De avonturen van Visygodus

Hoofdstuk 4: Pato

Visygodus was ziedend, alles was voor NIKS geweest, nog nooit had hij zich zo beetgenomen gevoeld. Zo'n zin had hij erin om dat gespuis die hem dat geflikt had "PIEEEP" aan te doen, en ze helemaal te "PIEEEP"-en. Hij wou ze verpulveren tot gruis, verkronkelen tot strot, verbrakelen tot grul!!!!!!!
(Het was een kleine reden om zo boos te zijn, maar Visygodus was al zolang niet boos geweest ,dat hij dat best eens nodig had).
Hij was luid vloekend naar buiten gelopen en had zich genesteld op een bankje naast de deur van Rébekka.
Daar liep zo'n deftige dame langs, Visygodus wou het liefst op zijn allerhardst en allerlangst "RAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH!!!!" In haar oor roepen tot hij rood werdt en dan paars en dan geel. Maar hij bedacht zich, waar was het voor nodig.
Daarintegen probeerde hij zich een beetje rustig te maken, wat gelukkig lukte. Na een poosje zat hij daar gewoon kalm een boterham met kaas te eten. Terwijl hij zo zat te kauwen hoorde hij vanachter de deur van Rébekka een schorre mannenstem lachen. Visygodus besloot te gaan kijken en gluurde door een raampje. Visygodus zag een grote dikke man met een onderkin bestoppeld met baard (dus een stoppelbaard). Naast hem stond Rébekka alleen dan HELEMAAL!!!
Ze had een heel lichaam met benen, buik, armen en zelfs nog een hele biemboedel aan borsten!
Ze lachte ook en zei: "toch handig zo'n doorzichtbaarheidsmantel... Oh, Pato je doet ook echt alles voor mij!!"
"Zeker honnepon, voor jou doe ik alles... Maar nu ter zake, we moeten "de geheimzinnige brievenschrijver" vinden. We zijn tenminste één stap verder..."
"... want we hebben één concurrent misleid" maakte Rébekka Pato's zin af.