alle snoeren en liet toen haar flesje cola over de man van het geluid vallen, die boos vertrok. Toen zaten we dus ook zonder geluid.'
Zacht grinnik ik. 'Eigenlijk had je dat allemaal moeten filmen, dat klinkt echt als iets uit een soap. Maar goed, een regelrechte ramp dus?'
Finn grinnikt ook. 'Ja, ach. Misschien ben ik er gewoon nog niet klaar voor. Ik bedoel, ik ben pas net afgestudeerd, wat kan ik nou helemaal?'
Ik schud mijn hoofd. 'Nee, zo moet je niet denken. Iedereen moet ergens beginnen en je bent niet voor niets afgestudeerd! Je hebt talent! Denk je dat ik zo ineens overal ingerold ben?'
'Hallo, jij bent een meesterbrein, dat is oneerlijk. Ik bedoel, je bent twintig en gaat nu al aan de slag als kinderarts.'
'Assistént kinderarts,' zeg ik, 'ik moet het eerst maar verdienen om volwaardig arts te zijn.'
'Dat lukt je toch wel, je bent een talent, mop,' mengt Toby zich in het gesprek. 'Ah, lief, thanks,' zeg ik en ik bloos.
'Duuuus,' zegt Finn. 'Too much love hierzo, ik ben ervandoor. Thanks voor je bemoedigende woorden, Jolie.'

Finn noemt me altijd Jolie. Hij is zelf deels Frans, en in Frankrijk betekent jolie 'leuk', dus dat vond hij wel een grappige bijnaam.

'Oh, en bro, succes met je wedstrijd morgen. Moet helaas naar de verjaardag van m'n zusje morgen, maar bel me hoe het ging, okay?'
'Ja, is goed man,' zegt Toby en Finn gaat naar z'n kamer.

'Serie kijken?' oppert Toby. 'Ja, eerst plassen, dan kom ik eraan.' Toby geeft een kus op mijn wang en gaat vast naar boven. Als ik hoor dat hij in zijn kamer zit, pak ik mijn tas uit de hoek van de gang op. Ik heb een doos chocola gekocht als verrassing voor zijn wedstrijd morgen. Ik leg het klaar op de eettafel met mijn kaartje erbij. Het is nu toch al avond, dus eerder dan morgenochtend komt Toby niet beneden. Perfect!

Ik zet kolonisten van Catan terug in de kast, pak de glazen Sprite van tafel en loop de trap op naar zijn kamer. Toby's kamer zit naast die van Finn en ik hoor treurige muziek onder Finn's deur door komen. Arme jongen. Beter eet hij veel taart op de verjaardag van zijn zusje morgen.

Ik sluit Toby's deur achter me en ga op bed zitten. New Girl seizoen 5, aflevering 9. Daar gaan we.