Cem adrian_Yalnızlık
_
"Mira,"dedim.Nefesimin elverdiği kadarıyla.
"n-nefes alamıyorum."
Gözlerimi sımsıkı kapattım.Kendimi sonsuz karanlık bir boşlukta gibi hissediyorum.Boşlukta...
"Lütfen..."
"Lütfen kendine gel!"dedi karşı tarafta ki ağlamaklı ses.
Üzgünüm...
Üzgünüm anne ve baba...
Kızınız size verdiği sözü tutamadı.
Onu affedin...
'Küçük prenses'iniz artık bu hayattan çok sıkıldı.Çünkü küçükken büyümek için can atan kızınız artık yere düşünce dizini değil,ruhunu kanamaya başladı..
Sonu mutlu biten masalların,arkasında yatan acı gerçekleri öğrendi...
Yaşamanın bize lütfedilmiş en acımasızca şey olduğunu öğrendi...
Küçük kızınız 12 Mart 2015 tarihinde zaten ölüydü...
Yaşayan bir 'ölü'ydü.
Ve şimdi bedeninide öldürüp yanınıza en çok da ölen sevgilisinin yanına gitme vakti gelmişti....
"Sakın bi' delilik yapayım deme!Duydun beni!"
"Mira,"dedim.Boşluğa sarkan bacaklarımı biraz daha uçurumdan sarkıtırken.
"düşünsene.Kerem beni sana emanet etmişti.Ölmeden önceki son gecesinde...Olacakları ve başına gelecekleri bilmeden.Ve şimdi-"
Elimdeki sigarayı dudaklarıma götürdüm.Eskisinden daha çok içmem sevgilime olan yeminimi bozsa da bu umrumda olan birşey değildi.Çünkü ben Berk'i sevmiyordum.Sadece Mira hazretleri Kerem'i bana unutturma düşüncesiyle bunu yapmıştı.
Gözlerimi uzaklara diktim.
Dudaklarımdan çıkan gri dumanın dışarıya doğru süzülmesine izin verdim.
Karşı taraftan duyulan tek ses boğuk hıçkırıklardı."Hatırladın mı?Dördümüz o restronta eğlenirken demişti sana bunları."
Telefonun diğer ucundan kafasını aşağı yukarı 'evet' anlamında salladığını hissedebiliyordum
"Ve ben şimdi,"
Gözlerimi uzaklardan çekip akan soğuk ve serin sulara diktim."Seni bu zor durumdan kurtaracağım."
"Sakın!Sakın bana düşündüğüm şeyi yapacağını söyleme,Mevsim!Sakın!"
Hınzırca sırıttım.
"Doğru bildiniz.10 puan!"
"Mevsim!Bunu kendine yapamazsın.Yapamazsın.Düşünsene ne kadar üzülecek Kerem."
"Soğuk sular beni ona götürecekler.Lütfen-"dedim.Elimdeki bitmiş dalı avuç içimde söndürerek.Bunu yapmayı Kerem'den öğrenmiştim."Daha fazla zorlaştırma, Mira.Görmüyor musun halimi?O olmadan 'iki gün'yaşayamam diyen ben,"ellerimle göremeyeceğini bile bile 5 işareti yaptım.
"koca bir 5 yıl boyunca yaşadım!"
Sesimin kontrölü benden çıkmıştı..
Ve istem dışı yükseliyordu.
"Bu sana yaptığım 'veda' konuşmamdı."
"Mevsim!Yalvarırım bunu kendine yapma."
"Yatağımın altında 10 tane defter var.Defterlerde ikimizin hayatları var.Son 5 defteri ölümünden sonra yazdım.Geri kalanları ise onunla geçirdiğim zamanları..."
"Hoşçakal,"
Birşey demesini beklemeden telefonu yanıma bıraktım.
"Sevgilim,annem ve babacığım yanınıza geliyorum."
Esen rüzgarla gözlerimi sıkıca kapattım.Yüzüme damlayan iri yağmur damlaları onların benim için akıttığı gözyaşlarıydı sanki...
Bugün hava güneşliydi çünkü.Yağmaması gerekirdi.Hele ki ben telefonu kapattığım zamanda...
"Hoşçakal hayat!"
"Hoşça kal!"
Bedenimi geriye doğru kaydırarak kendimi boşluğa bıraktım...
Sevgilimin can verdiği soğuk sularda,
gecenin en sessiz saatinde...
-
İlk bölüm bitmiştir!
Umarım beğenmişsindir. ^^
