MS. HEARTHROB MEETS MR. SNOBBERO

*KABANATA 3*

The second meet pt. 2

Hope P.O.V.

Shit! Late pa ako. Kasi naman, hindi tumunog alarm ko. Bwisit lang eh!

Patakbo ako sa room namin. Hayst! Sana umabot pa ako. Bago pa naman ako sa klase. Baka malipat nanaman ako ng section.

Dahil sa pagmamadali di ko alam na andito na pala ako sa harap ng room. Pagbukas ko nakita ko ung babae kahapon.

My heart beat stop...

Parehas lang kaming nakatingin sa isa't isa. Both surprised. Both stummered.

"Your late mr. Cashima" paninira ni sir ramon. Yeah, sinira nya ang moment ko.

Shocks! Ano ba tong pinagsasabi ko? Nakakabading!

"I'm sorry sir. Hindi na po mauulit." Sagot ko habang naka-yuko.

"Dapat lang, Nakakahiya sa president natin." Sabi nya sabay turo sa babae. She's the famous president?

Ang hinahabol na mga boys.

The school famous hearthrob.

Can i survive this shits!

Clare P.O.V.

Tulala parin ako, Kami pala. (Makikisingit😂WALANG SILA😂)

Can anyone tell me, paano ako nakaabot sa sitwasyon na toh?

"Dapat lang, Nakakahiya sa president natin." Sabi nya sabay turo sa akin. Nahiya tuloy ako.

Tumingin naman sa akin si hope. Okay, this is so akward.

"Ahmn sir, mind to let him introduce his self." Pagbasag ko sa katahimikan. Kanina pa kasi tahimik.

Even my classmate didn't bother to talk.

"Ofcourse." Sagot na lang ni sir. "You may now seat Ms. Leigh" Dagdag nya pa.

"Thank you sir." Sabi ko sabay upo.

"Now, Mr. Cashima introduce yourself" Pagpapatuloy ng prof. namin.

Hayst. Why do my heart beats this way?

"Hope taniel cashima. 16 y/o. Future doctor." Pagpapakilala nya. Wow! He want's to be a doctor? I don't know na may pangarap pala sya.

Hindi halata.^_^

"What's your motto, Mr. Cashima?" Pagtatanong ni prof.

Yes, we are required to tell our life motto.

"Promises are not meant to be broken" Pagsagot nya.

Hey! We have the same motto? Yeah, tama kau ng basa! Yun din ang motto ko.

"Pinagloloko mo ba ako Mr. Cashima? You know that, that is the president motto." Buti nga sau! Gaya-gaya ka kasi ng motto!

"But sir, it's truly my motto. I didn't know it's already taken." Sagot nya sabay tingin sa akin. Okay, this is way to akward.

"Ms. Leigh papayagan mo ba si Mr. Cashima?" Huh? Ba't sa akin nya tatanongin ako ba ung proffesor?

So, ano bang desisyon ko? Papayagan ko ba? The heck! It's my life motto, for my ex.

For the one who hurts me.

"Ahmn, Ms. Leigh i'm talking to you." Paguulit ni prof.

Huminga muna ako ng malalalim bago sumagot.

"Yes, I'm letting him"

Natahimik ulit lahat. Ang mga nakikipaglandian ay tumigil. Ang mga nagkwekwentuhan ay mas nakinig sa amin. Lahat ng dumadaan ay napatigil.

What's the problem people?=_=

"Ms. Leigh, it's your first time letting your motto take by others. Are you really sure?" Pagtatanong ni prof.

=_==_==_=

"Yeah. Besides, He earned for it." Sabi ko sabay labas. But before ako lumabas may pinahabol pa ako. "Good job, Mr. Cashima!" Sabi ko sabay alis na.

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

What the hell did i did?

Shit! Arghh! Kakaiba ang dulot sa akin nung lalaking yun. It's like i'm poisened or something.

Dumeretso na lang ako sa garden. It's my favorite place. Dito kasi walang nanggugulo.

Katahamikan.

I was about to sleep when someone encounters.

"Long time no see, Dear Ex. Missed me?" Namiss ko nga ba sya?

~~~~××××

Author's note.

Medyo pabitin tayo😂 bwahahah. Missed my story? Syempre charot lang!😂

Sorry sa Late update, may problema po kasi😂 btw, hope you like my update.

[°KLEYA°]