Özledim;
Çocuklugumu,
Mahsumlugumu,
Sevmeyi, sevilmeyi,
Kirmamayi, kirilmamayi,
Özledim mesela.
Çocukken sevmekte, sevilmekte çok özeldi.
Ve de güzeldi.
Kimse sevildigi icin üzülmezdi.
Kimse sevdiği için kirilmazdi.
En azindan hayat adildi.
Şimdi bakıyorum da;
Ne zormuş büyümek.
İyi olmaya, mahsum olmaya çalışmak.
Öyle kalabilmek,
Ne zormus.
Kirmadan, kirilmadan sevilmek.
Bir kitapta okumustum.
Kitapta söyle diyordu:"Annen baban olsa da hayatta en büyük öksüzlük çocuklugunu yasamamaktir."
Hayat, bana cocuklugumu geri verebilir misin?
Benden caldigin o cocukluk senelerini geri verebilir misin?
Ya da bana kırmadan, kırılmadan sevmeyi, sevilmeyi öğretebilir misin?
Sen hayat,
Sen hiçbir sey öğretemezsin.
Sen canin nasil isterse öyle oynarsin.
Mesela kimseye benden ne istiyorsun diye sormazsin.
Ya da bugün hayatin nasil olsun?
Senin icin napabilirim diye,
Sormazsin iste.
Harbiden hayat sen niye benim hayatimla ilgili kararlari sen veriyorsun?
Niye fikrimi sormuyorsun?
Niye demiyor:" Benden bugün ne istersin," diye.
Ben senden çocukluğumu,
Mahsumlugumu -istiyorum-
Verebilir misin bana gecmisimi?
Verebilir misin bana cocuklugumu...
Bana hayatımı verebilir misin?
Iyi okumalar hepinize... Umarim begenirsiniz iyi kötü nolursunuz yorumlarinizi esirgemeyin benden.
