yeolရဲ႕အၾကားအာရံုကခုနကေကာင္ေလးေျပာသြားတဲ့စကားေတြကုိၾကားေယာင္ေနေသာ္လည္းဦးေႏွာက္ကအလုပ္မလုပ္ေတာ့သလိုရပ္ဆိုင္းေနတာေၾကာင့္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီးသာထိုင္ခ်ေနမိေတာ့တယ္...ပါးျပင္ေပၚမွာမ်က္ရည္ေတြကေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္တသြင္သြင္ကုိစီးဆင္းေနေလရဲ႕..
ထိုင္ေနၿပီးကာမွကေလးမေသေသးဘူးဆိုတဲ့အေတြးကုိဆုပ္ကုိင္ၿပီးကုိယ့္ကုိယ္ကုိအားတင္းလိုက္တယ္......မဟုတ္ရင္က်ေတာ့္စိတ္ဝိညာဥ္ပါပါသြားမယ္ထင္တယ္...
"Yah..Park Chanyeolအသိစိတ္ဝင္စမ္း..ကေလးမေသေသးဘူးကြ..ေဆးရံု..ဟုတ္တယ္..ခုနကေကာင္ေလးေျပာတဲ့ေဆးရံုကုိအျမန္လိုက္သြားရမယ္"
ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေလးတစ္ခုကုိသာမွီတင္းၿပီးစိတ္ေရာကုိယ္ပါBaekရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ေဆးရံုသုိ႔~~
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့လူေတြရႈပ္ရွက္ေနတာနဲ႔ေခါင္းကတဆစ္ဆစ္ကုိက္လာၿပီ..က်ေတာ့္Baekကုိရွာေပးၾကပါလို႔ေအာ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္စကားလံုးေတြလည္ပင္းမွာတစ္ဆို႔လို႔..
"Baek..Baekhyunေရာ"
"ရွင္..ဘယ္လူနာလဲမသိဘူး..ကားေမွာက္ၿပီယေရာက္လာတဲ့လူနာေတြထဲမွာရွာေပးမယ္ေနာ္"
"အျမန္လူပ္ဗ်ာ!!!"
စိတ္ေတြရႈပ္လာၿပီးထိုင္ခ်မိတဲ့အခ်ိန္အေနာက္ေနပခံုးကုိလာကုိင္တဲ့လက္တစ္စံု....
မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းနဲ႔ၾကည့္မိေတာ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္..
"အစ္ကုိကPark Chanyeolလား"
"အင္း..မင္းကဘယ္လိုလုပ္"
"အစ္ကုိ႔ဆီphဆက္လိုက္တာက်ေတာ္ပါ.."
ေကာင္ေလးရဲ႕စကားၾကားမွဝုန္းခနဲထရပ္ၿပီး.
"ဘယ္မွာလဲBaek..ဘယ္မွာလဲBaekhyunneေရာ"
"က်ေတာိ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါအကုိ"
ေကာင္ေလးေခၚရာေနာက္သာလိုက္လာခဲ့ရေပမယ့္ရင္ထဲပူေလာင္ေနလြန္းပါတယ္...ထိုင္မရထမရနဲ႔ေလၽွာက္လွမ္းေတြကတုန္ရီလို႔...လက္သည္းကုိက္တတ္တဲ့အက်င့္မရွိတာေတာင္စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ကုိက္ေနမိၿပီ...
